Κυριακή 12 Αυγούστου 2007

δoκίμιo ευχαριστιακής ανθρωπoλoγίας


Αυτό ακριβώς είναι η Εκκλησία:

Η χάρη,
που επιστρέφει τα πράγματα στην προπτωτική αρχή,
ήτοι στο πραγματικό τέλος τους,
που επανεισάγει τα πάντα στην εσχατολογική πραγματικότητα και τελειότητα,
η οριστική μεταμόρφωση της ιστορίας,
στην απόλυτη ελευθερία της απέναντι της ιστορίας.

Και αυτό είναι ένα φλέγον ζήτημα.

Η Εκκλησία δεν ήρθε για να κατακτήσει,
αλλά να μεταμορφώσει την ίδια την ιστορία σε ιστορία σωτηρίας του κάθε ανθρώπου,
γεγονός που δεν χωρεί «ο κόσμος τούτος».

Η Εκκλησία ζεί κυριολεκτικά με τη βασιλεία του Θεού,
με τη ζωή του Θεού,
και αυτή είναι η έσχατη ή καινή ζωή,
η ζωή απελευθερωμένη από το θάνατο,
η παρούσα ζωή,
που έχει γίνει άλλη,
και όχι μια άλλη,
πιθανή ή αόρατη ζωή.

Είναι η ζωή που χαρίζεται πλούσια στον κόσμο με τη θεία Ευχαριστία.

Επομένως οι πιστοί,
που κοινωνούν αυτής της ζωής,
οφείλουν να θεωρούν και να κρίνουν τα πράγματα γενικώς,
και μάλιστα την Εκκλησία και την Ευχαριστία,
όχι με τα κριτήρια του πεπτωκότος κόσμου
ή του αμαρτάνοντος ανθρώπου.

Καλούνται μάλλον αντί να κρίνουν ή να συγκρίνουν,
να ζούν τη ζωή αυτή εορταστικώς και πανηγυρικώς,
ως ζωή της Αναστάσεως,
έχοντας πάντοτε τον εγκάρδιο νού τους αλλού,
εκεί από όπου έρχονται όλα τα δώρα και τα αγαθά,
τον Πατέρα των Φώτων,
την πηγή του Είναι.


π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, από το ομώνυμο βιβλίο του (εκδ. Τήνος 2007, σσ. 114-115).

*


Χωρίς να λανθάνω θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον πατέρα Μιχαήλ ως έναν ιερό Χρυσόστομο (4ος αι. μ.Χ.) στον 21ο αιώνα. Ο πυκνός του λόγος, πλήρης σταυρού και χάριτος (που πηγάζει από την μετοχή του στο θυσιαστήριο - ο άνθρωπος είναι πρωτίστως ιερέας) δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό. Προκύπτει αβίαστα από την μελέτη των έργων του.


8 σχόλια:

Αταίριαστος είπε...

Συγχωρέστε το βλάσφημο λόγο μου χρονιάρες μέρες, αλλά αν το καλοσκεφτούμε η θρησκεία προσφέρει τον εαυτό της ως θεραπεία σε μία "ασθένεια" που οφείλεται στην ίδια.
Ευαγγελίζεται τη σωτηρία από την αμαρτία που είναι δική της επινόηση καθώς και την επιστροφή σε μία εποχή πριν από κάποια "πτώση" που αξιωματικά μας ζητά να δεχθούμε ότι υπήρξε. Αν δεν υπάρχει θρησκεία, δεν υπάρχει ούτε αμαρτία ούτε πτώση... Σφάλμα, αδίκημα, έγκλημα ναι. Αμαρτία και πτώση όχι.

το θείο τραγί είπε...

Μού το χάλασες. Προφανώς γιατί τσαλαβουτάς σε λογικά σχήματα, σχήματα πάνυ θρησκευτικά που... πόρρω απέχουν από την εκκλησία (μας) για την οποία μιλά και ευαγγελίζεται το ως άνω χωρίο.

Χαριτολογώντας θα σού έλεγα πως εδώ δεν πρόκειται για κάποιο αμάρτημα – πτώση (που το θυμήθηκες, αλήθεια), αλλά για την αδυναμία - αστοχία της σχέσης μου/μας και των προβλημάτων που η ενθάδε βιοτή γεννά και στιβάζει, μέσα μας.

"Ασθένεια" δεν λογίζεται ει μή η αποχή από την σχέση και την καθ' ημέραν κοινωνία μαζί του. Θεραπεία -ναί-, είναι η αν' ημέραν επικοινωνία μαζί του και μιά συμπαγής "ονομάτων επίσκεψις".


Να, διάβασε κι αυτό -προσεκτικά όμως:

"Η θρησκεία, η οποία καταδίκασε τον Χριστό, ως εκπρόσωπος της ιερής εξουσίας, σύμμαχος πάντα κάθε σχεδόν κοσμικής εξουσίας, αποδεικνύεται και τώρα το μεγαλύτερο εμπόδιο στην είσοδο του ανθρώπου στον Χριστιανισμό, στην ενσωμάτωσή του στην Εκκλησία.

Οι λεγόμενες θρησκευτικές αντιλήψεις αποδεικνύονται οι κύριοι πολέμιοι, κατ' εξοχήν
αντίπαλοι, της χριστιανικής ζωής. Η ποιμαντική πείρα μάς έχει διδάξει, ότι στην προσπάθειά μας να πείσουμε τους αυτοαποκαλούμενους θρησκευόμενους, πάντοτε ζηλωτές και αμετανόητους, ανακαλύπτουμε ότι ο άπιστος είναι περισσότερο ανοικτός στην πίστη από τον θρησκευόμενο. 'Οτι δηλαδή, αν από την απιστία ώς την πίστη απαιτείται μόνο ένα άλμα, από τη θρησκευτικότητα ώς την πίστη, «μέγα χάσμα εστήρικται».

Οι θρησκευτικές εντολές είναι ιερώτερες από τις ευαγγελικές παρακλήσεις και ο
φόβος του ιερού είναι μεγαλύτερος από τον πόθο του Αγίου. (στο ίδιο, σσ. 81-82).

Εύχομαι να αντιληφθείς τις λεπτές αποχρώσεις του λόγου του. Κι εύχομαι να πάνε όλα καλά με τις αστοχίες (μου).

το θείο τραγί είπε...

"Είμαστε εκτός πραγματικότητας, όταν χριστιανοί όντες επιστρέφουμε στη θρησκεία των εντολών και των κανόνων, της ψυχολογίας και της στατιστικής,
η οποία αδυνατεί να ελπίσει και να χάρει την
κάθοδο του Θεού στον Αδη της καρδιάς, εκεί ακριβώς, που με τρόπο αόρατο και αθόρυβο, νοηματίζονται τα μεγαλύτερα γεγονότα και καρποφορούν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις". (στο ίδιο, σ. 118).

το θείο τραγί είπε...

"Ποιά είναι λοιπόν η συγκλονιστική σημασία της θείας Ευχαριστίας για τον χριστιανό άνθρωπο,
όταν μάλιστα για την εκκλησιαστική μας, τη μία, παράδοση, το μυστήριο αυτό αποτελεί το κύριο κριτήριο για το ήθος ή το άηθες κάθε ανθρώπου;
Για πολλούς αιώνες τον πρώτο τόνο και το κύριο μέτρο στην καθημερινή ζωή του χριστιανού έδινε η
απλότητα και αθωότητα των άμεσων σχέσεών του με τη λειτουργική-ευχαριστιακή ζωή της Εκκλησίας. 'Ηταν αυτό το γεγονός, που διέκρινε τους ανθρώπους, σε λειτουργημένους, ήτοι συνετούς και δίκαιους, και σε αλειτούργητους, ήτοι άφρονες και επικίνδυνους. Τούτο μόνο είναι αρκετό, για να γίνει εκ νέου η Ευχαριστία κέντρο και κριτήριο πραγματικής ανθρωπολογίας:
πηγή της σοφίας του Θεού, όπου παιδεύεται και μορφώνεται ο χριστιανός άνθρωπος. κρουνός πάσης χάριτος, με την οποία πληρώνεται και ενεργοποιείται η χριστιανική ζωή". (στο ίδιο, σσ. 79-80).

Ανώνυμος είπε...

logia, logia, logia.
Akomh kai ws logia,poly dyskola.

το θείο τραγί είπε...

Φυσικά και είναι λόγια. Μόνον λόγια. Και μάλιστα γραπτά.

Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον, αυτό που και έχει την όποια σημασία είναι ό,τι ακριβώς παίζεται στις ευχαριστιακές κατά τόπους συνάξεις, για το οποίον μόνον οι μετέχοντες ειδοποιούνται -κι αν...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου (το ίδιο και στη σ.145):

"Η Ευχαριστία
είναι το θαύμα του
κρυμμένου Θεού ανάμεσα στους κρυμμένους φίλους Του,
η θεία εστία του πασχάλιου φωτός και της πασχάλιας φωτιάς,
με τα οποία νοηματίζεται η ιστορία και ανακαινίζεται ο άνθρωπος.

Είναι σαφές, ότι η Ευχαριστία δεν δρά γενικώς στην ιστορία, αλλά κυρίως στην καρδιά του ανθρώπου,
και στο καθημερινό περιβάλλον του,
μέσα στην καταθλιπτική καθημερινότητα και στην αυξανόμενη βία της ζωής.

Είναι η ζύμη,
που ζυμώνει το φύραμα όλου του ανθρώπου,
όλης της ζωής,
όλου του κόσμου.

Η Ευχαριστία,
ως μυστήριο της καινής και αθάνατης ζωής,
ενεργεί και καρποφορεί στον παρόντα κόσμο,
δια του λειτουργημένου,
του κοινωνήσαντος της ζωής αυτής ανθρώπου,
με την αύρα της χάρης,
την ευωδία του αγιασμού,
την ομορφιά της αγάπης,
τη χαρά της εορτής
".

Ανώνυμος είπε...

Xmm .erwtas gia thn ekjklhsia einai aytos.?

Kai peran autou TI? Ti allo exeis na doweis agaphte

Ανώνυμος είπε...

"Ο Θεός πέθανε από τη στιγμή που βαφτίσαμε τις αμαρτίες ψυχολογικά προβλήματα" - ΤΖΟΥΛΙΟ ΚΑΪΜΗ 8.12.60, (από το βιβλίο του Μισέλ Φάις, Το μέλι και η στάχτη του Θεού, σ.63).