δoκίμιo ευχαριστιακής ανθρωπoλoγίας

Αυτό ακριβώς είναι η Εκκλησία:

Η χάρη,
που επιστρέφει τα πράγματα στην προπτωτική αρχή,
ήτοι στο πραγματικό τέλος τους,
που επανεισάγει τα πάντα στην εσχατολογική πραγματικότητα και τελειότητα,
η οριστική μεταμόρφωση της ιστορίας,
στην απόλυτη ελευθερία της απέναντι της ιστορίας.

Και αυτό είναι ένα φλέγον ζήτημα.

Η Εκκλησία δεν ήρθε για να κατακτήσει,
αλλά να μεταμορφώσει την ίδια την ιστορία σε ιστορία σωτηρίας του κάθε ανθρώπου,
γεγονός που δεν χωρεί «ο κόσμος τούτος».

Η Εκκλησία ζεί κυριολεκτικά με τη βασιλεία του Θεού,
με τη ζωή του Θεού,
και αυτή είναι η έσχατη ή καινή ζωή,
η ζωή απελευθερωμένη από το θάνατο,
η παρούσα ζωή,
που έχει γίνει άλλη,
και όχι μια άλλη,
πιθανή ή αόρατη ζωή.

Είναι η ζωή που χαρίζεται πλούσια στον κόσμο με τη θεία Ευχαριστία.

Επομένως οι πιστοί,
που κοινωνούν αυτής της ζωής,
οφείλουν να θεωρούν και να κρίνουν τα πράγματα γενικώς,
και μάλιστα την Εκκλησία και την Ευχαριστία,
όχι με τα κριτήρια του πεπτωκότος κόσμου
ή του αμαρτάνοντος ανθρώπου.

Καλούνται μάλλον αντί να κρίνουν ή να συγκρίνουν,
να ζούν τη ζωή αυτή εορταστικώς και πανηγυρικώς,
ως ζωή της Αναστάσεως,
έχοντας πάντοτε τον εγκάρδιο νού τους αλλού,
εκεί από όπου έρχονται όλα τα δώρα και τα αγαθά,
τον Πατέρα των Φώτων,
την πηγή του Είναι.

π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, από το ομώνυμο βιβλίο του (εκδ. Τήνος 2007, σσ. 114-115).

*

Χωρίς να λανθάνω θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον πατέρα Μιχαήλ ως έναν ιερό Χρυσόστομο (4ος αι. μ.Χ.) στον 21ο αιώνα. Ο πυκνός του λόγος, πλήρης σταυρού και χάριτος (που πηγάζει από την μετοχή του στο θυσιαστήριο - ο άνθρωπος είναι πρωτίστως ιερέας) δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό. Προκύπτει αβίαστα από την μελέτη των έργων του.