η ανάγκη του ψαξίματος

αντί να λέει κανείς ηττημένοι,
που έχει πράγματι μια χροιά περιπάθειας δυσάρεστη,
πιο σωστό θα ήταν να λέει αόμματοι απλώς *

[…] αρκεί κανείς να δεχτεί την υπόθεση ότι η ανάγκη του ψαξίματος δεν είναι ολιγότερο αναβιώσιμη από της ανεμόσκαλας, και ότι τα μάτια που καθ' όλα τα φαινόμενα έχουν κατωβλέψει ή σφαλήσει για πάντα έχουν την παράξενη ιδιότητα να μπορούν ολομεμιάς να φλογίζονται και πάλι μπρος από ένα πρόσωπο ή σαρκίο. Πάλι όμως θα μείνει όσο χρειάζεται για να εξαφανίσει αργά ή γρήγορα σ' αυτόν όλο τον κοσμάκη μέχρι και το ύστατο απομεινάρι κάθε τους φλόγας.

*

Ας σημειωθεί τέλος πόσο προσέχουν οι ψάχτες του στίβου μη τυχόν βγούν απέξω στο χώρο αυτωνών που περιμένουν ν' ανεβούν. Όταν βαριεστάνε πια να ψάχνουν άδικα στο πλήθος και στρέφονται προς τη λωρίδα εκεινών, είναι απλώς για να πάρουν από δίπλα αργά-αργά τη νοερή παρυφή της κατατρώγοντας συγχρόνως με τα μάτια όσους βρίσκονται εκεί. Η αργή περιφορά τους αντίθετα προς τη φορά των μεταφορέων δημιουργεί μια δεύτερη ακόμα πιο στενή. που ο κύριος όγκος εκείνων που ψάχνουν τη σέβεται επίσης.

Αυτό όλο με τον κατάλληλο φωτισμό και ιδωμένο από πάνω, θάδινε ορισμένες στιγμές την εντύπωση δύο λεπτών δακτυλίων που περιστρέφονται κατ’ αντίθετη φορά γύρω από τη μυρμηκιά του κέντρου.

*

Παρ' όλ' αυτά, ο καιροφυλαχτής που
καραδοκεί πότε κάποιος θα φύγει
μπορεί να βρεί την αναμονή ατελείωτη.**

Γιατί μονάχα μέσα στον κύλινδρο μπορεί κανείς να βρεί στοιχεία θετικά, κι' απέξω δεν υπάρχει παρά μυστήριο. Έτσι τα σαρκία απολαμβάνουν κατά αραιά διαστήματα μέχρι δέκα δευτερόλεπτα συνεχή ζέστα ή κρύο ή κάτι μεταξύ, χωρίς όμως αυτό να μπορεί να λογιστεί ως ανάπαυλα, τόσο μεγάλη είναι τότε η ένταση κατά τα άλλα.

*

[…] αναπόδραστα η πλησιέστερη ουρά στο σημείο της εισβολής τόν πετάει έξω από κεί που ήρθε, και το ζήτημα λήγει. Επομένως ο ψάχτης του στίβου που θέλει να περάσει στον χώρο των αναβατών είναι υποχρεωμένος να παραφυλάξει την κατάλληλη στιγμή όπου βρίσκονται οι ψάχτες της ενδιάμεσης ζώνης, ή ψάχτες – καιροφυλαχτές, ή απλώς καιροφυλαχτές. Αυτά για την προσπέλαση στις σκάλες.

Προς την άλλη κατεύθυνση το πέρασμα επίσης δεν είναι ελεύθερο, και μια και ο καιροφυλαχτής βρεθεί στο χώρο των αναβατών έχει να μείνει εκεί κάμποσο, δηλαδή, το λιγότερο, όσο θέλει κανείς, όταν είναι τελευταίος σε μια ουρά, να φτάσει στη αρχή της, χρονικό διάστημα κάθε φορά άλλο. Γιατί όσο ελεύθερα είναι τα σαρκία ν' ανεβούν ή όχι, άλλο τόσο απαρέγκλιτα είναι η υποχρέωσή τους να κάμουν μέχρι τέλους την ουρά που ελεύθερα διάλεξαν.

Κάθε απόπειρα να φύγει κανείς πριν της ώρας καταστέλλεται σκληρά από τους άλλους της ουράς, και ο φταίχτης επαναφέρεται στη σειρά του.

*

Ότι έχει κανείς το δικαίωμα να συμπληρώσει γύρο ολόκληρο λέει πολλά για το πνεύμα ανοχής που συγκερνά στον κύλινδρο την πειθαρχία. Είτε όμως διαλέξει κανείς ουρά, είτε κολλήσει στην πρώτη που τού τύχει, οφείλει οπωσδήποτε να την κάμει μέχρι τέλους, κι’ ύστερα θα μπορεί να φύγει από τον χώρο των αναβατών.

*

Οι στάσιμοι, μια και το μόνο που μπορεί να τούς βγάλει από την ακινησία τους είναι ο πειρασμός της σκάλας, δεν παρουσιάζουν τίποτα το ιδιαίτερο. Οι ηττημένοι, είναι ολοφάνερο, βρίσκονται έξω απ' όλ' αυτά.

*

Και οι βλεννογόνοι ακόμα παθαίνουν, που δεν θα ήταν και τόσο σοβαρό αν αυτό δεν εδυσκόλευε τον έρωτα. Κι' απ' αυτήν όμως την άποψη το κακό είναι μικρό, τόσο η στύση σπανίζει στον κύλινδρο.

*

Το εκτάδην δεν ακούστηκε ποτέ μέσα στον κύλινδρο, και η στάση αυτή, γλυκασμός του νικημένου, τούς απαγορεύεται εδώ για πάντα.

Samuel Beckett, Ο ερημωτής (μτφρ. Νάσος Δετζώρτζης, έκδ. Λέσχη, Αθήνα 1983, σσ. 20, 40-41, 60-61, 63-65, 70, 74, 76, 86). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 56). Το δεύτερο πάλι εκ του ιδίου (ό.π., σ. 72).