Η μοναχική πολιτεία είναι πολύ μεγάλο πράγμα και έχει αγώνα και βάρος πολύ. Οι άνθρωποι δεν είναι αρνιά να τούς βόσκη κανείς. Είναι άνθρωποι με συνήθειες και θελήματα, με φρονήματα και πάθη ανίατα, όπου μήτε τον ίδιον ζήλον έχουσιν μήτε την ιδίαν προαίρεσιν. Ευκολώτερον είναι να καθαρίζη κανείς τα αναγκαία εις την Αθήνα, παρά ανθρώπους από τα πάθη να μεταβάλη εις αγαθούς.
Τριάντα πέντε χρόνους είμαι Γέροντας, πατήρ συνοδίας μεγάλης, γυμνασμένος εις άκρον με πράξιν και θεωρίαν, και έχω φτύσει όλον το αίμα μου εις το να μεταβάλω ανθρώπους, και ξεύρω την αιματηράν δυσκολίαν όπου έχει εις το να γίνη εν αληθεία κανείς μοναχός.
[...] Εάν όμως δεν είναι η Χάρις και ενεργήσουν τα πάθη εις ημάς, τότε είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, όπως λέγουν οι Άγιοι διά την μοναχικήν πολιτείαν. Δι’ αυτό ησύχαζε τώρα, και συν τω χρόνω θα δεἰξη ο Κύριος ποίον είναι το θέλημά Του.
Εάν, παιδί μου, ο μοναχός δεν βρή την ευχήν αδιάλειπτον, και διά μέσου αυτής να ενεργήση η Χάρις, είναι αδύνατον να μην γυρίσουν τα πάθη οπίσω, και τότε θα γίνη χειρότερος από ό,τι ήταν στον κόσμον. Και πάλιν, διά να εύρη παρηγορίαν απ' την ευχήν, πρέπει να αγωνίζεται, να ζητήση εμπόνως, να κλάψη και ωσάν μικρό παιδάκι φωνάζον να προσεύχεται εις τον Χριστόν και εις την γλυκειά Του Μανούλα να τού ανοίξη τους οφθαλμούς. [...]
γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, “Επιστολή προς Μοναχό Παντελεήμονα”, Άγιον Όρος 29.03.1959, στον τόμο Θείας χάριτος εμπειρίες (έκδ. Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, 2005, σσ. 202-203).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου