φούνες

'Οντας έτσι καθαρή η ατμόσφαιρα, από κάθε ρύπο, το βλέμμα αφήνεται χαρωπά να δρασκελά στις ράχες του βουνού απάνω και να διακρίνει λεπτομέρειες μέσα στα δέντρα, στις δασωμένες του ακόμη πλευρές.

Αντίκρυσα νωρίτερα αυτή τη διαφάνεια στο βουνό και τη χάρηκα. Ξανάνιωσε το πράσινό του δάσος κι η αύρα τώρα με διαπερνά, 'δώ κάτω. Μα θά 'ρθει κι άλλη βροχή... Τα νέφη υγρά ανασαίνουν στην κορφή του. Κατεβαίνουν λίγο από τη μιά, μαζεύονται έπειτα, κι ολοένα αλλάζουν τη μορφή κρύπτοντας και αποκρύβοντας νοήματα στις πλαγιές, ψηλά.

Καθώς το βλέμμα θέλγεται από την λεπτομέρεια η μνήμη με τη σειρά της φουντώνει και γυρεύει την αρχή. Στον Φούνε τον Μνήμονα, όπως τον ξεμονάχιαζα σ' αλλοτινούς καιρούς, (δες πώς τον σχολιάζει σήμερα κάποιο κορίτσι οξύ -σε τούτη ή, μιάν άλλη πόλη, δεν το ξέρω-) αναγνωρίζω την πρώτη, στα 1942, λογοτεχνική αναφορά -με συνέπεια- στον αυτισμό!. Η διάφανη, από τον μάστορα Μπόρχες, περιγραφή δεν ανάγεται τόσο στον νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, όσο την ατιμασμένη στα κέντρα του εγκεφάλου ψυχή, που αποκτά αίφνης την ελαττωματική διαύγεια του αυτιστικού ατόμου, με τα γνωστά εκείνα συμπτώματα. Τί σού λέω. Τον θυμάσαι, βέβαια, τον άνθρωπο της βροχής!.