Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

ο άνδρας κραυγάζει


Πρώτα και κύρια το ποτάμι, 
αληθινά, 
έχει επάνω του ένα δέρμα· 
είναι το δέρμα του Ποταμού.*

Βλέπω ο άνδρας έχει χαμηλώσει το κεφάλι και το κοιτάζει, κοιτάζει συγχρόνως με τη γυναίκα αυτό το θέαμα του εαυτού του. Εκείνο πάλλεται πάντα με τινάγματα στον ρυθμό της καρδιάς. Μέσα απ' την λεπτότητα του δέρματος που το καλύπτει, διακλαδώνεται το σκοτεινό δίκτυο του αίματος. Είναι γεμάτο ηδονή, γεμισμένο ηδονή πιο πολλή απ' όση μπορεί να περικλείσει κι είναι τόσο απ' τον ίδιο τον εαυτό του στριμωγμένο ώστε διστάζει κανείς ν' απλώσει το χέρι του πάνω του.
Ο άνδρας κι η γυναίκα το κοιτάζουν μαζί. Ενώ δεν κάνουν καμία κίνηση προς το μέρος του και το αφήνουν κι άλλο.
[...]
Αυτή θα είχε προχωρήσει αργά, θα είχε ανοίξει τα χείλη της και, με μία κίνηση, θα είχε πάρει ολόκληρη την απαλή και λεία άκρη εκείνου. Θα είχε κλείσει τα χείλη στην ανθέλιξη που περιγράφει την βάση του. Το στόμα της θα ήταν γεμάτο από εκείνο. Η απαλότητά του είναι τόση ώστε της έρχονται δάκρυα στα μάτια. Βλέπω τίποτα δεν ισοδυναμεί μ' αυτήν την απαλότητα εκτός απ' την ρητή απαγόρευση ν' απλώσει κανείς χέρι πάνω του. Απαγορευμένο. Πιο πολύ δεν μπορεί να το πάρει παρά χαϊδεύοντάς το προσεκτικά με την γλώσσα της ανάμεσα στα δόντια της.
Αυτό βλέπω: αυτό που έχουμε συνήθως μέσα στο μυαλό, αυτή το έχει μέσα στο στόμα με την μορφή αυτού του αγροίκου και βάναυσου πράγματος. Το καταβροχθίζει με το μυαλό, τρέφεται απ' αυτό, το χορταίνει με το μυαλό. Ενώ το έγκλημα είναι μέσα στο στόμα της, δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της παρά να το οδηγήσει, να το καθοδηγήσει προς την ηδονή, με τα δόντια έτοιμα. Το βοηθά με τα χέρια της να έρθει, να ξαναέρθει. Εκείνο όμως μοιάζει να μην μπορεί πια να ξαναέρθει. Ο άνδρας κραυγάζει. [...]

Marguerite Duras, Ο άνδρας που καθόταν στον διάδρομο (μτφρ. Δ. Δημητριάδης, έκδ. Άγρα, Αθήνα 1987, σσ. 19-20, 21-22).

-----
* Το motto εκ του Victor Segalen, Ένας μεγάλος ποταμός. (Ένας ύμνος) (μτφρ. Κλ. Μιτσοτάκη, έκδ. Άγρα, Αθήνα 2014, σ. 15).

Δεν υπάρχουν σχόλια: