μεταθανάτια ζωή

Οι 'Ελληνες πίστευαν στη μεταθανάτια ζωή.

Το σώμα, κατά την αντίληψή τους, είναι θνητό ενώ η ψυχή αθάνατη. Αλλά την ψυχή δεν τη φαντάζονταν σαν κάτι άμορφο και άυλο. 'Οχι· η ψυχή είναι από αόρατη ύλη, που έχει το σχήμα του σώματος, από το οποίο κατά το θάνατο δραπετεύει. Το σώμα υποτάσσεται στον θάνατο, αλλά η ψυχή όχι· η ψυχή κατά τον 'Ομηρο είναι άφθαρτη και για το θάνατο απρόσιτο ον (Ιλιάδα, Ψ΄ 65).

Παρόλα αυτά, πραγματικός αληθινός άνθρωπος, δεν είναι ο ψυχικός άνθρωπος, αλλά ο σωματικός άνθρωπος, αυτός στην πραγματικότητα είναι ο πλήρης άνθρωπος [...]· η ψυχή είναι μόνο προσωποποίηση του υπαρκτού σωματικού ανθρώπου, είναι μόνον το είδωλον (Ιλιάδα, Ψ΄ 100. - Οδύσσεια, ε΄ 495. - ζ΄ 222). Ως σκιά κατοικεί λοιπόν η ψυχή στο σώμα, ως σκιά παρατείνει την ύπαρξή της και μετά το θάνατο του σώματος.

[...]

[στον Πλάτωνα όμως:] Η ψυχή καθοδηγεί το σώμα, όπως ο αμαξάς καθοδηγεί τους ίππους. Το σώμα κατά κάποιον τρόπο είναι το είδωλον της ψυχής, και όχι το αντίστροφο, όπως θεωρούσε ο 'Ομηρος.

Το σώμα είναι κακό, από το οποίο πρέπει να φυλαχθούμε, από το οποίο πρέπει να αμυνθούμε και πρέπει να το συγκρατήσουμε όσο το δυνατόν πιο σφικτά, ώστε η ψυχή μέσα του να αισθανθεί πιο ελεύθερη και πιο ανεξάρτητη.

αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Το σώμα υπό το φως της Αναστάσεως (έκδ. Χρόες, Αθήνα 2013, σσ. 64, 74).