Καταλαβαίνουμε τετριμένα με τη λέξη [ενν. «baiser»] την κατοχή του άλλου σώματος (το πάρσιμο, τη συνουσία)· αλλά, για να δηλώσουμε αυτό το ζευγάρωμα (που είναι συχνά ο βαθμός μηδέν της ερωτικοποίησης), χρησιμοποιούμε έναν όρο που είναι ουσιαστικό μαζί και ρήμα, και καταρχάς ονομάζει την ενέργεια ενός στόματος που μισάνοιχτο αγγίζει μιαν άλλη σάρκα – για να δώσει στον άλλο τη σάρκα του. Αλλά μ’ αυτό τον τρόπο η τετριμένη εκδοχή στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει πλήρως τη φαινομενολογική κατάσταση, όπου βέβαια η σάρκα μου δεν περιορίζεται στο στόμα μου, ούτε η σάρκα του άλλου στο στόμα του, αλλά όπου, στόμα με στόμα οι δύο σάρκες μας αφήνουν να περάσει ένα κύμα που διαπερνά τα σώματά μας για να τα μετατρέψει ολόκληρα σε δύο σάρκες, χωρίς υπόλοιπο· το στόμα αρχίζει τη διαδικασία επειδή, ανοιχτό ήδη, χωρίς διάκριση εξωτερικού και εσωτερικού, προσφέρεται εξαρχής ως σάρκα· ενσαρκώνει πρώτο την αδιακρισία επαφής και αφής, αίσθησης και συναίσθησης μιας συναίσθησης.
Αλλά, αν τίποτε δεν τού αντιστέκεται (και ακριβώς η σάρκα που αρχίζει να δίνει στον άλλο ορίζεται από το ότι δεν αντιστέκεται), επομένως αφού τίποτε δεν του αντιστέκεται, το φιλί του στόματός μου πάνω στο στόμα του άλλου (όπου καθένα δίνει αδιακρίτως σάρκα στον άλλο) εγκαινιάζει την άπειρη σάρκωση [prise en chair]. Δεν μένει παρά να επεκταθεί το φιλί πέρα από το στόμα που φιλάει και φιλιέται για να σαρκωθεί το παν στον άλλο και σε μένα.
'Ολα πρέπει να ερωτικοποιηθούν, ακόμα κι αυτό που φαινόταν στο ιατρικό ή θεωρητικό βλέμμα το λιγότερο πρόσφορο να γίνει δικό μου, σάρκα μου – τα γενετήσια όργανα. Διότι, κατ’ αρχήν, θα έπρεπε να μείνουν εντελώς ξένα στην ερωτικοποίηση: ανάγονται στο σώμα, όχι στη σάρκα· εργάζονται για το είδος, χωρίς εμένα, ακόμα και εναντίον μου· δεν διαθέτουν καν μια ανεξάρτητη πραγματικότητα, δανείζονται τη δίοδο άλλων λετουργιών, μάλιστα των πιο ζωικών· και κυρίως ιδωμένα εν ψυχρώ είναι τα λιγότερο ερεθιστικά για την επιθυμία. Αλλά η σάρκωση φτάνει ώς αυτά, φτάνοντας να τα σκεπάσει σαν με ένα είδος ερωτικής κένωσης· όχι μόνο δεν προκαλούν τα γεννητικά όργανα την όλη διαδικασία, αλλά θα ‘πρεπε να μας προξενεί έκπληξη που το φιλί μπορεί να φτάσει και ώς αυτά και, ακόμα και αυτά, να τα σαρκώσει. Η συνουσία επίσης φιλάει, μ' ένα φιλί από το στόμα της – η διείσδυση παίρνει (ή τουλάχιστον το μπορεί ενίοτε) τη σάρκα και τη δίνει.
Jean-Luc Marion, Το ερωτικό φαινόμενο (μτφρ. Χρ. Μαρσελλος, έκδ. Πόλις, Αθήνα 2008, σσ. 236-238).
για το μουνάκι σου
καρδούλα μου
καρδούλα μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου