οικία Διονύσου

Αυτό που φτάνει και περισσεύει
δεν είναι το ψωμί *

Σαν ξέξασπρα γυαλιά
που λείανε με τον καιρό το κύμα
Σαν θεοστοίχειωτο ψηφιδωτό
που το δροσίζει ο Διόνυσος στεφανωμένος
και αχνίζει από κάτω το θεριό
Είναι η παρομοίωσή μου της αγάπης
καθώς ο έρωτας ξαφνιάστηκε
όταν η κυρία του σπιτιού
μάς βρήκε στην παστάδα

*

Τού φτάνει το αρχίγραμμα
σαν το σημείο του Σταυρού
στον πρωινό ουρανό
πάνω απ' τη Μουλβία γέφυρα
Τού φτάνει
γιατί για αυτοκράτορας δεν κάνει
και πιθανόν ούτε για στρατηγός
και τα πεδία των μαχών του
-των εξαρτύσεων και των συμβιβασμών-
δεν θα μπορούσαν να προσδιοριστούν
απ' τις συντεταγμένες του πεδίου
-ασπίδες, δόρατα, άλογα, κορμιά-
αλλά απ' το κλάμα ενός παιδιού
που οι γονείς του το παρέδωσαν σοφό

Δεν διέθετε στρατό
στη μοναξιά του μονομάχου με τον χρόνο
Άοπλος
με το καλάμι του Χριστού
Μάρτυρας
των πρώτων χρόνων
να κλείσει η ύλη
Να εκδοθεί η επιστολή του Παύλου προς τη Ρώμη

Κατ' όναρ μόνο τολμηρός
θα αναμετρηθεί
με τον χάρτινο τίγρη
Μέλος κι αυτός της ανόητης, ανέντιμης φυλής του

*

Σκυμμένος τάχα, συγκεχυμένος
μάζεψα τα χαμομήλια
στους στύλους του Ολυμπίου Διός
κοιτάζοντας
στον ουρανό
Και πίσω μακριά
σε βάθος χρόνου ιπτάμενα θραύσματα θριγκού
αχνές λευκές γραμμές απ' τους αιώνες
γλάροι που ανηφόριζαν απ' τον Πειραιά
χαμένοι, ψάχνοντας σκουπίδια στην Αθήνα

Σκυμμένος
γιατί μού τό 'πανε
πως αν το ζώο τρώει τακτικά
είναι για να μη μάθει στην απόλαυση
της πείνας

Ο τυπογράφος σου δεν σ' έμαθε να μελώνεις το χαρτί
Ούτε η σουπιά τον θάνατο να κηλιδώνεις **

Γιώργος Βέλτσος, Η Ανάληψις της Παρθένου [σκόρπια αποσπάσματα] (έκδ. Πατάκη, Αθήνα 2021, σσ. 57, 67-68, 69). -Τα motto, αρχικό και κατακλείδα, εκ του ιδίου (ό.π., σσ. 41, 59).