[...]
Θεωρώντας, λοιπόν, το Κάλλος ως την περιοχή μου, η επόμενη ερώτησή μου αφορούσε τον τόνο της υψηλότερης φανέρωσής του. Και ο τόνος αυτός, όπως έχει δείξει όλη η εμπειρία, δεν ήταν άλλος από εκείνον της θλίψης. Το Κάλλος, οποιασδήποτε μορφής, στην ανώτατη εξέλιξή του, πάντοτε προκαλεί στην ευαίσθητη ψυχή τα δάκρυα. Η Μελαγχολία είναι, λοιπόν, ο πιο ενδεδειγμένος από όλους τους ποιητικούς τόνους.
[...]
Εδώ, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως είχε την αρχή του το ποίημα, δηλαδή στο τέλος του,
απ' όπου θα έπρεπε ν' αρχίζουν όλα τα έργα τέχνης -
γιατί ήταν ακριβώς εδώ, στο σημείο αυτό της προεργασίας μου, που πρωτοέβαλα την πένα στο χαρτί και συνέθεσα την ακόλουθη στροφή:
«Προφήτη!» είπα, «πράγμα του κακού! - προφήτη τελικά, πτηνό ή σατανά!
[...]
Πες σε τούτη την ψυχή που ο πόνος τη βαραίνει στην Εδέμ εκεί μακριά
Στην αγκάλη αν θα σφίξει μια κόρη αγιασμένη που Λενόρ καλούν οι αγγέλοι-
Στην αγκάλη αν θα σφίξει μια λαμπρή, μια σπάνια κόρη που Λένορ καλούν οι αγγέλοι».
Είπε ο Κόρακας, «Ποτέ πια!».
Edgar Allan Poe, Το Κοράκι και η Φιλοσοφία της σύνθεσης (μτφρ. Τζίνα Πολίτη, έκδ. 'Αγρα, Αθήνα σσ. 38, 41-42 & 27).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου