τα εφόδια

«Ποιά είναι τα προσόντα του καλού αρχαιολόγου;» ρωτούν πολλοί, και απαιτούν μια λιγόλογη απάντηση. Να είναι πάμπλουτος, πολύγλωσσος και εξωστρεφής, σαν τον Σλήμαν. 'Οχι, αντίθετα, να είναι εσωστρεφής και ταπεινός, σαν τον Τσούντα. Να είναι σαν τον 'Εβανς, αριστοκράτης, μοναχικός και δύσκολος. 'Η να είναι σαν τον Ρωμαίο, άσχημος στην όψη αλλά μελίρρυτος δάσκαλος και ευαίσθητος, ώστε να νιώθει τη λανθάνουσα κίνηση στην αφή των δαχτύλων του. Να είναι φιλόδοξος, ευρυμαθής και απρόσιτος, σαν τον Μαρινάτο. Να έχει σπουδάσει κάτι πρόσθετο, συγγενικό, αρχιτεκτονική, σαν τον Ορλάνδο. Να είναι πράος, ευγενής και δημοκρατικός, σαν τον Ανδρόνικο. Δηλαδή να συγκεντρώνει τα πιο απίθανα χαρακτηριστικά, όπως όλοι αυτοί οι μεγάλοι αρχαιολόγοι, που τόσα γνωστότατα αλλά και, το σπουδαιότερο, άγνωστα πρόσφεραν στην έρευνα, για να περιορισθεί κανείς σε λίγους ερευνητές του ελληνικού χώρου.

Γιάννης Σακελλαράκης, Ανασκάπτοντας το παρελθόν (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2006, σ. 35).