βυθίζω το φεγγάρι

Τις νύχτες πέφτει 

Λιβάνι ο έρωτας 

Στα καρβουνάκια *

Η πολύ χαμηλή θερμοκρασία γεμίζει χαρά τη φύλακα του μουσείου, μια γυναίκα εξήντα ενός χρονώ, υπεύθυνη του τελευταίου πατώματος του Μουσείου Καλών Τεχνών του Καταντζάρο. Κανείς σχεδόν δεν επισκέπτεται το μουσείο και κανείς δεν ανεβαίνει στο πάνω πάτωμα· με το κρύο που κάνει, δικαιολογείται να φοράει το βαρύ μάλλινο παλτό της που χρησιμεύει σαν κάλυμμα για να κάθεται να αυνανίζεται κάθε τόσο μες στο χειμώνα, στυλώνοντας το βλέμμα στον φλογερό και μύωδη Ιωάννη το Βαπτιστή, που βρίσκεται στην άλλη άκρη της χωρίς θέρμανση αίθουσας, έργο ενός ανώνυμου μαθητή του Καραβάτζιο.

*

Μια εικοσιτετράχρονη παίκτρια τσέλο κάθεται γυμνή σε ένα σκαμνί στην κρεβατοκάμαρά της στη Μανίλα. 'Εχει απλώσει τα πόδια της και με το αριστερό της χέρι τραβάει προς τα πίσω τα χείλη του αιδοίου της, ενώ με το δεξί περνάει την άκρη του δοξαριού πάνω από την κλειτορίδα της με ένα αχαλίνωτο τρέμουλο.

*

'Ενας ανθρωπολόγος πλησιάζει ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι που στέκεται σε μια ακρογιαλιά κοντά στη Σούβα, στις νήσους Φίτζι, και που χωρίς να νιώθει ντροπή αυνανίζεται κι εκσπερματώνει στο απαλό κύμα του Ειρηνικού. Ρωτάει το παιδί πώς λέγεται αυτό που κάνει. Η απάντηση του νέου είναι «Τοκολάνο», που σημαίνει «βυθίζω το φεγγάρι».

Harry Mathews, Ιδιαίτερες απολαύσεις (μτφρ. Ιουλία Ραλλίδη, έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1986, σσ. 32, 46, 57).

-----

* Στο motto χάικου του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου (Κάϊρο) από τα χάϊκου της ερήμου (εδώ το νο 7).