niemandland

χτύπησα στης κυρίας Feng O Cheng

"Αδελφή ημίν μικρά και μαστούς ουκ έχει". (τραγουδάει ο Χορός, κλείνοντας σχεδόν το 'Ασμα των Ασμάτων, τραγούδι ΣΤ' [viii,8]).

Ο Σεφέρης (μεταγραφή, στην οριστική έκδ. 'Ικαρος) δίνει:

'Εχουμε μιάν αδερφούλα,
δεν καρύδωσαν ακόμη τα βυζιά της.

'Οσο μεστό και αν είναι κείνο το καρύδωσαν, εγώ πάντοτε κόλλαγα στα βυζιά της. Πώς είναι δυνατόν κόρη μικρά και να μιλάμε ήδη για βυζιά. Θα δεχόμουν τον τύπο βυζάκια.

Ωστόσο, ήρθε ο Μιχ. Γκανάς (ελεύθερη απόδοση, έκδ. Μελάνι 2005) και με κάλυψε:

'Εχουμε αδελφή μικρή,
ο κόρφος της δεν έδεσε λεμόνια. (σ.30) !!!

Και πιό πριν διαβάζω με ανακούφιση:

Ομόρφυνες και γλύκανες πολύ
μέσα στην αγκαλιά μου.
Ψηλή μου φοινικιά,
βυζάκια σαν σταφύλια. (σ.26)

και

βυζάκια ροζακί σταφύλι (σ.27)

Οπότε εύχαρις καγώ:

Θα το νηστέψω το φιλί ώσπου να με φιλήσεις. (σ.11)

PS. 'Αχ, μπλογκοσφαιρά μπλογκοσφαιρά, παλιοπαιδεύεις. Κι αδελφός εναντίον αδελφού το μάτι βγάζει. 'Αστεγον πώς με αφήνεις;

H πόλη στα γόνaτα

Κατάφερα και ενέθεσα στο πρόγραμμά μου την παράσταση που υπογράφει ο Μισέλ Φάϊς (δραματουργική επεξεργασία μαζί με τον Θάνο Αναστόπουλο, ο τελευταίος και την σκηνοθετεί). Ανεβαίνει με τις «Δοκιμές», τούτες τις μέρες, στον Εξώστη του ΑΜΟΡΕ. Θυμίζω πως η αρχική ιδέα ήταν μια έκθεση φωτογραφίας και ένα βιβλίο.

'Εμεινα ευχαριστημένος από την διόλου πειραματική αυτή δουλειά. Τόσο τα κείμενα (η ζωή στο περιθώριο της πόλης) όσο και οι ηθοποιοί, χωρίς ίχνος ερασιτεχνισμού. Μάλλον επαγγελματισμό επέδειξαν αφού αρίστευσαν, νομίζω, στην απόδοση ενός πλήθους μονολόγων του άστεγου ονείρου για μετοχή στην χαρά της ζωής, χαρά που δίνει ο ήλιος, αν όλα τα φαίνει. 'Οσο και στην εσωτερική φωνή του ίδιου του αφηγητή ήρωα-φωτογράφου στην προσπάθειά του να υφαρπάσει την πνοή – έκφραση των παντοειδών και παντοδαπών γύρω μας "αστέγων".

Δυνατό, λοιπόν, κείμενο (βρήκα σ' αυτό κοινούς τόπους με τις δικές μου ανησυχίες). 'Αριστη σκηνοθεσία (εισαγωγή-ανάδυση των τελευταίων της γής, από «καταπακτές-πίσω πόρτες» στη προσωπική ζωή του αφηγητή-φωτογράφου), ενδυμασία, φωτισμοί. Ο σκοτεινός θάλαμος - εργαστήρι με τον ιδιότυπο φωτισμό του, οι φυσικοί ήχοι που παράγονται εκεί κατά τις εργασίες για την εμφάνιση του φίλμ (επεξεργασία σε ερυθρόν φωτισμό, χημικά υγρά στα δοχεία, στέγνωμα κλπ.) και το τύπωμα των φωτογραφιών. Καλή συνεργασία φιλμικής (το τονίζω αυτό) και δια ζώσης παράστασης.

Πετυχημένη η διανομή. Επελέγησαν οι κατάλληλοι (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Γιώργος Συμεωνίδης) και αξιοποιήθηκαν είδα στο ακέραιο. Χαρακτηριστική η χροιά της φωνής του φωτογράφου.

Χιούμορ που έσυρε το κοινό αρκετές φορές στο γέλιο. (Καλά αυτό εμένα δεν μού χρειάστηκε. Στεκόμουν στα υπόλοιπα). Καθηλώθηκα. Χειροκρότησα πολύ και με μεγάλη χαρά.

Προλαβαίνετε, για τέσσερεις παραστάσεις ακόμη: Σήμερα, Αύριο, Δευτέρα και την Τρίτη 30 Μαΐου.

τη 23η τoυ μηνός...

Καταρχήν:

To μουνί μου είναι πιό καυτό απ' την μολότωφ σου. *

Το λοιπόν, διαβάζω τα ζώδια στην ιστοσελίδα του προβάτου εδωδά (αν και ομολογώ πως δεν το κάνω συχνά αυτό):

Κριοί. Όπως σας έχω ήδη πει και για τον υπόλοιπο μήνα η Αφροδίτη είναι πάνω σας και σας κάνει ιδιαίτερα γοητευτικούς και ποθητούς γι' αυτό κανονίστε και την πορεία σας στον δρόμο των κατακτήσεων… Λίγο τον Άρη να προσέχετε (εδώ είμαι αρκετά επιεικής) ο οποίος σας κάνει να νιώθετε αρκετή ανυπομονησία και φέρνει στην επιφάνεια κατά καιρούς νεύρα (23 Μαΐου κάλμα) ειδικά εσείς του 2ου και του 3ου 10ημέρου. Από τις 20 του μήνα οι μετακινήσεις σας είναι ποίκιλλες, πράγματα γίνονται από δω κι από κει, νέες ευκαιρίες και συναναστροφές.

Και στη συνέχεια, ανοίγω το LifO (No23, 18-5-06). Στις πίσω σελίδες βρίσκω τους ίδιους συντελεστές να γράφουν:

Κριός. Με το τετράγωνο 'Αρη – Αφροδίτης στις 23 είστε σαν μωρό που πάει να ακουμπήσει με το δάκτυλό του τη φλόγα ενός κεριού: Θέλει να ικανοποιήσει την περιέργειά του, αλλά κάτι του λέει ότι αν το κάνει, θα πονέσει. Τελικά το μωρό θα βάλει το δάχτυλο στη φλόγα και θα πάρει το μάθημά του. Εσείς, όμως, Κριοί – που έχετε τελειώσει με καλό βαθμό το γυμνάσιο της ζωής – θα βρείτε τη χρυσή ισορροπία και θα κάνετε αυτό που θέλετε χωρίς να ξεπεράσετε τα όρια που γνωρίζετε καλά ότι δεν πρέπει να ξεπεραστούν. Πάντως, η σύγκρουση ανάμεσα στο «θέλω» και το «επιτρέπεται» που γίνεται μέσα σας θα είναι σούπερ διασκεδαστική. Αγοράστε ποπ – κορν για τους φίλους σας. Να έχουν κάτι να τρώνε όσο θα σας χαζεύουν να προσπαθείτε να βρείτε άκρη. Τί ωραία!

Προβατάκο, λές να μ' εύρει τίποτα σήμερον**; (Αλλά, βέβαια, εγώ δεν είμαι ούτε του 2ου ούτε του 3ου δεκαημέρου).

--------------------

* σύνθημα γραμμένο στον τοίχο, Ιπποκράτους και Βαλτετσίου γωνία (αντίθετη από την φορά των αυτοκινήτων).

** 'Εκθεση ζωγραφικής με θέμα «Γεώργιος Μ. Βιζυηνός» (1849-1896) εγκαινιάζεται, στις 8 μ.μ., στον χώρο τέχνης «24» (Σπευσίππου 38, τηλ.: 210-7217897). Διοργανώνεται από το περιοδικό «Βιβλιοθήκη» της «Ε» για τα 110 χρόνια από τον θάνατο του λογοτέχνη. Παρουσιάζουν έργα τους οι Μαριλίτσα Βλαχάκη, Τάσος Μαντζαβίνος, Εμμανουήλ Μπιτσάκης, Χρήστος Μποκόρος, Χρόνης Μπότσογλου, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Βασίλης Παπανικολάου, Μισέλ Φάις. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Ιουνίου.

κιχώριον intybus

συν αγερμός τε και άμιλλα ευγενής

Το να επιχειρήσεις να συνταιριάξεις, μάλλον να ανθολογίσεις (πάντως, σίγουρα, να φιλοξενήσεις) δέκα - δεκαπέντε διαφορετικές φωνές κάτω από μία στέγη δεν είναι εύκολο πράμα. Το εγχείρημα αποφάσισε ο κριτικός λογοτεχνίας και επιμελητής βιβλίων Μισέλ Φάϊς, ο οποίος κάλεσε κάμποσες τέτοιες φωνές – γραφές της σμικράς ghetoniaς μας, και τις δεξιώνεται ήδη στον προσωπικό του ιστοχώρο (www.fais.gr) στο διαδίκτυο.

Συμμετέχω. Μουδιασμένος στην αρχή, είπαμε αγερμός είν' αυτός, περίμενα να φέξει...

Και έφεξε. 'Ηδη ο vita moderna, ως Βέρθερος, χάραξε τη ρότα και άφησε το πλεούμενο να γλιστρίσει απαλά στα απανδόχευτα ύδατα. Διάβασε το πρώτο του κείμενο, το δίκην ταυτότητος, εδωδά (ρολάρισε όμως, κάτω-κάτω θα το βρείς). Μελέτησε το ανάλαφρο ξεδίπλωμα της ιστορίας αυτής, πρώτης μιάς σειράς από ανάλογες ιστορίες δεμένες μεταξύ τους όσο χρειάζεται ώστε να αποτελέσουν μίαν ενότητα. (Τί το ζητούμενο εδώ αν όχι η συνέχεια;). Μελέτησε το πως πλέκεται από τον δεξιοτέχνη αυτόν, η ατμόσφαιρα του χορού στη σάλα με τη δεσποσύνη να του γνέφει, τις κλεφτές της ματιές. Ακολούθησε τις μοναχικές του σκέψεις, στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, όπου φιλοξενείται και φιλοξενούμεθα. Αμέσως γεννάται στον συμμετέχοντα, εντόνως, το ενδιαφέρον να τρυγήσει τα υπολοιπόμενα προς ίδιον όφελος... να υφαρπάσει, δηλαδή, την ανέμελη κόρη. 'Αλλωστε, κείνος, εγκλωβισμένος στο δικό του αίσθημα, σε παρασέρνει στην δίνη των ρωτημάτων του. Αφ' ής στιγμής το κείμενο ανέτειλε μέσα μου, δεν είχα παρά να το ακολουθήσω, έστω από μίαν απόσταση...

(στον losTromo που το έκανε ζήτημα στο προπροηγούμενο ποστ, επ' ευκαιρία της εμφανίσεως του παλαιόθεν κατηραμένου όφι, αλλά και σ' όλους τους συμμετέχοντες, έναν προς ένα).

*

Το και θείον τραγί (με πεζά το γράφουμε πάντοτε) 'Ασημος πλέον γραφέας (να λέμε), έλαβε την αρχή από την εισαγωγική της Μαριάννας Κορομηλά πρόταση στο εξαντημένο πιά ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ (σε προσεγμένη καλαίσθητη έκδοση της πολιτιστικής εταιρείας «ΠΑΝΟΡΑΜΑ», Αθήνα 1989).

[Πάντοτε θα τιμώ τους ανθρώπους που εργάζονται με μεράκι και φέρουν στο φως της δημοσιότητος σμαράγδια και ρουμπίνια και διαμάντια... Λίθους πολύτιμους].

Την εν λόγω, όμως, εναρκτήρια παράγραφο συμπλήρωναν και τούτα τα λόγια (-αντιγράφω ξανά):

«...και ακολουθώντας τες συνταγές αρχαίων ελληνοσύρων μάγων και τες συμβουλές παλμυρινών αστρολόγων, τες προτροπές του 'Ιμπν Μπατούτα και του Γεωργίου Αμοιρούτζη, το παράδειγμα της αγίας Μαράνας και της σεβασμίας Ούμ Χαράμ, έφτασα εδώ, στη σκιά του δέντρου που άπονες εξουσίες ξερίζωσαν σε τούτον τον αιώνα.
'Εφτασα, λέγω, εδώ, για να αρχινίσω ξανά το παραμύθι, ζητώντας σας για άλλη μιά φορά να με συμπονέσετε και να με ανεχθείτε. ...
'Αλλωστε το μόνο που ζητώ είναι να μού αφήσετε το κεφάλι στους ώμους, όσο θα χρειαστεί, για να σάς διηγηθώ ένα μου ταξίδι. ...
Το δισάκι του οδοιπόρου είναι ελαφρύ μόνο για κείνους που αγαπούν τα ταξίδια περισσότερο από τον εαυτό τους, και τα λόγια του παραμυθά είναι μπάλσαμο μόνο γι' αυτούς που δεν φοβούνται τα παραμύθια.
Κατά τα άλλα, όλα κι όλοι θα μένουν πάντα στη θέση τους, αμετακίνητοι. Και μόνον οι παραμυθάδες θα πληρώνουν με το κεφάλι τους τις όποιες παρεκκλίσεις».

Ας παρακολουθεί, λοιπόν, η σμικρά ghetonia μας τις εξελίξεις. Ο καθένας υφαρπάζει (είτε σώζει να πώ) ό,τι μπορεί. Συν α γε λα ζό Μεθας... κι εγώ μαζί.

P.S. κιχώριον και πάλι ανθίζεις.

Rηνιώ φεύγουσα – μιά μεγάλη και ωραία ψυχή

Καταπληκτική η παράσταση της λυγερόκορμης Ρηνιώς, ως Φεύγουσα Κόρη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πάνω σε νανουρίσματα, μοιρολόγια και παραμύθια σε μιάν εξαίσια ηπειρώτικη διάλεκτο, τη συνοδεία κλαρίνου - εκειδά, αποδίδεται απνευστί το «Μιά ψυχή» του Μεγαλέξανδρου της νεωτέρας παράδοσης. Αλλά, τί να σού λέω... μουσική; έκφραση; χρώμα;

Ξεκόλλα, λοιπόν, από το πληκτρολόγιο και μες στο Μάη (είναι Μάης κι η άνοιξη ακόμα εδώ) πετάξου (Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη) ως το ΦiΞ. Μη το χάσεις. Θα την ερωτευθείς την αγγελική Ρηνιώ [Κυριαζή], κρίνο και χαρά στα μάτια και τ' αυτιά σου. Κι έκανε να ακουστεί το χι και το φι της ψυχής που φεύγει!

Συγχαρητήρια στην εποπτεύουσα μουσικό Μίρκα Γεμεντζάκη. Αριστεύουν.

παίζων (ή, άραις, μάραις, κουκουνάραις)...

για την Ελένη, ξανά και ξανά, πάλι και πάλι

Είχα ανήσυχον ύπνο. Στριφογυρνούσα στα στρωσίδια. 'Οπου νά 'ταν ξημέρωνε. Πολλή υγρασία, μάνα μου. Μάης! και τί μ' αυτό; Κλωθωγύρναα όλο προσέχοντας μη βλάψω το νεαρό βλαστάρι στο πλάϊ μου.
Μόρθε λίγο μετά τα μεσάνυχτα με τα ροδαλά της τα μάγουλα, μικρή, και τις τσέπες γιομάτες λεμονανθούς, που ετίναξεν στην παστάδα. Μόδειχνε το όργανό των πόσο μεγάλο είναι. Και το οσφραίνομαν. Λίγο κοκκίνιζε.
Τώρα όλο πρόσεχα να μήν τήνε ξυπνήσω. 'Ητανε για να ρθεί, είπανε, τζελεπή μουσαφίρ απόψε. Θε νά 'σκαγε μύτη από νωρίς. Κι ήρθε.
Θάταν την ώρα που σ'κώθηκα να κατουρήσω π' ακούστηκαν τα σκυλιά να σκούζουν. Και φασαρία στην είσοδο. 'Ηταν αυτός.

Με το που τον αντίκρυσα αργότερα, χάζεψα το γερτό του καπέλο και το πρόσωπο με το βλέμμα στρεβλό, σάμπως μεταβαλλόμενο στη ροή ενός δικού του χρόνου. Αφαιρώντας από πάνω του έτη, θλίψεις και βάσανα, ήταν, έβλεπα, ήταν ίδιος, όπως νεαρός στο ρασάκι αγένειος, τότε που από το παραθύρι του δεσπότη γύρευε το νιό κορίτσι απέναντι. (Να ματαδεί ζητούσε στανικώς τη γειτονοπούλα. Σ' αυτήν και γι' αυτήν κατόπιν θα έγραφε: «αποτελείτε το είδωλον της λατρείας μου και την ελπίδα του μέλλοντός μου»)...

Δεν μίλαε πολύ. Λίγο τ' αχείλι μόνο κρυφά έσουρνε. Και στον κα[η]φέ με τον καημό μονολόγησεν:

«Θέλω το δύστυχο κι' εγώ στο σπήτι μας να πάγω,
θέλω στης μάνας το πλευρό λίγο ψωμί να φάγω,

βαρέθηκα τα ξένα».

Μετά το φαγητό ζήτησε σοροπιαστόν μπαμπά. Σα να γαλήνεψε. Και κοίταζε την ροδαλή ομορφιά (αυτήν που μού βάστηξεν συντροφιά κείνη κιόλας τη νύχτα). 'Εγειρε και σα να της ψιθύρισε στ' αυτί: «Να επισκεφθώ την Κύπρον»... ή, ίσως να είπε: «άρχισε να κάμνη κρύο, ψυχή μου. 'Ελα να πάμε»...
Εκτός από τον μπαμπά της ζήτησε, παίζων, και έτερο του κουταλιού γλυκό' σταχειλάκι.

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory μαζί με μια φωτογραφία καμωμένη από τον ξενοδόχο.]

ο αναστρεφόμενος την αλήθεια

[πάροδος] iv

γέροντας πολλά ο αναστρεφόμενος την αλήθεια διαπλέει του ωκεανού τα ρεύματα επτά εννιά και δώδεκα φορές
αποκοιμάται στις αμμουδιές με τις φώκιες σεργιανάει στις στεριές μελετά των φιδιών τους έρωτες αξιώνεται εφτά χρόνια τη μαστοφορία της γυναίκας
και ύστερα τυφλός βλέπει για εφτά γενιές τα μελλούμενα
ποιός μιλάει ποιός ακούει ποιός του μύλου τις πέτρες ξεδιακρίνει και γυρίζει
ότι αλέθεται η αλήθεια
πάρεξ το άλεσμα πάλλευκον υψώνεται στα μάτια μας
όταν του αγέρα τ' αλόγατα ορμούν όταν οι ποταμοί ρέουν όταν οι φωτιές απλώνωνται
γλυκεία γυρίζομε από τον άρτον εις τον καρπόν από τον καρπόν εις το δένδρον και από το δέντρο στις ρίζες

Μ' αυτούς τους στίχους (φίδια στο στερέωμα του ποιητικού στοχασμού) αποτελειώνουν τα άσσιστα (1996) του Β.Ν. Μπόνου (ήδη σ.160, στον συγκεντρωτικό τόμο αυτόμελα (2004) των ποιημάτων του). Μ' έναν εν προόδω τονούμενο συμβολισμό γητεύουν τον γράφοντα εδώ, ως ο λόγος του πατρός που ποτέ δεν εισακούστηκε.

Γέροντας πολλά ο αναστρεφόμενος την αλήθεια είναι ο μυθικός εκείνος δαίμονας της θάλασσας, ο αενάως μεταμορφούμενος, ο λαμβάνων διαδοχικώς ετέρα μορφή. Πρωτέας τ' όνομά του.

Mόνo διά του σώματος...

Η λέξη «φιλοκαλία», στην καθημερινή της πρακτική, σημαίνει την αγάπη προς το ωραίο και είναι αποτέλεσμα καλαισθησίας και γούστου. Η ίδια λέξη στην πατερική φιλοκαλία εκφράζει τη θεολογική διάσταση του ωραίου (την αναμόρφωση του αρχαίου κάλλους)...

Το βιβλίο (...) σημαδεύει μεθοδικά και ενωτίζεται αυτήν ακριβώς τη μυστηριακή αίσθηση του κόσμου. Η προσεχτική ανάγνωση του τίτλου, «Κάλλος το Aγιον», μας οδηγεί εξάπαντος προς τα εκεί, αφού ταυτοποιεί αδιαιρέτως το Κάλλος με την Αγιότητα...

Το εγχείρημά του πάντως είναι ρηξικέλευθο, εφόσον εγείρει σκάνδαλον αναμέσον της τυπολατρικής θεολογικής σκέψης και του συνοφρυωμένου αισθητικού δογματισμού.

Ο συγγραφέας χειροτεχνουργεί τα επί μέρους και νεουργεί τα παλαιά, προσφέροντας μιαν «ανθρωπιστική» θεολογία με τη θερμουργό ακτίνα της οικειότητας...

Το συγκεκριμένο βιβλίο μας πείθει ότι η θεολογία είναι πρώτα απ' όλα ζήτημα αισθητικής, «τέχνη δημιουργική (τέχνη της πράξης, εμπειρική, ασκητική), τέχνη ανάδειξης του κάλλους που προέρχεται εξ ουρανών»...

Η φιλόκαλη αισθητική της Ορθοδοξίας επιτρέπει στην πίστη να γίνεται «απτή», χαρίζει ευωδία στα πράγματα, χρώμα, σχήμα κι ερωτική πνοή...

'Ολο το κείμενο του ποιητή (από την Καθημερινή, 19-2-06) εδωδά στό 'χω... Μόνο διά του σώματος, τονίζει ο ποιητής, συστοιχούμενος μ' ένα του Πεντζίκη λάλημα...

Ο υπότιτλος του άρθρου ήδη ειδοποιεί:

Για μια «ορθόδοξη» αισθητική της θεολογίας ή μια θεολογία των αισθήσεων.

Είναι γνώριμος αυτός ο λόγος. Η ρύμη αυτή. Κυριάκος Χαραλαμπίδης είναι και δικές του οι λέξεις. Τους ήρεμους κυματισμούς στη γαληνιώσα θάλασσα του ποιητικού, αλλά και του δοκιμιακού του λόγου γνωρίσαμε ήδη σε κείνο το μαγευτικό σχόλιο-δοκίμιο με το οποίο συνόδευσε την έκδοση του τελευταίου ποιητικού του έργου: «Αιγιαλούσης επίσκεψις».

Εδώ προβαίνει στην παρουσίαση του ενδιαφέροντος βιβλίου του Χρ. Σταμούλη: «Κάλλος το άγιον, προλεγόμενα στη φιλόκαλη αισθητική της Ορθοδοξίας», (έκδ. Ακρίτας 2004). Κι αντιγράφω από την 311 σελίδα:

«...για να οδηγηθεί κανείς στη μεταποίηση και τον αγιασμό, με άλλα λόγια στην επέκταση, σε μιά μορφή οντολογικής ευρυχωρίας όπου είναι δυνατή η συνάντηση με τον Θεό, τους ανθρώπους και τα πράγματα, την κτίση ολάκερη, είναι, κατά τον Γέροντα Πορφύριο, αναγκαία η παρουσία του Πνεύματος του Θεού. Αυτού του Πνεύματος που ποιεί τους μετόχους του πνευματέμφορους. Ο πνευματέμφορος, δηλαδή αυτός «που έχει πνεύμα Θεού, προσέχει όπου περνάει, να είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση. 'Ολες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Είναι αλλιώτικος. 'Ολα τα βλέπει κι όλα τ’ ακούει. Βλέπει τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα... Περνάει από κάπου, αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα, για παράδειγμα. Ζεί μέσα σε όλα. Στις πεταλούδες, στις μέλισσες κλπ. Η χάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα».

[aπόκoμμα]

Στη ζωή σας γνωρίσατε σπουδαίους ποιητές. Τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, τον Μιχ. Κατσαρό, τον Νίκο Γκάτσο...

'Ηταν όλοι τους σαν μικρά παιδιά. Αυστηροί, δύσκολοι, σκληροί και πολύ αθώοι.

Και μοναχικοί;

Το μεγάλο το κάνει η μοναξιά και η τρέλα, μαζί με το ταλέντο που έχει ο καθένας στην τέχνη του. Τα ωραία πράγματα είναι μοναχικά, είναι δραματικά, είναι στερημένα, είναι τραγικά, είναι με λίγα υλικά... Λίγα και ταπεινά είναι και τα υλικά των στίχων μου. Αυτή είναι όλη η τέχνη μου. (...) Με ό,τι ευτελέστερο, εγώ θα στήνω το ποίημα.

Γιώργος Χρονάς

ποιητής και εκδότης της «Οδού Πανός»
(συνέντευξη στο Κ της Καθημερινής, 16-4-06)

('Ενα σχεδόν ξεχασμένο απόκομμα από τον κυριακάτικο τύπο, επειδή, κάθε πρωτομηνιά λογίζεται και ως μιά νέα αρχή. Πρωτομαγιά, σήμερα, κάπως στυφή. Καλό μήνα, να ευχηθώ).