lastnightidreamtthatsomebodylovesme

Χαίρεται
πραγματικά χαίρεται κανείς
να το διαβάζει ετούτο το παιδί. Πόση αγάπη κατόρθωσε!
Πόση αγάπη ενέθεσε στις λεξούλες του, τούτο το παιδί. Λέξεις για το μωρό του.
Κάθε του λέξη ένα κάλεσμα, εν' άγγελμα κι αγκάλιασμα μαζί. Κάθε του λέξη μια γιορτή για την δική του αγάπη. Το μωρό του. Τον λένε Αλέξανδρο. 'Ετσι υπογράφει κι είναι απ' την Αθήνα. 'Ω, μην ενοχλείτε εισβάλλοντας στο blog αυτό. Αυτό που τώρα δά επαινώ. Αν είναι να κάνετε φασαρία, αυτού μέσα, μη μπείτε καθόλου! Προς Θεού! Ας σεβαστούμε την αγάπη. Την αγάπη του.

'Ονειρα γράφει καθ' ύπαρ, τούτο το παιδί. Στην ευτυχία χαρισμένα. Την ευτυχία του. [Κι όποιος πεί πως επαναλαμβάνεται στα γιορτινά του γραφόμενα, πιπέρι στο στόμα του θα βάλω].
Για τους πολλούς σκάνδαλον, γιατρειά για μένα, ο λόγος του. Στον αντίποδα, κείνη η φτιασιδωμένη αμάχη. Κείνη η γνωστή ασθένεια: κόρες κραγμένες της χλαλοής. Τα βάζουν με τον ένα και τον άλλο. Και κρατημό δεν έχουν. Πόση θλίψη, αλήθεια…
Τουλάχιστον αυτός κατάφερε να γλιτώσει απ' την ασθένεια την πολλή, της ψυχής, που απροκάλυπτα μέρες τώρα μαυρίζει σε, ψυχή μου. [-Πως τα κατάφερες, άθλιε, να ξεζουμίσεις τη ψυχούλα σου, έτσι… Τόσο άχθος φέρεις; Τόσο βαριά ταλανίζεσαι; Και ζητάς, τί αλήθεια;] Ενώ, τούτος εδώ, ώ πόση αγάπη κατόρθωσε! Για το μωρό του!
Επέτυχε αυτό που λέγαν παλιά οι γεροντάδες. την αγάπη.
Elke dag.
Κάθε βράδυ.