ευλογημένη του έρωτα

Το πέσιμο ήταν σιγανό. Σχεδόν δεν ήταν πέσιμο.
Όμως τα κόκαλα από φύση τους είναι ξερά. Κι η
πέτρα εχτρεύεται το κόκαλο που μέσα στη ζεστή
φωλιά του σώματος ξέχασε την καταγωγή του.*

2

Είπε η φωνή: Μ' αρέσεις άντρα. Και πόνεσα.
Το χέρι σου άγγιξε την κορυφή του κορμιού μου.
Και πόνεσα.
Δόσε μου μονάχα τέτοιους πόνους.
Και γρήγορα, σαν αστραπή, το νέο πουλί
θα φτερουγίσει στα σπλάχνα σου,
ευλογημένη του έρωτα,
συμπληρωμένη.

6

Κράτησε τούτο το πουλί στα χέρια σου.
Μην το σκοτώνεις.
Δός του να πιεί απ' το δικό σου αίμα.
Το ξέρω θα πονέσεις.
Μα είναι το τρελλό πουλί που θα γεννήσει ποιήματα.
Τη θλίψη πίνοντας στην κούπα της καρδιά σου.

15

Κορμί μου που έμεινες γυμνό.
Γυναίκα που έμεινες γυμνή
απ' τα χαράματα ώς τη νύχτα
και σε κρατούσα και τα χέρια μου
πλημμύριζαν με μουσική και γύμνια.
Έρωτα φυτρωμένε στη χαράδρα του πρωϊού.
Έρωτα-μεσημέρι ανάστατο.
Όλο το απομεσήμερο σε θάλασσα φανταστική
χείλη-κοχύλια, όστρακα-χέρια, μνήμες και πουλιά
ο μήνας ο τρελλός να καίγεται
εγώ να σβήνω μέσα στην ανάσα σου
φλόγα τη φλόγα καίγοντας,
έρωτα μεταμορφωμένε.

16-9-63

Τάκης Σινόπουλος, Ποιήματα για την Άννα (έκδ. Ερμής, Αθήνα 1999, σσ. 18. 22, 30).

-----
* Το motto από το ποίημα ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΟΚΑΛΟ της συλλογής «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου» [1961], όπως περιέχεται στην συγκεντρωτική έκδοση Συλλογή Ι (έκδ. Ερμής, Αθήνα 1990, σ. 303).