Ελένη είναι ο τρόπος να περιπατής στο άγριο δάσος
να μην φοβάσαι τον λύκο, τ' αγκάθια να μην σε τρυπάνε
ν' ακολουθής στο τρέξιμο το πιο γοργό ζαρκάδι, να το προφτάνης
να το κυττάς κατάματα, στα μάτια της Ελένης
Ηλίας Λάγιος, Ο τελικός κύκλος (V) ένα εκτενές ποίημα για την Ελένη Δράκου, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδ. Ποίηση (τ. 17, 2001, σ. 161). Στον τίτλο του παρόντος ο στίχος IV 23.
12 σχόλια:
Ελένη δε σημαίνει μονο αυτό....εγώ θα συμπλήρωνα οτι και Ελένη σημαινει να βλεπεις μακριά τα πραγματα πριν τα επιχειρήσεις.
Eλένη δηλ. είναι, η δυνατότητα να είσαι αυτό που δύνασαι..
καλημέρα!
Τω Σαββάτω της Ζ' εβδομάδος, ήτοι της Πεντηκοστής, μνήμην επιτελούμεν πάντων των απ' αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου. Τη Παρασκευή εσπέρας εις το Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν στίχους και των κεκοιμημένων, όθεν οι εξής (ήχος πλ δ'):
"Των απ' αιώνος σήμερον νεκρών,
απάντων κατ' όνομα,
μετά πίστεως ζησάντων ευσεβώς, μνήμην τελούντες οι πιστοί,
τον Σωτήρα και Κύριον, ανυμνήσωμεν,
αιτούντες εκτενώς,
τούτους
εν ώρα της κρίσεως,
απολογίαν αγαθήν, δούναι
αυτώ τω Θεώ ημών,
τω πάσαν κρίνοντι την γην,
της δεξιάς αυτού παραστάσεως τυχόντας εν χαρά,
εν μερίδι Δικαίων,
και εν Αγίων κλήρω φωτεινώ,
και αξίους γενέσθαι,
της ουρανίου βασιλείας αυτού".
Το δοξαστικό του ίδιου εσπερινού (Παρασκευή εσπέρας) έχει ως εξής:
"Θρηνώ και οδύρομαι,
όταν εννοήσω τον θάνατον,
και ιδώ εν τοις τάφοις κειμένην,
την κατ' εικόνα Θεού, πλασθείσαν ημίν ωραιότητα,
άμορφον,
άδοξον,
μη έχουσαν είδος.
'Ω του θαύματος!
τί το περί ημάς τούτο γέγονε μυστήριον!
πώς παρεδώθημεν τη φθορά;
πώς συνεζεύχθημεν τω θανάτω; όντως Θεού προστάξει,
ως γέγραπται,
του παρέχοντος τοις μεταστάσι την ανάπαυσιν".
Για δε τον όρθρο το πρωΐ του Σαββάτου, αντλείται ως θεοτοκίον της ενάτης ωδής του κανόνος, το περιλάλητον τε και παρακλητικόν:
"Ο γλυκασμός των αγγέλων,
των θλιβομένων η χαρά,
Χριστιανών η προστάτις,
Παρθένε Μήτηρ Κυρίου,
αντιλαβού μου και ρύσαι,
των αιωνίων βασάνων".
Είθε! Εκ του Πεντηκοσταρίου, όπου καταλέγεται και η φράση: "συγχάρητέ μοι, ότι ευρέθη η απολομένη δραχμή" (Θεοτοκίον των καθισμάτων μετά την α' στιχολογία του ίδιου όρθρου). Ο ίδιος.
Ελένη γιά μένα σημαίνει να πιστεύεις σε κάτι και να το διεκδικείς. Κι'
αυτό είναι κάτι που ποτέ μου δεν κατάφερα.
Είμαι σίγουρη πως κάποιο νήμα θα αφήσεις που θα ενεργοποιήσει τις σκέψεις.
Καλημέρα.
Μέσα σε τούτη την μαγιάτικη αλλά βροχερή μέρα να προσθέσω κι εγώ πως σάς ευχαριστώ για τα σχόλια που μ' αφήσατε. Νομίζω το καθένα από αυτά λέει πολλά (και δυνατά πράματα). Κάποιος άλλος θα μπορούσε να προσθέσει κάτι ακόμη, δεδομένου ότι η "Ελένη" είναι ένα από τα σύμβολα του γένους ήδη από την προϊστορία μας. Μ' αρέσουν τα σχόλιά σας όσο μ' αρέσουν και οι αρχικοί στίχοι του εκλειπόντος. Πολύ. Ας αναμένομεν και νέες ελεύσεις. [Μυστικές;]
Ωστόσο, Κυριακή της Πεντηκοστής σήμερα, και έχει ενδιαφέρον το κάθισμα μετά την β' στιχολογία του όρθρου για την δροσιστική ιδιότητα του πυρός [είναι διττή, πρβλ. εδωδά]:
"Η του Πνεύματος πηγή,
επιδημούσα τοις εν γη,
εις πυρφόρους ποταμούς,
μεριζομένη νοητώς,
τους Αποστόλους εδρόσιζε φωταγωγούσα·
και γέγονεν αυτοίς,
νέφος δροσώδες το πυρ,
φωτίζουσα αυτούς,
και υετίζουσα φλοξ,
δι' ων ημείς ελάβομεν την χάριν,
διά πυρός τε και ύδατος.
Το φως επέστη, του Παρακλήτου
και τον κόσμον εφώτισε". (Δις).
Διακρίνω και τον [παραμυθητικό] οίκο της εορτής:
"Ταχείαν και σταθηράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου
Ιησού,
εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών·
μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψεσι,
μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν,
αλλ' αεί ημάς πρόφθασον.
'Εγγισον ημίν,
έγγισον ο πανταχού,
ώς περ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής,
ούτω και τοις ποθούσιν ένωσων σαυτόν οικτίρμον,
ίνα συνημμένοι σοι υμνώμεν,
και δοξολογώμεν το Πανάγιόν σου Πνεύμα".
Τέλος, το τελευταίο τροπάριο της ογδόης ωδής του δευτέρου κανόνος του όρθρου της εορτής αυτής, μνημονεύεται συχνά για την πολυσύλλαβή του χαρακτηριστική λέξη, την αναφερομένη στο πανάγιον πνεύμα της τρισηλίου θεότητος:
"Και Πνεύμα κόλπων πατρικών προηγμένον,
Ακτιστοσυμπλαστουργοσύνθρονον...".
Εκ του Πεντηκοσταρίου, το οποίον θα αποχωριστούμε την άλλη Κυριακή. Ο ίδιος.
Μού διέφυγε χθες, Σάββατο, το απόγευμα, να αναρτήσω το θεολογικότατο δοξαστικό [Λέοντος του Δεσπότου] της εισόδου "εις το Κύριε εκέκραξα" του μεγάλου εσπερινού της Πεντηκοστής. Ευκαιρία, λοιπόν, να το αναρτήσω απόψε [που το θυμήθηκα] Κυριακή της Πεντηκοστής απόγευμα, διότι και πάλι ψάλθηκε απαράλλαχτος εκείνος ο εσπερινός με την περιφορά της εικόνος. [Ο κανονικός εσπερινός για απόψε, αυτός δηλαδή της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος περιλαμβάνει και τις ευχές της γονυκλυσίας, προηγήθηκε, ήδη το πρωΐ, αμέσως μετά την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία].
"Δεύτε λαοί,
την τρισυπόστατον Θεότητα προσκυνήσωμεν,
Υιόν εν τω Πατρί, συν Αγίω Πνεύματι·
Πατήρ γαρ αχρόνως εγέννησεν Υιόν,
συναΐδιον και σύνθρονον,
και Πνεύμα άγιον ην εν τω Πατρί,
συν Υιώ δοξαζόμενον·
μία δύναμις,
μία ουσία,
μία Θεότης,
ην προσκυνούντες πάντες λέγομεν·
'Αγιος ο Θεός, ο τα πάντα δημιουργήσας δι' Υιού,
συνεργεία του Αγίου Πνεύματος.
'Αγιος ισχυρός, δι' ου τον Πατέρα εγνώκαμεν,
και το Πνεύμα το 'Αγιον επεδήμησεν εν κόσμω.
'Αγιος αθάνατος, το Παράκλητον Πνεύμα,
το εκ του Πατρός εκπορευόμενον,
και εν Υιώ αναπαυόμενον.
Τριάς αγία, δόξα σοι".
Βλέπω "περήφανος για το μουνίσ ου", μπαίνω και βλέπω θεοτικά. Δεν πάτε καλά μου φαίνεται...
Δέστε: το "περήφανος για το μουνί σου" ενδεχομένως είναι προστυχιά! Το "περήφανος σαν το μουνί σου ο κόσμος" μάλλον πιο ποιητικό μ' ακούγεται. Σιγά σιγά να μάθουμε να διακρίνουμε την διαφορά [στη λεπτομέρεια]. Ευχαριστώ για την παρέμβαση. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου