Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Iδoύ εγώ…


άνδηρον aγχίαλος ιεροκρυφίως*



"το προσωπικό, για τον Νίκο, σήμαινε οικουμενικό"*

εγώ, πάντως, γράφω για την Ελένη και μόνο
- παιδεραστής καλός, μεταξύ των πελταστών*



[… …]

- Στό 'χω πεί πως μ' αρέσει το κανταΐφι... έ;

- μ μ μ...

- Σού έχω πεί... πόσο μ' αρέσει το κανταΐφι!
Λαγαρά επανέλαβα. Ζήτημα αν με άκουγε. Προσηλωμένη έδειχνε στα ζουμιά που κύλαγαν πάνω της.

'Εκοβε καρπούζι και ξανά καρπούζι και πάλι. Κόντρα καρπούζι στο στόμα. 'Εφτυνε τα κουκούτσια στο πιάτο. Τα δάχτυλα όλα πασαλειμμένα.

[… …]

'Οπως καθόμουνα, κάθιδρος, έσταξε λίγος ακόμη ιδρώτας.
'Εβγαλε απρόσμενα τη γλωσσίτσα της και την πέρασε στον αέρα.
Πλησίασε και έγλειψε τη σταλιά.
(Στο τόσο καρπούζι κολλούσε κι η γλώσσα).

'Ενιωθα πότε το άρχιζε, και για πότε επαίζαμε κάθε φορά το ίδιο παιγνίδι.
(Ερωτισμός διάχυτος στη βεράντα κι ο γάτης). Υγρά ανταλλάσσαμε...
'Οπως τότε με το τεψί - τις πατατούλες που μού 'ψενε κάτω, στον φούρνο.

[… …]

Εν τέλει το καρπούζι τελείωσε. Πια δροσίστηκε κάπως.

[… …]

'Απραγη, στη σαιζ-λόνγκ, άνοιγε τώρα τα σκέλια της και
Μόδειχνε το μουνάκι* της πάλε*. Βλέμμα αυτόματον* ευθές εγκαίνισεν εν τοις εγκάτοις μου. 'Εφερα κατά νου, αν και απησχολημένος με ένα τόσο λινάρι, τα αιδοία των δυό μας εν τη συνουσία οργώντα*... 'Αλλωστε, στο σημείο αυτό, της πρόστυχης ιστορίας μου, θα ημπορούσα να εμβάλλω τον Γεώργιον Χοιροβοσκό, μεγάλον αλήτην, όστις "σαν το Μεγάλο Αλέξανδρο κάμνει το σταυρό του και λέει: «'Ελα Χριστέ και Παναγιά»."*


[… …]

Μύρισε φρέσκο σαπούνι στη βρύση, ο καφές στο φλυτζάνι και η κορομηλιά.

Είπε ας παίξουμε τον πίνακα με τους εραστές*...
Και ξύρισα επιμελώς τ' αχαμνά μου.






--------
i. Στην προμετωπίδα το παράθεμα όπως αποδόθηκε στη συνέντευξη της συζύγου του ποιητή, Λένας, στο ΒΗΜΑGAZINO (4-3-2007). Σημείωσε τη φράση του ίδιου: "θεωρώ άλλωστε την ποίηση σαν ζήτημα εντελώς προσωπικό" (Ποιήματα Α, 'Ικαρος 1977, σ. 145). Πρβλ. τη διατύπωσή του στα 1938: "όσο είναι πιο προσωπική [μιά τέχνη] τόσο κι' έχει πιο πανανθρώπινη σημασία" (Πεζά κείμενα, 'Υψιλον 1987, σ. 81).


ii. Στα επιμέρους (-σε δουλειά να βρισκόμαστε):

- ιεροκρυφίως παρμένο από το ποίημα Νυκτερινή Μαρία (Ποιήματα Α, σ. 63).

- παιδεραστής κλπ. απ' αφορμή κάτι λέξεις που διάβασα στο 'Ορνεον 1748ερμηνεία των ζωγράφων υποτιτλούμενο (Ποιήματα Β, σσ. 91-92).

- μουνάκι θυμίσου τον στίχο από την Ελεωνόρα (Ποιήματα Α, σ. 42):


το φύλο της
είναι
οξέα σφυρίγματα
μέσα στη γαλήνη
του μεσημεριού
-Ναί, ήτανε μεσημέρι.


- πάλε άκουσέ το, τούτο το πάλε, σε βροντερή απαγγελία Βασίλη Παπαβασιλείου, όταν διαβάζει τη Βυκάνη (Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, 'Ικαρος 1978, σ. 98 κεξ. - Το πλήκτρο εδωδά, χαμηλά-χαμηλά θα αναζητήσεις).

- αυτόματον ιδές και πως λειτουργεί στο Μόλις σημαίνουν τα μεσάνυχτα, ο Jef, το μέγα αυτόματον... (Ποιήματα Α, σσ. 133-134).

- οργώντα μνημόνευσε εδώ τους στίχους από το ποίημα Πεζοναύται (Ποιήματα Α, σ. 28):

σαλπίσματα της συνουσίας
προς τα πηγάδια
τα οροπέδια
το χαρταετό


- σαν το Μεγάλο Αλέξανδρο κλπ. απόλογος του ίδιου του ποιητή, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, πολλάκις ενθέτει στα ποιήματά του επιφανή πρόσωπα της γενικής ιστορίας είτε του μύθου (ως εδώ, εγώ, τον Γ.Χ.) τα οποία λειτουργούν ως κλειδιά του αχειροποίητου, του καθημερινού.

Στο ως άνω παράθεμα με τον Μακεδόνα Αλέξανδρο (και όχι τον Σκιαθίτη μου) σύμπας αποφαίνεται: "Για να καταλάβει ένας «ακαδημαϊκός» τούτη τη σεμνή προσευχή, πρέπει τουλάχιστον νάχει πεθάνει" ([Οι Ακαδημαϊκοί και η Τέχνη], Πεζά κείμενα, σ. 82).

[Σημ. Συχώρεσέ με, δεν άντεξα και το κότσαρα κείνο το μύ στο κάνει του. Κάπως, λέω, κάπως να επιβάλλω στη γλωσσίτσα σου μιάν στάση να σπάσεις την ροή του λόγου να αρχίσεις, επιτέλους, πάνω στο σώμα μου να διαβάζεις συλλαβιστά - σαν βρέφος. Για την κατανόηση του κυβευομένου εδώ, λάβε υπ' όψιν το παιγνίδι με το μεταγγιζόμενο οδοντικό στις επαναλαμβανόμενες στροφές στο Πρωϊνό τραγούδι (Ποιήματα Α, σ. 130) και τις ερμηνείες που παρέχει ο ίδιος πίσω, στις σημειώσεις (σ. 158).]-

- εραστές το τελευταίο κατά σειράν αστεράκι ομνύει στον πίνακα (σ. 23) της έκδοσης Στην κοιλάδα με τους ροδώνες. Ο ίδιος περιγράφει στον Μαθητευόμενο της Οδύνης (Ποιήματα Β, σ. 121):

Και των βυζιών της τις κραυγές
τις κόκκινες
και τους κρυφούς
θυσάνους


Αν δεν βρείς αυτόν τον πίνακα, έλεγξε τουλάχιστον τούτο το ερωτικό ζεύγος. Ευκρινέστερα στον τόμο «...και σ' αγαπώ παράφορα, Γράμματα στη Λένα» ('Ικαρος 1993, α/α 725, σ. 97) όπου οι εραστές κατονομάζονται «Οδυσσέας και Καλυψώ, 1960». Ο ήρως φέρει βαρύτιμο δαχτυλίδι ενώ η ερωμένη βαστάζει ψαροκόκκαλο. Τα βυζιά, στην άλω, και πάλι χρωματίζονται άλικα.


iii. 'Υστερον Το όλον, αν και αρτυμένο σε ποίηση και έργα Εγγονόπουλου, εκτυλίσσεται στον σκεπασμένο εξώστη, στο χωράφι φυσικά, υπό τους ηχηρούς όσο ξηρούς και ασθμαίνοντες κρωγμούς πάμπολλων μόνο τζιτζικιών, το καλοκαίρι, όταν από τα βάθη της ρεματιάς ένας πουπούξιος κάλλει.



[Απ' αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση του ποιητή
- για το αραχνιασμένο Οτέλ του Μισέλ Φάις.
Με την ευχή ν' ακουστεί το χαμογέλιο της στα δώματά του.]



23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ektos apo ekkentrikkos mpreite na eiste kai tipotis allo?

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Εγώ "Μέγας αλήτης";
«Ελα Χριστέ και Παναγιά»

Εγώ πένης διά σε και αλήτης διά σε, επί σταυρού διά σε, επί τάφου διά σε. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;”

το θείο τραγί είπε...

Τώρα με ρωτάς και σύ, τί να θέλει να πεί... Ξέρω γώ τί θέλει να πεί, ο π.;

Την ερμηνεία από κάτω την διάβασες;

το θείο τραγί είπε...

Νομίζω πως είναι τιμητικός αφορισμός. Ναί.

το θείο τραγί είπε...

Πάντως μού έκανε μεγάλη εντύπωση που ο Εγγονό έβαλε τον Μεγαλέξανδρο να κάνει το σταυρό του και να προφέρει με τα χείλη του την σεμνή αυτή προσευχή.

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Είναι πάντως εξαιρετική επισήμανση!

το θείο τραγί είπε...

*
μέλος εκ μέλους said:

Εξαιρετικός είσαι εσύ, αγαπητέ μου, στην τελευταία σου δημοσίευση, όπου αφήνεις να διαφανεί κάτι από το ποιόν σου.

Εμένα, άσε με. Τί "εκκεντρικό" με ανεβάζουνε, τί "στριμμένο" με κατεβάζουνε. 'Ισως, τελικά, να είναι αυτό που μού ταιριάζει.

Υγίαινε!

Ανώνυμος είπε...

πω πω... Πολύ το κούρασες... Τι να πω

το θείο τραγί είπε...

Ναί, αλλά σάς προετοίμασα σχετικά, όχι με ένα, αλλά με δύο postάκια. Δεν έχετε παρά να ξετυλίξετε το κουβάρι ;-)


'Ετσι; Βάστα ρεματιά και ξημερώνει τ' Αγίου Ελισσαίου...

Ανώνυμος είπε...

άνδηρον aγχίαλος ιεροκρυφίως*

οπως θα λεγαμε, μυκονος μυκηνες μυκητες

το θείο τραγί είπε...

Καλησπέρα κι απαντώ: Ναι! Αρχικά, όμως γι' αλλού ξεκίνησα:

άνδηρον αγχίαλος αμφιάλη

είχα κατά νού, κι η έγνοια μου ήταν στο "δι' εσόπτρου". Ας πούμε κάτι σαν μιά σημείωση για την όραση. Τί βλέπω μέσα από το γυαλί.

Μπροστά, όμως, στο ιεροκρυφίως, του ποιητή, τα είδα όλα. Με ενδιέφερε, καταλαβαίνετε, με ενδιαφέρει και το σημείωσα πάραυτα. Ενώ, λοιπόν, πλησίασα όσο μπορούσα στον στίχο που μνημονεύσατε, την τελευταία στιγμή προτίμησα την απαγωγή σ' αυτό που διαβάσατε ψηλά, στα κόκκινα γράμματα.


Δέστε: Μήπως και οι τελευταίες λέξεις στο υπό στοιχείον iii δεν αντιλαλούν κάτι από την κατάληξη της Βενζίνης; (Ποιήματα Α, σ.18):

...
τί να σκέπτεται άραγες
αυτό το πουλί
το παλιό
στο σκοτάδι;

άχ! Τίποτα
δε σκέπτεται απολύτως τίποτα!

απλούστατα
συνέλαβε δι' αυτήν
ένοχον
πάθος



Μόνο που εγώ τόνισα πως στο άνδηρον... ο ορίζοντας είναι μεσημέρι.

το θείο τραγί είπε...

Φαντάζομαι τον ξέρετε τον πουπούξιο.
Κάνει το χαρακτηριστικό εκείνο "πού... πού..." και λοιπές χαμηλές πτήσεις...

Ανώνυμος είπε...

"και αλήτης διά σε"

αγαπητό μας τραγί! Ας είμασταν και μεις αποδέκτες στίχων τόσο ΕΡΩΤΙΚΩΝ


"τι πλεον θέλεις"

"πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος"
------------------------------------------


Το διαβάζω και ανατριχιάζω. Αλήτης για σένα, να σου λέει ο άλλος... πόση ευτυχία αξίζει!

το θείο τραγί είπε...

Ναί, είναι χρυσόστομος ο άτιμος και με σκλαβώνει. Για να δείτε πόσο ερωτικές φύσεις είναι οι άνθρωποι της εκκλησίας...



Ακούστε και το τριπάκι.

(Εκεί που σε στέλνω, αθεόφοβε -^- To λινκ ακολούθα).

Ανώνυμος είπε...

Εχμμ, ε καλά αυτό δε μειώνει τη προσφορά...

Ανώνυμος είπε...

Κι ετσι ακόμη είναι πολύ δυνατό

Ανώνυμος είπε...

Yπάρχει κάτι που δεν πείθει σόλο αυτο το ενχείρημα... Πόσο προσωπική μπορεί να είναι μια γραφή και παράλληλα να ενδιαφέρει τους άλλους... Το εξ ορισμού... για κάποια Ελένη και μόνο!; Και το και ξανά και ξανά... πείθει; Εμένα όχι.

το θείο τραγί είπε...

Λοιπόν, σε σάς θα αποπειραθώ να απαντήσω:

Κανείς ξεκινάει όπως έρθει το πράμα, υπακούοντας φυσικά σε μιά, την κυριάρχη, φωνή εντός του.

Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να γράψει: Νά ένα μήλο! Και κατόπιν να αρχίσει το ξεφλούδισμα, ώς το μεδούλι. Τί λέτε; Πώς σάς φαίνεται αυτό;

Στο κάτω–κάτω της γραφής, επειδή τα "υγρά" του σώματος και αναφέρονται πιο πάνω και αποκτούν τυπολογική, θα έλεγα, σημασία μέσα στο κείμενο αυτό... Γι' αυτό, λοιπόν, σημειώνω πως το κείμενο δεν καταπιάνεται ει μή... (δέστε) με... τρίχες!

Από την αρχή ώς το τέλος.

Και στο μέσον ακόμη, σταθερά προς την αυτή κατεύθυνση κοιτάζει. Τί βλέπει; Τρίχες! -Δέστε το ξανά.

Δεν διαφέρει και πολύ από την συνήθη μας πρακτική κατάσταση, τού να αποτραβιόμαστε στο μέρος και να... χέζουμε. (Ορίστε το σημείωσα). Νομίζω όλοι χέζουμε και σκουπιζόμαστε μετά. Θα μπορούσα, παράλληλα, να γράψω για κείνη τη λαϊκή συνήθεια τού να διπλώνει κανείς ελλείψει χαρτιού τα ακροδάχτυλα (και κρινοδάχτυλά μας) στα σκατά, και με το σημαδεμένο δάχτυλο να αφήνει μηνύματα στους τοίχους, όπως καληώρα κάνουν οι φαντάροι στα στρατιωτικά παραπήγματα, του τύπου «γάμησέ με», «θέλω πούτσο» κτλ.

Βρίσκετε;

το θείο τραγί είπε...

Με την ευκαιρία θέλω εδώ να δείξω μιά καλοστημένη ιστορία, που παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό. Εννοώ την δουλειά αυτού του νεαρού. Καλοδουλεμένο στο έπακρο.

Δεν έχει σημασία που δεν το κάνω ξεχωριστό post. 'Αλλωστε το άωρον αποτελεί ένα συμπαγές σώμα, το σώμα μου, και δεν τίθεται θέμα αν θα κατατεθεί μία μου θέση στα σχόλια ή σε ιδιαίτερο κύριο post. 'Ολος εγώ είμαι. Ο ίδιος. Εδώ.

Ανώνυμος είπε...

E, ai sihtir

Ανώνυμος είπε...

βρε αδερφέ, είχα περιέργεια να δω πόσο θα αποδομύσες το κείμενο σου

το θείο τραγί είπε...

Στον a propo
'Οχι, αυτά τα έγραψα απ' αφορμή το δικό σας ερώτημα.

Αλήθεια, ποίος είστε;

το θείο τραγί είπε...

Να και ο τσαλαπετεινός του Ν.Γ. Πεντζίκη εδωδά.