Η λέξη πρέπει έτσι, για να βρεί το πλήρες της λειτουργικότητάς της, να είναι ενταγμένη στο όλο σώμα του πολιτισμού μέσα στον οποίο έχει παραχθεί – και κάτι τέτοιο γίνεται μόνο με τους τρόπους της σωματικότητας, τις αισθήσεις που καλούνται να συμπληρώσουν την ανάπηρη και δυϊστική διανοητική χρήση τους.
Η ζωή εκφράζεται στο Λόγο για να υπερβεί τον εαυτό της, καθώς υπερβαίνει, καθώς ενοποιεί μέσα από τη διαλεκτική Λόγου και Πράξης, το διασκορπισμένο Είναι της. Μέσα από τον εκκαθολικευμένο, τον ερωτικό Λόγο, η τραγικότητα του Λόγου ξεπερνιέται καθώς ο Λόγος ταξιδεύει με την όλη σάρκα του Είναι μας, καθώς υπερβαίνει το διχασμό σώματος και σκέψης, εκτεινόμενος ως ενιαία υπόσταση, καθώς μέσα από τον τέτοιο Λόγο ο άνθρωπος ταξιδεύει όλο και πιο μακριά από την εντοπισμένη στο χώρο και χρόνο άμεση ατομική δομή του, καθώς ενοποιείται μέσ’ από το νού αλλά και τις αισθήσεις – το καθολικό Σώμα του – στα πιο απομακρυσμένα χωρία της ύλης.
Η ζωή, τα πράγματά της, παύουν έτσι να φυλακίζονται εντός των εννοιών, να δομούνται σε ιδεολογήματα που διχάζουν παραπέρα την όλη μας ύλη – αποκτούν ροή, ως «έπεα πτερόεντα», διαποτίζουν και διαποτίζονται από τον όλο βίο μέσα στις αισθήσεις. Ο Λόγος αποκτά σωματικότητα.
Μέσα στην ερωτική χρήση της λέξης, ο Λόγος από φορέας, ταξιδευτής της μοναξιάς του νού, γίνεται καινούργια ύλη που εγκολπώνει τα πάντα στη ροή της. Ο στόχος είναι ο πας λόγος να αποκτήσει τη δραστικότητα της πιο μεγάλης ποίησης – σαν «σάρκα (που) γίνεται αιωνιότητα, βιώνεται αισθητικά σε κάθε της στιγμή». ('Οπως λέει για την ποίηση του Καβάφη ο Γ.Π.Σαββίδης).
(Κωστής Μοσκώφ, Η πράξη και η σιωπή, έκδ. Καστανιώτης 1983, σσ. 37-8)
Λίγο μετά τον εσπερινό άκουα τις φυλλωσιές ν' αγριεύουν γλυκά στην ερημιά και να μού ψιθυρούν τ' αποψινό βραδάκι τούτα τα λογάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου