απόλαυση των επιγείων αγαθών

Εκείνος που δεν έχει και δε μπορεί να απολαύσει τα επίγεια αγαθά, είναι τιμωρημένος και καταραμένος από το Θεό.

[...]

Ο Θεός δεν απαγόρευε την απόλαυση των επιγείων αγαθών, παρά μόνο όταν η απόλαυση κάποιων ανθρώπων έφθανε στο να ζημιώνει τους άλλους ή στην υποτίμησή Του.

Ο Δαβίδ είχε όσες γυναίκες ήθελε και ο Θεός δεν τον τιμώρησε γι' αυτό, αλλά όταν ο Δαβίδ προκάλεσε το θάνατο του στρατιώτη του, για να τού πάρει τη μόνη γυναίκα που είχε, ο Θεός τον τιμωρεί ανελέητα (Β΄ Βασ. ια΄-ιβ΄).

Ο Σολομών είχε τόσες γυναίκες, όσες χίλιοι μονογαμικοί χριστιανοί βασιλιάδες και ο Θεός δεν τον τιμώρησε γι' αυτό, αλλά όταν αυτές οι γυναίκες του σοφού βασιλιά έπαψαν να είναι από το λαό του -ενάντια στο νόμο– αλλά ήταν κόρες αλλόπιστες που αποξένωσαν την καρδιά του βασιλιά από τον Γιαχβέ και προσκύνησε την Αστάρτη και τον Μολώχ, τότε ο Θεός τον τιμώρησε (Γ΄ Βασ. ια΄).

Η απόλαυση του Δαβίδ έφθασε μέχρι τη βλάβη που προξένησε στον πλησίον του, η απόλαυση του Σολομώντος έφθασε στην περιφρόνηση στον Γιαχβέ, και στις δύο περιπτώσεις, λοιπόν, ο Θεός τιμώρησε την άδικη απόλαυση και όχι την απόλαυση ως τέτοια, τιμώρησε την αντιθεϊκή δαιμονική πράξη.

αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Το σώμα υπό το φως της Αναστάσεως (έκδ. Χρόες, Αθήνα 2013, σσ. 42, 43-44).