Ω, ΑΘΩΟΤΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΑΡΑ
Η ΧΑΜΕΝΗ ΘΑΛΠΩΡΗ
Η περιστρεφόμενη σκάλα
που ανέβαινα ήσουν,
στην ταράτσα μετά
από κάθε βροχή.
Κι η χρυσοφόρα εκείνη
και πάντ' αναπάντεχη
κυριαρχία του ήλιου
ήσουν πάλι εσύ.
Τώρα, σ' ένα φέγγος ανήμπορο
κρύσταλλοι της σκεπής
στάζουν στην ερημιά
ενός κρυμμένου παιδιού.
Κι ό,τι από σένα διασώθηκε
παγώνει πιο πολύ...
Ώ, ποτέ, αθωότης, δεν έγινες
η γρηγορούσα συνείδηση
σ' αυτό το παιδεμένο κορμί!
*
Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ
Τα σκαλοπάτια
μπαινοβγαίνουν στα πόδια σου.
Αν πάψεις ν' ανεβαίνεις,
θα βρεθείς αναπότρεπτα
στην πρώτη-πρώτη αρχή.
Το γόνατο λυγίζεις
παλεύοντας διαρκώς
το φόβο των ψευδαισθήσεων.
Όλα κινούνται ενάντια,
μοχθηρή γαρ η πραγματικότης.
Ιδού η Ρόδος,
ιδού και το πήδημα!
Άνοδος σε κατερχόμενη
κυλιόμενη κλίμακα.
Δ.Ε. Μαϊστράλης, Στην απόχη του άλλου βλέμματος (έκδ. Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών, Αθήνα 2023, σσ. 51, 53).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου