Μέτρο πολιτικής ευφυίας...

Ερωτοτροπούσα από καιρό με την istoσελίδα του Thas κι είπα να τον πάρω να φύγουμε.

Καλογραμμένο το Ιμερο-λόγιον για αρχαρίους, στο οποίο και θα αναφερθώ. Λαμβάνοντας φυσικά υπ' όψιν και τις επιταγές της Damselίτσας.

Παραθέτω δυό αράδες, παρμένες από τον επιφυλλιδογράφο Χρήστο Γιανναρά. Τις επιλέγω γιατί κάπως εξωραΐζουν τη θέση μου... Ή, τέλος πάντων, μιλάνε αυτές αντί για τις λέξεις μου. Εύχομαι ο αγαπητός -για τη γραφή του- Thas να την προλάβει πριν τις διακοπές του. Θέλω να ξέρει ότι επιτέλους αφιέρωσα λίγον χρόνο και στη σελίδα του, που είναι πολύ γλυκειά.

Ιδού:

«...το μόνο δοκιμαστήριο αντοχής τής προσωπικής τού καθενός ποιότητας, είναι (απλά και ρεαλιστικά) ο θάνατος. Λίγες στιγμές ή λίγες ώρες μετά τον θάνατο, το λείψανο τού ανθρώπου αποδείχνει άχρηστες όλες τις «πεποιθήσεις», όλα τα ιδεολογήματα, τους φανατισμούς, τις πλεκτάνες τής ανασφάλειας. Το μόνο που κληροδοτεί το λείψανο είναι η ποιότητα που αφήνει πίσω του, όση αγάπη κατόρθωσε να αποτυπώσει στη ζωή των «περιλειπομένων». Είναι μέτρο πολιτικής ευφυϊας η μνήμη θανάτου. Για τη «μαγιά» που συνειδητοποιεί προτεραιότητες».

(Ολόκληρη η επιφυλλίδα του Χρ. Γιανν. στην Κυριακάτικη Καθημερινή της 26/06/05, εδώ).


«όση αγάπη κατόρθωσε να αποτυπώσει στη ζωή των «περιλειπομένων»», λοιπόν. Κάπως σα να συμφωνεί και με το δικό σου, αγαπητέ μου, Thas:
«καλόν είναι αναχωρώντας από τον μάταιο τούτο κόσμο», λές, «να έχουμε αφήσει ένα ελάχιστο ίχνος γιορτής πίσω μας (των αισθήσεων, του πνεύματος, ό,τι μπορεί ο καθένας) κι όχι ένα μισαλλόδοξο, κλειστοφοβικό εγώ, συρρικνωμένο από το θυμό και την άγονη αντιπαράθεση με ό,τι μάς ξεπερνάει».

Σαφώς και ο έρωτας των εδώ λειτουργείται μ' όλην μας την λαγνεία. Πώς αλλιώς;
Αφού αυτή είναι η ειλικρίνεια της σάρκας που ζητά (αφ' εαυτής) και κατακλύζεται από ερωτήματα.

Αυτός άλλωστε ο έρως, ο ειλικρινής μές στην σαρκική μοχθηρία της λαγνείας του, είναι και ο πρώτος μάλλον βακχικός -ή, πλατωνικός, δεν ξέρω- αναβαθμός, όπως περιγράφεται στο απόσταγμα της ερήμου: «Είδα ψυχές που έρρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες». (-Είναι το χωρίο που δεν χρησιμοποίησες, αγαπητέ, Χοιροβοσκέ-). «Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύσι αυτή, μετέστρεψαν αυτόν τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριο. Ετσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε αίσθημα φόβου και κεντρίστηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού». (-«άπληστη», γράφει-). «Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη δεν είπε ότι φοβήθηκε, αλλά «ότι αγάπησε πολύ» και κατώρθωσε εύκολα να αποκρούση τον ένα έρωτα με τον άλλον».

Το ζητούμενον «πώς», λοιπόν, είναι η αγάπη. Τρίχες θα μού πείς. 'Ισως συμφωνήσω. Αλλ' οι πουτάνες;

Πιο κάτω λές:

«Η libido και η διαχείρισή της χρησιμοποιούνται συνήθως για την περιγραφή των παθών του πάσχοντος υποκειμένου, το οποίο μετά τη διάψευσή του από τα ανθρώπινα, στρέφει τη ματαιωμένη ερωτική ενέργεια (μεταστοιχειωμένη) προς τον Κύριο, τον μόνο αψευδή έρωτα της ζωής».

Διαχειρίζομαι ως εξής την παράγραφό σου:
Η «διάψευση» του «πάσχοντος υποκειμένου», είναι μία αρνητική εξέλιξη; Νομίζω πως η κίνηση προς τον Θεό θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να είναι μιά θετική κατεύθυνση.

Συνεχίζω το ξεδίπλωμα στην ίδια κατεύθυνση. Ποιός το περίμενε; Την πλέον σωτηριολογική ανάλυση του θολολογικού δόγματος της μελλούσης Κρίσεως συνάντησα, ανύποπτος και όλως τυχαίως, αφού την πρώτη του έκδοση δεν εγνώρισα τότε, στις σελίδες 143-146, επάνω ακριβώς, στον «Παλιό Καταρράκτη», του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Συμπαθάτε με, μα δεν το περίμενα. Είναι η ιστορία του γιατρού με τα γκρίζα μαλλιά, που θύμιζε αμυδρά τύπο του Χένρι Τζέιμς, κλπ. Οποιος την θυμηθεί θα καταλάβει. Και θα δεί πώς δένει με τα προηγούμενα που σημειώσαμε εδώ. Π.χ. με την μνήμη θανάτου και την διαρκή ευχή της αgάπης, που -μην κρυβόμαστε- μοιάζει λίγο μ' αγκάθι.

*

'Ολα αυτά συνιστούν μεν σκαρίφημα μιάς κάποιας θέσεως, πρώτευσε όμως η επικοινωνία μαζί σου, Thas. Αλλωστε, όπως έλεγε και ο Τσαρούχης: - εγώ, δεν είμαι θεολόγος. Σε χαιρετώ, με την χαρά της γραφής και την φράση σου: «Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς τα gay δικαιώματα όσο η εξασφάλιση των προϋποθέσεων της ελεύθερης αναπνοής».
Κάπως έτσι θα λειτουργεί φαντάζομαι και η προσευχή, ως διαρκής ευχή κι ανάσα, ελεύθερη από κάθε περιορισμό.

Ο ίδιος εγώ, αρχάριος και δίχως φυσικά την έπαρση πως τα ξέρω όλα.


(Και ποιός δεν θά 'βλεπε, αλήθεια, πως δεν ξέρω τίποτα.)