Στις αχανείς βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου, οι φιλόλογοι συγκέντρωναν, εξέδιδαν και σχολίαζαν τα έργα των κλασικών, αλλά η εποχή δεν μπορούσε πλέον να δώσει κανέναν Σοφοκλή, κανέναν Πίνδαρο, κανέναν Αριστοφάνη. Και ένα εντελώς νέο λογοτεχνικό είδος -το μυθιστόρημα- θα προσφέρει ένα «πνευματικό συμπλήρωμα» σε αυτή την εκπτωχευμένη και αυχμηρή ζωή και θα τής επιτρέψει να αναγνωρίσει τα όνειρά της και την απουσία πραγματικής ζωής.
Κώστας Παπαϊωάννου, Η κληρονομιά του Αλεξάνδρου (μτφρ. Χριστίνα Σταματοπούλου, έκδ. Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2013, σ. 36).
-----
* Στο τίτλο του παρόντος ένα σπάραγμα από την Υδρία του Μενάνδρου, από το ίδιο δοκίμιο: Διακηρύσσει ότι οι ερημικοί τόποι (ερημία) είναι «γλυκείς για όσους μισούν τη διαφθορά»: ο κάτοικος της ερήμου, ο ερημίτης, θα γίνει ένας δημοφιλής τύπος της ελληνο-ρωμαϊκής λογοτεχνίας (ό.π.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου