Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον Ράμφο είναι η παντελώς επιδερμική γνώση της Ορθόδοξης θεολογίας και πνευματικότητας που διαθέτει, ικανή να εντυπωσιάσει μόνον τους αδαείς. Αυτοδίδακτος, θέλησε να μελετήσει την Ορθόδοξη παράδοση απέξω και ουδέποτε από μέσα της.
Ουδέποτε λοιπόν κατενόησε, αίφνης, τον ιερό υλισμό και ιστοριοκεντρισμό της Ορθοδοξίας, την έμφασή της στην ανάγκη απόλυτης προστασίας της ανθρώπινης φυσικής επιθυμίας και θελήματος, την πεποίθησή της για την σχεσιακή δομή της ανθρώπινης φύσης και του κόσμου, τον ενσαρκωτισμό της και τον βαθύτατο σεβασμό της προς το σώμα καθώς και το παθητικό μέρος της ψυχής –
όλος ο αγώνας του Ησυχασμού έγινε για να διαφυλαχθούν τα δύο τελευταία από την καταστροφική μανία για έκ-σταση από το φυσικό και ανθρώπινο, που χαρακτήριζε τους νεοπλατωνίζοντες Αντι-ησυχαστές!
Ο Ράμφος προσέχει μόνον τις τυχόν παραφθορές του Ορθόδοξου βιώματος λόγω της μακράς πολιτιστικής και στρατιωτικής αιχμαλωσίας του Ορθόδοξου κόσμου, και ουδέποτε τα συγκλονιστικά επιτεύγματά του. Αυτό όμως σημαίνει πολλά για τις πραγματικές όχι απλώς πνευματικές αλλά κυρίως πολιτικές προθέσεις του!
*
Μού είναι αδύνατο να μη συζητήσω, στο σημείο αυτό, την πλήρη παρανόηση, από μέρους του Ράμφου, της ούτως ή άλλως πολύπαθης ασκητικής λεγόμενης παράδοσης. Ο συγγραφέας φαίνεται απολύτως πεπεισμένος πως οι πραγματικότητες του σώματος, του ψυχοσωματικού Εγώ, του φυσικού θελήματος, του παθητικού μέρους της ψυχής, είναι παντελώς απούσες από την μεσαιωνική Πατερική φιλολογία! Έχω αφιερώσει και προσωπικά σειρά βιβλίων στο να καταδείξω το αντίθετο […]
Η μονοφυσιτίζουσα ή μονοθελητίζουσα παρανόηση της Πατερικής θεολογίας σίγουρα υπήρξε και ακόμη υπάρχει. Αλλά το να καταλογίζει κανείς αναφανδόν στους Πατέρες την δήθεν ασκητική αυτή «κολόβωσιν της φύσεως» (όπως την ονόμαζε ο Μάξιμος ο Ομολογητής, αποδίδοντάς την στους Μονοθελητές και καταγγέλλοντάς την), αυτό είναι, για να χρησιμοποιήσω μιαν έκφραση του Χ. Σταμούλη, «μια νέα επιστημονική αίρεση» (βλ. Έρως και θάνατος, Ακρίτας, 2009, σ. 80).
π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Οι τρόμοι του προσώπου και τα βάσανα του έρωτα. Κριτικοί στοχασμοί για μια μετανεωτερική θεολογική οντολογία (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, σσ. 139-140, σημ. 10 και σσ. 135-136, σημ. 8).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου