Στα ανάκτορα των θεοποιημένων αυτοκρατόρων, ο καθαγιασμός της εξουσίας βρήκε την πρώτη μνημειακή της έκφραση. 'Ηδη από τα βάθη των αιώνων, στην Ανατολή, το παλάτι εθεωρείτο το κέντρο του κόσμου ή ένας κόσμος σε σμίκρυνση. Γνωρίζουμε ότι ένας χρυσός Ουρανίσκος («ουρανός σε μικρογραφία») υπερίπτατο του θρόνου των Αχαιμενιδών βασιλέων.
Οι ελληνιστικοί βασιλείς τοποθετούσαν επίσης τον θρόνο τους σε αίθουσες κατασκευασμένες κατ' εικόνα της ουράνιας σφαίρας. Εξάλλου, η βασική αίθουσα της domus aurea (Χρυσής Οικίας) του Νέρωνα ήταν μια ροτόντα της οποίας ο θόλος, λέει ο Σουητώνιος (Νέρων, 31), «περιστρεφόταν αδιάκοπα, μέρα και νύχτα, ώστε να μιμείται την κίνηση του κόσμου».
Μετά τον 3ο αι. μ.Χ., αυτός ο κοσμικός συμβολισμός γίνεται κυρίαρχος σε Ανατολή και Δύση.
Κώστας Παπαϊωάννου, Η κληρονομιά του Αλεξάνδρου (μτφρ. Χριστίνα Σταματοπούλου, έκδ. Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2013, σ. 81).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου