επί τω αυτώ

Πριν από δεκαπέντε μήνες, σχεδόν, έγραφα σε κάποιο εδώ γύρω bloggάκι:

Την αγαπώ την εκκλησία. Πολύ. Νομίζω έχει φανεί αυτό. Πιστεύω πως η ζωή της, οι λειτουργίες της, η εν Χριστώ ζωή που ευαγγελίζεται, μπορεί να αλλοιώσει, να μεταμορφώσει το είναι σου. Αλλά κυρίως, την νιώθω και ως μεγάλη βοήθεια, παρηγοριά του βίου μου. Εδώ. Για τα εδώ, μιλάω.

Αδυνατώ να πιστέψω πως, οι διάφορες κλίκες, που εγκαθιστούν σε "θρόνους" ο ένας τον άλλο, με τα όπλα (το διαβάσαμε κι αυτό και αληθεύει), μετέχουν στο ελάχιστο της πνευματικότητας που ευαγγελίζεται το γνωστό ιερό της κείμενο (το ευαγγελικό, λέω). Πήγε περίπατο κάθε ευαγγελική ρήση. Είναι ολοφάνερο αυτό. Διασώζεται μόνο το γράμμα (όχι το πνεύμα) κι αυτό λειψό. Για τα μάτια του κόσμου.

Την αγαπώ πολύ την εκκλησία. Κι όμως, έχω χρόνια να πατήσω το πόδι μου στις λειτουργίες της. Αυτοεξόριστος, σχεδόν, στέκω στις παρυφές, να περιμένω το θαύμα. Της ανανήψεως. Αλλά, οι καιροί ου μενετοί. Θλίψη. Και πάλι θλίψη.

Η ξαφνική ασθένεια βέβαια του αρχιεπισκόπου (για την οποία έγραφε προ διμήνου ο μητροπολ. Ναυπάκτου Ιερόθεος -δες εδωδά) αποτελεί μιάν έστω απρόσμενη χαραμάδα για να εισρεύσει ξανά η χάρις... Ωφελεί και τον πάσχοντα και εμάς... Δοκιμαστήριον.

[στους σχολιαστές των παρελθόντων]