απ' αφορμή τον ρομαντικό Γκαίτε

ενώ για την ξανθή Κλάρα, που πεθαίνει από έρωτα,
αναφέρει [ενν. ο Π. Μουλλάς] ότι αποτελεί γερμανική
παραλλαγή τής σαιξπηρικής Οφηλίας.*

[...] ενώ το διήγημα Αι συνέπειαι τής παλαιάς ιστορίας κατάγεται από και ανήκει στον ρομαντισμό, η αφήγηση συχνά καταπατάει τις συμβάσεις του ρομαντισμού, είτε ενστερνιζόμενη τον ρεαλισμό είτε αναλογιζόμενη για την αξία των ρομαντικών συμβάσεων.

Οι αναφορές στον Φάουστ τού Γκαίτε δείχνουν, φυσικά, το χρέος που έχει η αφήγηση στον ρομαντισμό.

Άλλωστε, πέραν τού γεγονότος ότι ο Γκαίτε [...] είναι ο κυριότερος συγγραφέας του ρομαντικού κινήματος, η νεοπλατωνική του κοσμολογία και οι αναφορές του στην Αρχαία Ελλάδα αποτελούν βασικούς άξονες τής σκέψης τού Βιζυηνού, ο οποίος δημοσιεύει, την ίδια χρονιά με το εν λόγω διήγημα, και τη διατριβή του για υφηγεσία με τίτλο Η Φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω (Αθήναι, 1884).

Ο Γκαίτε, στο θέμα τής Φύσης, που έχει ιδιαίτερη σημασία στο παρόν διήγημα, αντιτίθεται στην κοσμολογία τού Νεύτωνος και προτείνει μια δυναμική οργανική ερμηνεία που υποστηρίζεται από επιστημονικά πειράματα. Η νεοπλατωνική άποψη τής ύπαρξης τού Θεού στη Φύση και τής Φύσης στον Θεό, η σχέση δηλαδή μεταξύ Ενός και Παντός, υιοθετείται με τέτοιο τρόπο από τον Γκαίτε, ώστε ο γερμανικός ρομαντισμός από τα μέσα του 18ου αιώνα έως το θάνατο του Γκαίτε να θεωρείται ως αναβίωση τού νεοπλατωνισμού. Η συμβολή άλλωστε τού Γκαίτε στη διαμόρφωση του ρομαντικού κινήματος είναι κεφαλαιώδης.

[...] «θα μπορούσε κανείς, χωρίς εκζήτηση, να πεί ότι ο Βέρθερος τού Γκαίτε, που δημοσιεύτηκε το 1774, περιέχει το σύνολο των θεωριών που θα επαναλαμβάνονται για έναν αιώνα, ωσότου ο Νίτσε ανακαλύψει το βαθύτερο νόημά τους» [Pierre Trotignon, Encyclopédie de la Pléade, Ιστορία τής Φιλοσοφίας. 19ος αι., Ρομαντικοί-Κοινωνιολόγοι, ΜΙΕΤ 1982, σ. 12]. Και προσθέτει ότι «ο Γκαίτε είναι ένας από τους πατέρες τής εξελικτικής σκέψης: η εξέλιξη δεν είναι πρώτα ένα εξακριβώσιμο γεγονός, και ούτε κάν μια πιθανή επιστημονική υπόθεση, αλλά η έκφραση μιας επιθυμίας».

Και ας μην λησμονούμε ότι ο Φάουστ είναι ποιητής, είναι όμως και μηχανικός: η ρομαντική ερμηνεία τού κόσμου υποστηρίζεται από το πείραμα, που αποδεικνύει την ορθότητα της, χωρίς να ορίσει εκ των προτέρων το πλαίσιο εργασίας και τους περιορισμούς.

*

Το νευρικό σύστημα ως ο τόπος όπου συναντώνται το σώμα (η ύλη) και η ψυχή αποτελεί μια μεταφορά για τον προσδιορισμό του τόπου όπου συναντάται το εκτός με το εντός, το αντικειμενικά προσδιορίσιμο με το υποκειμενικά προσδιορίσιμο. [...]

Όπως ο λόγος τής νευρολογίας προσπαθεί να εκφράσει τις σχέσεις σώματος (ύλης) και ψυχής, έτσι και το κείμενο προσπαθεί να συγκεράσει τον οιονεί επιστημονικό λόγο τού ρεαλισμού και τον οιονεί ποιητικό του ρομαντισμού. [...]

Ο Πασχάλης δεν έχει ελεύθερη βούληση, είναι δέσμιος τού παρελθόντος του, όπως και ο αφηγητής είναι δέσμιος τού δικού του παρελθόντος. Η συμμετρία αυτή προκαθορίζει την εξέλιξη τής συνάντησης των δύο: οι παράλληλες εμπειρίες τους μοιάζουν πολύ στα τυπικά τους χαρακτηριστικά αλλά διαφέρουν ριζικά στο πώς τίς εξηγεί ο καθένας. [...]

*

Ποιός όμως είναι ο τόπος τής συνάντησης τής ύλης και τής ψυχής; Τα «ρομαντικά» όρη τού Χαρτς και η εικόνα τής ξανθής, ωραίας και τρελής (από έρωτα) Γερμανίδας, η οποία πρέπει ταυτόχρονα να αποτελεί αντικείμενο ίδιον για τον καθένα από τους χαρακτήρες και κοινό και για τούς δύο. Η επιθυμία για ένωση, για ενότητα, η βασική αρχή τού ρομαντισμού [...] συνίσταται στην προσπάθεια «υπέρβασης τής σχάσης υποκειμένου και αντικειμένου, εαυτού και κόσμου, συνειδητού και ασυνειδήτου».

Και η σημασία τής επιλογής τού φαουστικού τόπου ως τής τοπιογραφίας συνάδει απόλυτα με το γεγονός ότι κατά τον Γκαίτε οι νόμοι τής τέχνης είναι παράλληλοι προς τούς νόμους της φύσης, υποκείμενο και αντικείμενο, νούς και φύση, ταυτίζονται απόλυτα.

η σημασία [ενν. τής επιστολής] είναι μεγάλη για όλα τα διηγήματα του Βιζυηνού,
επειδή αποτελεί αδιαμφισβήτητη πρόσκληση προς τον αναγνώστη
να παραγάγει αυτός το νόημα.**

Μιχάλης Χρυσανθόπουλος, Γεώργιος Βιζυηνός. Μεταξύ φαντασίας και μνήμης (έκδ, Εστία, Αθήνα 1994, σσ. 90-91, 91-92, 98, 98, 99, 99-100). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 90). Κι η κατακλείδα εκ του ιδίου (ό.π., σ. 100).