Δευτέρα 15 Αυγούστου 2005

Δεκαπενταύγουστος στο Σέσι


Τούτη η νύχτα είν’ υγρή στην Αθήνα. ΄Εσκασε μιάν απόκοσμη δροσιά που υγραίνει τα πάντα, σώματα, μπράτσα, στέρνο. Κάποιοι ήδη ξεμύτησαν στα ξωκλήσια –κι ας μήν πιστεύουν- ανάβουν κεριά. Την μετάστασι φέρουμε κατά νού...

... 'Aπας γηγενής... 'Απας λαμπαδοχούμενος...

Κεριά πολλά. Στους βράχους τους σκαμμένους απ’ την αρμύρα και στις αμμουδιές. Εκεί συγκεντρώνεται ο νούς. Εκεί πυκνώνει η σκέψη...

...Μές στη δροσιά της φύσης τα νυχτερινά έντομα του αγρού και τα ζωΰφια δε λεν να ησυχάσουν...

...Νά τη! Το πρόσωπό της σα να έλαμψε στο σκοτάδι κι αποκαλύφθηκε ένας ξανθός άγγελος! μια ύπαρξη αιθερία... το φώς μου ξαναβρίσκω μόνο στη χρυσή της κόμη σκαλωμένο, κόμη που καλύπτει στιγμές στιγμές -έτσι ως γέρνει- το λαμπερό της πρόσωπο... Με το δάχτυλο παίζει τις ήδη λευκές μου τριχούλες στο στέρνο...

Ετσι ξορκίζεται ο θάνατος. Με τον έρωτα. Τούτη ειδικά τη νύχτα. Τούτη τη νύχτα ειδικά ttallou. Βγήτε σφιχταγκαλιαστήτε. Χαθήτε στις καλαμιές. Σε λόφους με δροσερές φυλλωσιές. Θυμάμαι τα δάση του Nijmegen… Tούτη τη νύχτα βγήτε στην έρημο της αριζόνας ψυχής... Αφήστε τους χυμούς να ρεύσουν... Μεμειγμένους τα δάκρυα...

Ο αετός μεσουρανεί τούτες τις αυγουστιάτικες νύχτες. Είναι αυτός για τον οποίον εγράφη πως ανακαινισθήσεται η νεότης του...


(Σ’ όσους θα βγούν τούτη τη νύχτα ν’ ανάψουν κεριά στις αμμουδιές...).


15 σχόλια:

το θείο τραγί είπε...

Πρεσβεία θερμή..

Nassos K. είπε...

Αναρωτιέμαι... για να βγούν τούτη τη νύχτα ν’ ανάψουν κεριά στις αμμουδιές θα πρέπει να πιστεύουν στην Παναγιά;

Υπέροχο κείμενο.

Ετσι ξορκίζεται ο θάνατος. Με τον έρωτα.

το θείο τραγί είπε...

Εφεύρον λιμένα...

Και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον...

Και παντελή συντριμμόν του θανάτου...

το θείο τραγί είπε...

Καταιγίς με χειμάζει των συμφορών…

Και συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι καρδίαν…

Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την… ψυχήν

Ποντούμενόν με σάλω βιοτικών κυμάτων...



(λέει, "την ταπεινήν μου ψυχήν", αλλά ντρέπομαι να το γράψω για μένα...)

το θείο τραγί είπε...

Προς την σήν σκέπην ολοψύχως έδραμον…

Ελέους πηγή...

Τον ποταμόν τον γλυκερόν... τον δροσίσαντα... των θλίψεων...

Και προστασία...

το θείο τραγί είπε...

Άλλην γαρ ουκ έχομεν…

Μεταβολή των θλιβομένων...

Και αντίληψις…

το θείο τραγί είπε...

Ου σιωπήσωμέν ποτε…

Ουκ αποστώμεν…

Σέ την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν..

το θείο τραγί είπε...

Των θλιβομένων η χαρά…

Ο γλυκασμός των αγγέλων…

Η γεννήσασα φώς το απρόσιτον...



ίασαι της ψυχής μου το άλγος...

΄Αξιον εστί...

Old Boy είπε...

Eξαιρετικό.

το θείο τραγί είπε...

Τέτοια να μού λές, εσύ, για την κοιλίτσα της, να λιώνω...

Θέλω να το μάθω όταν θα 'ρθεί.



Ευχαριστώ και σένα, Oldboy. (Πέρασες, λοιπόν, κι απ' τα δικά μου λημέρια;)

Βέβαια, σπαράγματα είναι... της κοινής -τούτου τού λαού- εμπειρίας...



ΥΓ. Και για τούς δυό σας -και για άλλους πολλούς- σημειώνω εδώ, πως άφησα στο σημερινό ποίημα του Ναυτίλου, μιάν διεύθυνση με μωρά...
Τραβάτε να τα δείτε.

Υ.Γ.2. Τώρα ακούω Μοσχολιού, στο Μελωδία.

το θείο τραγί είπε...

Ευχαριστώ κι εσένα crazy, κι εσένα Ελληνα, μυστικέ.

το θείο τραγί είπε...

Η διεύθυνση που παραπέμπω στον Ναυτίλο είναι αυτή εδώ.

Διαβάζετε το ποίημα και τραβάτε από κεί (μέσα απ' τα σχόλια) για τα μωρά.

nikitas είπε...

o thanatos ksorkizetai me agapi?
giati oi erotes pathainoun tote?


.............
na ksereis, edo trigiro eimai, apla den exo ti na po kapoies fores
:)

euxaristo gia to endiaferon
kai gia ta sxolia

το θείο τραγί είπε...

Χαίρε, αγαπητέ.

Νομίζω ναί. Στην προκειμένη περίπτωση,

(στην περίπτωση, δηλαδή, τούτου του μαζικού και πνιγηρού και απότομου χάρου, -που δεν έχει καμμιά σχέση με τα μαρμαρένια αλώνια του τέλους της βιοτής σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου-),

ο θάνατος ξορκίζεται με τον έρωτα. (Κι αν θές, και πρακτικά ακόμη, με τον γενεσιουργό έρωτα απαλλοτριώνεται το κράτος του θανάτου. Διόλου απίθανο, βέβαια να κάνω και λάθος).

Το άν, εν τέλει, θα ξορκιστεί εξαρτάται και από το πόσο ώριμοι, είμαστε, οι μετέχοντες, γι' αυτήν τη φωτιά.

Αλλως και καιγόμαστε και πεθαίνει.



(Ενας πιό σοφός θα σιωπούσε και δεν θα το έκανε θέμα. Εγώ δυστυχώς, τέτοιες στιγμές, όχι).

το θείο τραγί είπε...

Σημείωσε πως από άλλη οπτική γωνία εξετάστηκε ο θάνατος, στην καταχώρηση της 9ης Αυγούστου, εδώ πιό κάτω.


Ενώ φυσικά ισχύει πάντοτε το αξίωμα που εξέφρασε ποιητικώ (κατ' εμέ) τω τρόπω, ο ιατρός καθ. Τριχόπουλος. Δες το πόστ της 3ης Αυγούστου εδώ.