(Μιά απελπισμένη εμμονή στον έρωτα).
Το Εγώ μας μέσα από την παρουσία του 'Αλλου γίνεται έρωτας, υπέρβαση, άρνηση του Εγώ μας, διάλογος, διαλεκτική ανάμεσά του και σ' αυτό το 'Αλλο δίπλα του, και απέναντί του. Η Παρουσία είναι η πηγή της διαλεκτικής. Ωστόσο η Παρουσία είναι το άλλο πρόσωπο της Απουσίας.
Ο έρωτας υπάρχει ως 'Εκταση του Εγώ μου στο Εσύ που μετουσιώνεται σε Εμείς, δίχως το Εγώ μου και το Εγώ σου, Εγώ του άλλου, να πάψει να υπάρχει. 'Οσο και να σ' αγαπώ, δεν μπορώ ποτέ να γίνω Εσύ - η αντίφαση αυτή, που μέσα στην ατομική ύπαρξη δεν ξεπερνιέται, είναι το δράμα μέσα από το οποίο συγκροτείται η ζωή.
Μιά υπέρβασή του, μία κατάλυση των Εγώ μέσα στο 'Ενα, μία άρνηση του προσώπου μας για τη λήθη των εφησυχασμένων θα αποτελούσε την άρνηση της ζωής.
(...)
Υπάρχει μια διπλή μοναξιά σε κάθε πρωτοπορία: ο 'Αλλος μένει πίσω, δεν προφταίνει να γίνει Εμείς - να ελευθερωθεί...
Παρόλα αυτά ο ερωτικός άνθρωπος εμμένει να παραδίνεται κάθε στιγμή στο 'Αλλο που αγαπάει, εμμένει στην καθημερινή του πρακτική να υπάρχει αντάρτης απέναντι στις δομές, βάτος καιομένη, παράγοντας το Γολγοθά και την άλλη στιγμή Ανάσταση.
Αυτοί που αγαπούν μανικά, αυτοί που απελπισμένα αγαπούν, αυτοί που τούς δόθηκε η δύναμη ν' αγαπούν είναι έτσι οι προνομιούχοι ενός καινού 'Αδη.
(Κωστής Μοσκώφ, Η πράξη και η σιωπή, έκδ. Καστανιώτης 1983, σσ. 124,151-3)
Το είχα κατά νού και το έπαιζα ανάμεσα σε κάτι τρίχες κατσαρές με την γλώσσα μου. Το αναρτώ απ' αφορμή του αγαπημένου λόγου.
3 σχόλια:
Tον θυμάμαι, γύρω στα 1980, να μας διδάσκει "μαρξισμό" στο ΚΜΕ (ή ΚΜΜ;)
Καμιά δεκαριά φοιτητές (είδα πρόσφατα το ιστολόγιο ενός απ' αυτούς, Αθηναίου) μια φορά την εβδομάδα, σ' ένα παλιό οίκημα της Τσιμισκή, αν θυμάμαι καλά.
Από "μαρξισμό" ήμουν ανεπίδεκτος, αλλά θυμάμαι πάντα αυτόν το ζεστό, πανέμορφο άνθρωπο.
Έχω την εντύπωση οτι άφησε τη Θεσσαλονίκη πικραμένος γιατί το κόμμα του επέλεξε άλλον (μακαρίτη κι αυτόν τώρα) για μια θέση ευθύνης που του ανήκε δικαιωματικά.
Κατόπιν, παρακολουθούσα τη δράση του στην Αλεξάνδρεια, όσο την κάλυπταν οι εφημερίδες και διάβαζα τα βιβλία του.
Δε συμφωνούσα μαζί του, στις πολιτικές αναλύσεις, αλλά αυτό δεν είχε καμιά σημασία.
Σημασία είχε η ποιητική ματιά με την οποία έβλεπε την ερωτική περιπέτεια - και ο παθιασμένος λόγος του, που τη μετουσίωνε σε ακριβή δωρεάν κοινωνία.
*
Να είσαι καλά το θείο τραγί.
τί πιο σωστό από το να αφήσω ένα μήνυμα για τον έρωτα;
δύο είναι τα κρίσιμα στοιχεία
α.να ερωτεύεσαι έτσι ξανά και ξανά-όχι μια φορά λες και περνάς αρρώστεια!
β.μπορείς πραγματικά να ερωτευθείς έτσι ξανά και ξανά;
Νομίζω όχι.
Και για αυτό ευαγγελίζομαι τον έρωτα πέρα από την δημοφιλή του χρήση.Και πάνω απ΄όλα ο θείος έρωτας.
δεν μιλώ για αποστειρωμένες εκδοχές έρωτα-αλλά για έρωτα τρελό για τον σαρκωμένο θεό που βλέπεις μέσα σε κάθε άνθρωπο
υπερβάλλω;
ισως
Θεός σχωρέστον!
Δημοσίευση σχολίου