το κήτος, η πίστη και το φώς

[...] το κήτος ήταν

 ένα μνημείο που στήθηκε

«επί των ερειπίων» της Ευρώπης.*

Περπατούσαμε στο ξέφωτο του δάσους. Ο αέρας μάς πετούσε πευκοβελόνες στο πρόσωπο. Χώνονταν στα πυκνά μαλλιά της Οντίλ, που για να τις βγάλει έκανε χειρονομίες Κινέζας μπροστά στον καθρέφτη της.

[...]

Ο δρόμος πλησίαζε στη θάλασσα και κατόπιν απομακρυνόταν. Εξακολουθούσαμε ωστόσο να ακούμε εκείνη την αναπνοή, αργή και υπεροπτική, αυτή την υπόκωφη αντάρα, αυτή τη φωνή που δεν καταδεχόταν να ξεσπάσει. Τα κύματα καβαλικεύονταν κι έπειτα έσβηναν το ένα μέσα στο άλλο, με μεγάλους αναστεναγμούς, δήθεν εξουθενωμένα.

[...]

- Θά 'θελα να ήμουν η φάλαινα, μουρμούρισε με τα χείλη της στο λαιμό μου.

[...]

Ένιωσα τη δύναμη του βλέμματός της να διαπερνά το σκοτάδι.
- Η αληθινή πίστη, είπε εκείνη, θα πρέπει να μοιάζει με την ατομική ενέργεια: ένα και μόνο άτομο ύλης αν εκραγεί...
Σώπασε. Εξακολουθούσαμε να ακούμε από μακριά τον μονότονο εκείνο θόρυβο που πάντα με ξάφνιαζε, το βουητό της θάλασσας στην ακτή.
-Αυτό οπωσδήποτε θ' άλλαζε τη ροή του κόσμου, είπα.
Δεν απάντησε. Άπλωσα το χέρι μου να τη αγγίξω. Αλλά είχε πια απομακρυνθεί.
Ανάβοντας το φώς, είδα πως είχε φύγει απ' το δωμάτιο.-

Paul Gadenne, Φάλαινα (αφήγημα, μτφρ. Β. Χατζάκη, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2007, σσ. 18-19, 20, 37, 40. - Το motto εκ της σ. 16).-