πάσχα των ελλήνων - ένας τρόπος υπάρξεως

Μαγδαληνή, Μαγδαληνή, του πόθου μέγα αστέρι·
σε μοναστήρι ανέβασες κ’ εμένανε πιστό,
για να φιλήσω λείψανο το ατίμητό Σου χέρι·
κ' ήταν ακόμα, ως πίθωσα τα χείλια μου, ζεστό!

'Αγγελος Σικελιανός, Πάσχα των Ελλήνων, Χ

*

Η ανάσταση του Χριστού ως «θαύμα» θα παρέπεμπε σε καινούργια θρησκεία..., η ανάσταση ως σημείο παραπέμπει σε καινούργιο τρόπο υπάρξεως.


[...]
το εκκλησιαστικό γεγονός το συγκροτεί εκείνη η ελευθερία η ικανή να μετατρέψει τη φύση σε σχέση, την αμαρτία σε σχέση, τον θάνατο σε σχέση. Προϋπόθεση και μέτρο μετοχής στο εκκλησιαστικό γεγονός είναι η επίγνωση του ατόμου ότι αδυνατεί από μόνο του, με τις φυσικές του ικανότητες, να γευθεί την πληρότητα της ζωής. Ακόμα και το πιο ενάρετο, το πιο ταλαντούχο άτομο αποκλείεται να κερδίσει τη ζωή, την ελευθερία από τη θνητότητα, χάρη στην αρετή του ή στα ταλέντα του.

Χρήστος Γιανναράς, Ενάντια στη θρησκεία (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2006, σσ. 59 & 79-80).




-----
* Με κείνο το «ανέβασες», στο motto, το οποίο καταγράφει ο Σικελιανός στο τετράστιχό του, ίσως να υποδηλώνεται η Σιμωνόπετρα, το μοναστήρι στο αγιονόρος, όπου, αν δεν κάνω λάθος, φυλάσσεταί της λείψανο και τιμάται η Μαγδαλήνη, αγία, στις 22 Ιουλίου. Χριστός Ανέστη. Ο ίδιος.-