γυναίκες

'Αλκηστη και Λευκή, κύκλοι κλειστοί, καρδιές σατανικών αγγέλων, ανίατές μου τύψεις, ακάθαρτες φωλιές ορνέων, βεβηλωμένες εκκλησιές, συλήσεις κενών τάφων, πιο πολύ από κενό κενές για να χωράτε όλους. Γιατί εσείς οι δυο κι άλλες πολλές γυναίκες κυβερνάτε αυτή τη μητριαρχική πόλη των μανάδων όλων, όπου δειλοί, καημένοι άνδρες στα πολυκέφαλα κορμιά σας θυσιάζουν, δέονται ικετεύουν, καταθέτουν το βραδινό τους σπέρμα στην τράπεζά σας σαν αποταμίευση φτωχού εργάτη που ξέρει ότι θα απολυθεί, θα πεταχτεί στο δρόμο, ταλαίπωρος θα τρέχει για δουλειά, χτυπώντας πόρτες που θα κλείνουν, ώσπου θα σέρνεται δεξιά κι αριστερά με ξεγδαρμένα σπλάχνα, μάτια που στεφανώνουν ένδοξοι κύκλοι αϋπνίας.

'Αλκηστη και Λευκή, αμνημόνευτες παλιές γυναίκες, σεβάσμιες και πολιούχες, πρόστυχες μιάς δεδομένης τύχης. Κι άλλες γυναίκες, παρθένες και πουτάνες και νοικοκυρές κι όσες δουλεύουν, με πόδια έκφυλα και φιλημένα, με πόδια ταλαιπωρημένα από αναμονές, από εξαντλητικές ορθοστασίες, τακούνια τσακισμένα, ανοίγματα σε όλα τα κρεβάτια, με πόδια ελαφριά, βαριά, όλο κιρσούς και φλέβες, ή πόδια τέλεια, ψηλά, ζωγραφικά, που διαφημίζουν κάλτσες, και που στηρίζουν υπέροχα μεριά, γλουτούς, κυλότες, πόδια ανύπαρκτα, μεγεθυμένα σε εικόνες. Στείρες γυναίκες, καρπερές με σιδερένια σπλάχνα, σωστές θεές, δαιμόνια, μοιρολογίστρες, σαβανώτρες, νεκροπομπές που μάς ενταφιάζουν.

Γιώργος Βέλτσος, Το έργο ανεβάζεται σ' ολόκληρη την πόλη (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 1979, σσ. 8-9).