κι ο φόνος είχε μιαν άγρια ομορφιά
όπως στον Μάκβεθ *
-Ευκαιρία να πάρετε τις πληροφορίες που θέλετε, είπα. Ρωτώντας ένα αγοράκι, δεν κινδυνεύετε να γελοιοποιηθείτε.
Το παιδί ερχόταν προς το μέρος μας χοροπηδώντας. Πίσω του όμως εμφανίστηκε κι ένα άλλο μικρό αγόρι, μετά ένα κοριτσάκι, μετά μια γκουβερνάντα, μετά οι γονείς, μετά κάτι θείοι με κολάρο και οι αντίστοιχες θείες στολισμένες με καδένες και κρεμαστά σκουλαρίκια.
-Είπαμε να μιλήσουμε μ' ένα αγοράκι και πέσαμε πάνω σε όλη την οικογένεια. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να μιλάμε για φάλαινες μπροστά σ' ολόκληρη οικογενεία.
- Βεβαιότατα, η σοβαρότητα του χαρακτήρα σας δεν θα το επέτρεπε ποτέ, ανεξάρτητα με το τι σκέφτονται εκείνοι. Αλλά ας κάνουμε υπομονή. Μπορεί παρακάτω να συναντήσουμε κανένα αγοράκι πραγματικά μόνο του. Και ορφανό ακόμη, γιατί όχι.
- Δεν νομίζω πως έχουμε μεγάλες ελπίδες είπε εκείνη. [...]
Paul Gadenne, Φάλαινα (αφήγημα, μτφρ. Β. Χατζάκη, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2007, σ. 17).
-----
* Το motto εκ του Δημήτρης Αγγελής, Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου (έκδ. Πόλις, Αθήνα 2015, σ. 37).
- Ωστόσο, έχει σημασία στο σημείο αυτό, εκτός του Gadenne και της Φάλαινάς του, να ανατρέξει κανείς στο σημείωμα του Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου στην Νέα Εστία (τχ. 1707, σ. 1349) για να διαβάσει, απ' αφορμή τον σολωμικό πόρφυρα, το παράθεμα εκ του Προκοπίου, Υπέρ των πολέμων, και δη την σχετική αφήγηση για το κύτος εκείνο, το Πορφύριον, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος επί Ιουστινιανού στον Βόσπορο, μέχρι που εξώκειλε και το αποτέλειωσαν... εκεί περί τας εκβολάς του Σαγγαρίου.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου