το σκοτάδι του έρωτα

Ξανακοιμήθηκα κι είδα όνειρα.
Είχαν πεθάνει οι άνθρωποι
και ζούσαν μόνο τα πουλιά.
Σκόρτσοι νυχτοπιπίνια ολέμιν-
θοι μηλένιες και σπαρτάφιλοι.*

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Σκοτάδι μες στον έρωτα μες στο κορμί σκοτάδι. Και το μυαλό ασυναίσθητο κλοτσώντας το θεό. Συναπαντήματα με τη συνείδηση βράχια που ξεπροβάλλουν άξαφνα μέσα στη μαύρη ξέρα του ύπνου. Σμίγοντας κάποτε με το σκοτάδι που μάς γέννησε αχρηστεύουμε το κορμί όπως το σκουλήκι αχρηστεύει τον καρπό ο κάρπος το δέντρο κι ο έρωτας τον έρωτα. Όταν βουλιάζουμε φωνάζοντας μες στα βάλτα του φιλιού θέλουμε να σωθούμε από τη μοναξιά κι όμως πάμε να κατοικήσουμε σ' έναν τόπο όπου ο ιδιοχτήτης σφράγισε παντού τ' όνομά του. Καθήκον της μάνας είναι να γεννάει το θάνατό της όπως οι κοιμισμένοι ξερνάνε απ' το κεφάλι τους τη νύχτα. Η μάνα βγάζει απ' το σκοτάδι το παιδί της το χτίζει με κρέατα και με κόκαλα δίνοντάς του να βυζάξει ένα σωρό ακυβέρνητες επιθυμίες. Αν η ίδια της πεθαίνει κάποτε σε τούτο φταίνε τα σανίδια της που σπάζουν από την αφαίρεση κι έτσι βρίσκει καιρό η ψυχή ν' ασωτεύεται σε χώρες γιομάτες αιωνιότητα. Αν το παιδί μας πέθανε αφορμή στάθηκε τ' ότι ήσουνα στριφωμένη στο κρεβάτι συντροφιά με την παγωνιά σου και με το φόβο σου. Ύστερα από τα βυζιά σου αντίς για νέρο έβγαινε πάρα πολύς καπνός και το παιδί έσκασε μην μπορώντας ν' ανασάνει. Θάπρεπε νάχεις αμαρτήσει πάρα πολύ με το κορμί μου για να γίνεις γόνιμη ξανά και να μην είναι η μήτρα σου σα μούτρο σουρωμένο από το κλάμα.

ΙΩΑΝΝΑ

Όλα τα βάρη τα ξερνάς απάνω μου. Για τί πράμα είναι υπεύθυνος ο άντρας;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Ο άντρας κάνει το κακό τη νύχτα μα η γυναίκα συμμαζεύει τα κανιά της για να στρωθούνε δίπλα της αόρατοι οργιαστές. Τ' ανακατωμένο κρεβάτι και τ' ανακατωμένα μαλλιά περνάνε από όνειρο σε όνειρο μονάχα για να κρατιόμαστε σίγουρα στο κορμί και να μην ξερνάμε τα λόγια μας από την ίδια τρύπα που αποπατούμε τα περιστέρια μας και τους ήλιους μας. Ο άντρας λοιπόν είναι υπεύθυνος γιατί κάθε φορά που κάνει έρωτα αδειάζει την οργή του και τη λάσπη του μες στη γυναίκα ενώ το ξέρει πως περιφέρεται σε τόπο ελάχιστα κατάλληλο για την υγεία του. Ακόμα είναι υπεύθυνος γιατί καβαλώντας τη νύχτα ξεχνάει τη θάλασσα που σαλεύει κάτω απ' την κοιλιά του κι ακονίζει τη σκοτεινή της εκδίκηση. Έτσι ο βρωμερός χαίρεται τη βρώμα του και το ξερό κορμί κατανταίνει θέατρο του θανάτου.

ΙΩΑΝΝΑ

Μιλάς πολύ με το μυαλό.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Κακός βραχότοπος κυρά μου το μυαλό που το γαβγίζει η νύχτα. Πιάσαμε τη συνείδηση και τη γυρίσαμε ανάποδα σαν τη κλεψύδρα που σώθηκε ο άμμος της. Αν η ζωή μας ήταν μονάχα συνείδηση θα πεθαίναμε με το κεφάλι στη γή και τα πόδια στον ουρανό. Το κεφάλι είναι η τυράγνια της ζωής μας όμως οι πέντε αιστήσεις που μάς δοθήκανε για δροσιά η μια μετά την άλλη πιάνουν και μάς κοροϊδεύουνε σα να μην έφτανε μια μονάχα πόρνη να κάνει τη δουλειά της. Όταν γευτούμε για καλά τον έρωτα γινόμαστε σα ρημαγμένα σπίτια. Πασπατεύουμε το στήθος της γυναίκας και τής χαρίζουμε συγγνώμη για το θάνατο που μπαίνει μέσα μας κι αλυχτάει σαν το σκυλί μέσα στη νύχτα. Αν η νύχτα είναι γιομάτη καθρέφτες τούτο γίνεται για να περνάμε μέσα τους και να συναντάμε τη γυναίκα που περιμένοντας στο κατώφλι του Άδη καθαρίζει καλού-κακού τη γύμνια της όπως ένα δέντρο σκοτεινιάζει κι ανάβει τις λάμπες του. Όθεν η γυναίκα πρέπει να συμμαζεύει τα μαλλιά της και να πορεύεται πίσω μας την ώρα που η σκέψη μας κι η επιθυμία μας ταυτίζονται για χατήρι της στο σκοτεινό μέρος του κορμιού. Ποτέ δεν πρέπει να πορεύεται μπροστά μας γιατί βλέποντάς την ακατανόητη κι άγνωστη θα τη μαχαιρώσουμε για να βρούμε το μυστικό της ομορφιάς της. Αν πούμε πως η νύχτα μοιάζει με τη μέδουσα η γυναίκα είναι η ίδια η νύχτα κι ο άντρας είναι ο κοιμισμένος που ποτέ δε νιώθει τί τού φτιάχνουνε όταν αυτός κατρακυλάει αβοήθητος μες στις χαράδρες του ύπνου του. Κακομοίρη κοιμισμένε. Κακομοίρη τρελέ. Φυλάξου από την ομορφιά που τα μάτια της ποτίστηκαν απ΄τα ποτάμια του Άδη. Εϊναι τρελή κι αυτή με τίποτα δε συμβιβάζεται. Είναι άγρια πεινασμένη και πανύψηλη και πίσω απ΄το χαμόγελό της βόσκουνε τα τσακάλια της έρημος έτοιμα να σε σπαράξουν.

Τάκης Σινόπουλος, εκτενές απόσπασμα από το ποίημα Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ της συλλογής «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου» [1961], όπως περιέχεται στην συγκεντρωτική έκδοση Συλλογή Ι (έκδ. Ερμής, Αθήνα 1990, σσ. 296-298). Το motto από το ποίημα ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ της ίδιας συλλογής (ό.π., 286).