για τον θάνατο και το βιολί

Κλείσαμε το παράθυρο. Το χώμα απέξω ανάστατο και το

δέντρο παραμιλώντας με το μισό φεγγάρι.*

  ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Τί σκέφτεσαι;

Τί σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη;

όπως η μέρα φεύγει ή κάποτε

στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων.

Τόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο ίδιο κορμί.

Στο ίδιο σκοτάδι τη νύχτα χωνεύεις. Μα απόψε,

τα σημάδια που ψάχνεις και βρίσκεις,

απ' το πρόσωπο πέφτει ο ασβέστης

και το πρόσωπο τρίζει.

Τάκης Σινόπουλος

*

Ποιός ακουμπάει τα χέρια πάνω

στον καιρό;*

[...] κατάλαβε πως τα πράγματα ήταν άσχημα και κανένα φάρμακο δεν θα βοηθούσε. Στο δρόμο για το σπίτι, σκεφτόταν πως ο θάνατός του θα είχε ένα μόνο όφελος: Δεν θα χρειαζόταν ούτε να τρώει ούτε να πίνει ούτε να πληρώνει φόρους ούτε να προσβάλλει τον κόσμο. Και μιας και οι άνθρωποι δεν μένουν στον τάφο ένα παρά εκατό και χίλια χρόνια, τα κέρδη, αν τα υπολογίσεις είναι τεράστια. Η ζωή του ανθρώπου είναι μόνο ζημίες, ενώ ο θάνατος κέρδη.

Αυτή η σκέψη, φυσικά, είναι σωστή, παρ' όλα αυτά στενάχωρη και πικρή: Γιατί να υπάρχει στον κόσμο αυτή η παράξενη τάξη πραγμάτων, στην οποία η ζωή που δίνεται στον άνθρωπο μόνο μια φορά, περνάει έτσι άδικα, χωρίς κέρδος;

Δεν λυπόταν που πέθαινε, αλλά μόλις είδε το βιολί στο σπίτι, σφίχτηκε η καρδιά του και στεναχωρήθηκε. Το βιολί δεν κάνει να το πάρεις μαζί σου τον τάφο...

Άντον Τσέχοφ, Το βιολί του Ρότσιλντ (μτφρ. Αλ. Ιωαννίδη, έκδ. Άγρα, Αθήνα 2015, σσ. 21-22).


------
* Το αρχικό motto στίχος-παράθεμα του Τ. Σινόπουλου εκ του ποιήματος «Το παράθυρο» περιεχόμενο στη συλλογή Πέτρες [1972] (έκδ. Κέδρος, σ. 8). Από την ίδια συλλογή (σ. 27) και το ποίημα «Περί προσώπου», ενώ το δεύτερο motto στίχος ικανός εκ του αρκτικού της συλλογής ποιήματος «Ήρθε ένα φώς» (ό.π., σ. 7). Ο ίδιος.-