Ως προς την διάκριση του καλού και του κακού σ' αυτήν τη ζωή, οι 'Ελληνες συμφωνούν πλήρως με τους Εβραίους, δηλαδή ότι είναι καλό να ζείς πολύ, ότι είναι κακό να πεθαίνεις νωρίς, ότι είναι καλό να είσαι πλούσιος, ότι είναι κακό να είσαι φτωχός, ότι είναι καλό να είσαι υγιής, κακό να είσαι ασθενής, ότι είναι καλό η ομορφιά και η δύναμη, κακό η αδυναμία και η ασχήμια, ότι είναι καλό να είσαι σοφός, κακό να είσαι [άφρων] ή τρελός.
Και σ' αυτό συμφωνούν οι 'Ελληνες με τους Εβραίους, ότι όλα τα επίγεια αγαθά είναι “άνωθεν”, από τους θεούς ως “επιβράβευση”, και όλα τα κακά, από την ίδια πηγή ως τιμωρία.
Είναι κακό να μην έχεις απογόνους· αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σημείο στο οποίο συμφωνούν και οι δύο κατά τα άλλα πολύ διαφορετικοί λαοί. Η στειρότητα αποτελούσε λόγο για τη διάλυση του γάμου στους νόμους του Λυκούργου, ενώ η αγαμία τιμωρείται ως παράβαση και στους 'Ελληνες και στους Ρωμαίους [...]. 'Ιδιος νόμος και στους αρχαίους Ινδούς [...]. Ο νόμος του Λυκούργου αφαιρούσε όλα τα δικαιώματα του πολίτη που δεν παντρεύεται. Η πολυτεκνία στα μάτια των αρχαίων Ελλήνων ήταν το μεγαλύτερο αγαθό, η ατεκνία ήταν μέγιστη δυστυχία.
Η πολύτεκνη Νιόβη προκάλεσε το φθόνο και των θεών και των ανθρώπων εναντίον της. Ο πατέρας του ένδοξου Λεωνίδα, ο Αναξανδρίδας, παντρεύτηκε και δεύτερη γυναίκα, επειδή η πρώτη δεν μπορούσε να γεννήσει παιδιά. Παρόμοια περίπτωση με αυτή του Αβραάμ.
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Το σώμα υπό το φως της Αναστάσεως (έκδ. Χρόες, Αθήνα 2013, σ. 63-64).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου