Γιατί μισώ τα γυναικεἰα σώματα, τις σκουριές τους, τα βυζιά, τους γλουτούς, τους μηρούς, τα πέταλα, τ' ακροδάχτυλα, τις τρίχες στο αιδοίο, τις τρίχες στη μασχάλη, τις αχνές τριχούλες πίσω στην ουρά, τον οργασμό τους, που μόνο αυτά τα ακέφαλα τέρατα απολαμβάνουν.
Μισώ τα σώματα γιατί με δολοφονούν. Εισέρχονται αθόρυβα από τις πύλες μου και διαπράττουν τα φρικωδέστερα στις έλικες του εγκεφάλου μου. Γλιστρούν πονηρά στο μυαλό μου, πάνω παντού μέχρι το τελευταίο αγγείο του ανακτόρου μου και με εξουθενώνουν. Μ' έχουν προσβάλει, με γδέρνουν, με δέρνουν, με φτύνουν κατά πρόσωπο, με κυνηγούν στον ύπνο, στο ξύπνιο, στο δρόμο, με παρακάμπτουν οι διαβoλικές συμπτώσεις, μ' αλωνίζουν σαν κίτρινο στάχυ, μ' εξανεμίζουν στους τέσσερις ανέμους των πιο ψηλών οροπεδίων.
Τα σώματα που τ' αγαπώ, τ' αγγίζω, τα μυρίζω, τα υιοθετώ ενώ μού φεύγουν, τα ταξιδεύω υγρά με τη γλώσσα μου, τα σαλιώνω και τα βλέπω ύστερα να λαμπυρίζουν, να τεντώνονται, να διαστέλλονται, έτοιμα μες στην προσμονή θανατηφόρας συνουσίας, τα μισώ, δεν τ' αντέχω πια. Αλλά εκεί, στην ετεροφυλική πλοκή θα δούνε, θα αιχμαλωτιστούν από την κίνηση του πέους, βαθιάς γροθιάς στα σπλάχνα τους για να κερδίσουν πάλι την αγαλματώδη τους σκληρότητα.
Γιώργος Βέλτσος, Το έργο ανεβάζεται σ' ολόκληρη την πόλη (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 1979, σσ. 35-36).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου