μήνιμα γένωμαι

[επιστρέφω*
για την λογουγραφή]

Αναρωτιέμαι... Είναι δυνατόν να ενόχλησε η επικριτική αναφορά μου στην Αθήνα; Ξέρετε, η Μαρώ, δεν έχει απόλυτο δίκιο. Ως επί το πλείστον, δεν έχει σημασία το τί γράφουμε (αν ο λόγος είναι αυτοβιογραφικός κλπ) αλλά πώς το γράφουμε. Εισάγω με τα κείμενά μου μιάν νέα θεωρία. Υπογράφω λογουγράφος. 'Εθεσα στην αρχή: λογογράφος (θυμηθείτε Εκαταίον Ηγησάνδρου τον Μιλήσιον). Μπερδεύτηκαν. Με νόμισαν δικηγόρον είτε λαογράφον. Ενώ εγώ ήμουν απλώς ένας καλλιεργητής. Καλλιεργητής του λόγου. Κι έτσι τό έκαμα λογουγράφος, επιθυμώντας να καταδείξω πως καταγράφω τον λόγο, μόνον. Στα κείμενά μου ανάμεσα, στις λέξεις, εσωκλείω την ενέργεια που τά ερμηνεύει... που τίς ερμηνεύει. 'Ενα είδος προσωδίας κατά την εκφορά. Και τον διάψαλμο. Προπάτορές μου γευθείτε, λ.χ. τον Πεντζίκη. Τί είναι τα κείμενά του, ειμή λογουγραφές. Φίλος, λογοτέχνης, νεώτερός σας κατά δέκα χρόνια, εμέμφηκε τον γέρο πως στέκει, λέει, έξω από τόπους λογοτεχνικούς το να καταγράφει σε ένα του κείμενο και ‘γω δεν ξέρω πόσα ονόματα του τάδε φυτού. “Αυτό”, λέει, “δεν είναι λογοτεχνία”. Σφάλλει. Το νόημα είναι ακριβώς αυτό. Την σκυτάλη, ξέρετε, βαστούσε κι ο Becket. Λογουγραφές καθαρά το έργο του. Ενδεικτικά αναφέρω: “Πρώτος έρωτας” (1945), “Χωρίς” (1969), “Συντροφιά” (1980) κλπ. Στην παράδοση των Ιρλανδών κορυφαίος ο Joyce, του Οδυσσέως και του Finnegan’s Wake. Ενώ, ο Παπαδιαμάντης, όλων αυτών προηγήθηκε. Χαρείτε υπ’ αυτήν την οπτική τον “Ερωτα στα χιόνια” (1896). Μιά άριστη λογουγραφή γέροντος έρωντος έρωτα σεβντά.

Δικός σας
εγώ
με την φιλία που διακρίνει
τους ποιητές· όχι το μίσος ποτέ.

-----
* από δεκαετίας
επιστολή, ανεπίδοτος
[εκ των καταλοίπων Οδυσσέως Πελαργού]

** στον τίτλο του παρόντος δυό λεξούλες από το ομηρικό (λ 73)· μήνιμα εκ του μήνις, οργή, θυμός, κατάρα