Η γλώσσα κατάστρεφε τους νόμους του κλασικισμού και στρεφόταν προς το ασυνείδητο και το βάρβαρο για να ικανοποιήσει μια νέα, ανησυχαστική επίγνωση. Δεν ντύναν πια τις σκέψεις με στίχους· η κομψότητα και το πνεύμα δεν ήταν πια οι ιδιότητες που θαύμαζαν στην ποίηση, η μια εικόνα ακολουθούσε την άλλη σε ονειρική, παράλογη, τρομακτική σειρά. Η «ταραχή και σύγχυση» της φαντασίας αναστάτωσε τους κανόνες του κλασικισμού. Η λυρική ποίηση ποτέ πια δεν άφησε τη «μαγική ράβδο» του ρομαντισμού.
Έρνστ Φίσερ, Η αναγκαιότητα της τέχνης (μτφρ. Φ. Χατζηδάκη, έκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1966, σσ. 203-204).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου