άσυλο των ενστίκτων

Το ποίημά του ο σαλός
-ώ τί παρηγοριά, τί φώς!-
γράφει και ξαναγράφει.*

ΔΑΚΡΥΟΠΟΝΤΗ

Ουσιαστικά κάθε ποίημα είναι μια δ α κ ρ υ ο π ο ν τ ή .   Δεν μιλώ για συγκινήσεις μελό, αλλά για κείνη την διάφανη ανάγκη -ασχημάτιστη γι' αυτό και διάφανη- που πηγάζει ανεξέλεγκτα απ' την καρδιά, ρέει ανεπαίσθητα στην άκρη τού νού ή τού ματιού και κουβαλώντας το φορτίο μιάς ζωής, εκβάλλει, παίρνοντας σχήμα πια καθορισμένο, άξιο πλέον και των άλλων τις καρδιές ν' αγγίξει, στού μελανιού που χρησιμοποιείς το χρώμα, επάνω στο λευκό χαρτί.

*

ΑΣΥΛΟ

Η ποίηση είναι
και άσυλο των ενστίκτων.
Εκεί αποτοξινώνονται
από τον εθισμό τους
να βλάπτουν τους ανθρώπους.

*

ΟΙ ΚΑΤΗΧΟΥΜΕΝΟΙ
-αφήγηση ονείρου-
εις μνήμην π. Ανανία Κουστένη

Όλα ξεκίνησαν σαν ένα απλό προσκύνημα. Ανάψαμε τα κεριά μας στο νάρθηκα και σταθήκαμε αμήχανοι. Μάς ξενάγησε για λίγο σκυφτός, σχεδόν σιωπηλός, το πιο πολύ δείχνοντας και ύστερα μόνος του προχώρησε στα ενδότερα εκείνος. Όπως έμπαινε, αίφνης ένα κατάλευκο φώς πανταχόθεν τον κυρίως χώρο αγλάϊσε του κατάμεστου ναού, που άλλαζε διαστάσεις διαρκώς και πλάταινε ώς τον πέρα αιώνα. Δεν υπήρχανε πια στασίδια, αλλά οι κερκίδες ενός σταδίου απέραντου!
[...]

*

ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΤΑΞΕΙΔΙ ΕΝΤΟΣ
-εννέα τρίστιχα-

2.
Σίσυφος ήμουνα.
Στα ταξείδια κουβάλησα
τον βαρύ εαυτό μου.

Κάποιοι είπαν
-ένα αστείο είναι,
ένα παιχνίδι-
η ενθάδε terra incognita.
Άμα πατήσεις στην άβυσσο, χάνεις.
Πάς πίσω δέκα λαχτάρες
και ξαναρίχνεις**

Δ.Ε. Μαϊστράλης, Στην απόχη του άλλου βλέμματος (έκδ. Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών, Αθήνα 2023, σσ. 25, 50, 66. 57. - Το motto εκ του ιδίου από το ποίημα: «Κόσμος παράλληλος» (ό.π., σ. 24) κι η κατακλείδα πάλι του ιδίου από το ποίημα: «Τελευταία διάβαση» (ό.π., σ. 61)).