Είναι μάλλον να απορεί κανείς πώς γίνεται το θαύμα να υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα τόσοι άνθρωποι που συνάζονται στις εκκλησιές, έστω και τη νύχτα της Ανάστασης μονάχα. Πώς αντιστέκεται ακόμα η Ελλάδα και επιμένει, ύστερα από την τόση προσπάθεια που γίνεται για να περιφρονήσουν οι άνθρωποι και να βδελυχθούν το θεσμό της Εκκλησίας και τους εκπροσώπους του.
Φαίνεται πως κάτι πληροφορεί όλους μας βαθιά ότι δεν είναι δυνατό τα ουσιώδη της ζωής και των ελπίδων μας να ταυτίζονται με την εφήμερη αναξιότητα ανθρώπων που τα εκπροσωπούν. Αν η Ανάσταση δεν είναι σύμβολο αλλά γεγονός, αν μπορεί ο άνθρωπος να αντλεί την ύπαρξη όχι απο τη θνητή φύση αλλά από τη σχέση, αν ο έρωτας υπερβαίνει τη φύση και διαιωνίζει την ύπαρξη πέρα από το θάνατο, αυτή η ελπίδα δεν αναστέλλεται από την όποια αναξιότητα των ανθρώπων που μηχανικά την κηρύττουν.
Αυτή την ελπίδα ψηλαφούμε στον αναστάσιμο όρθρο, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, μα την ψηλαφούμε όλοι, άξιοι και άδικοι πιστοί και άθεοι, τελώνες και άγιοι. Εκεί, στο πανηγύρι της Ανάστασης, όπου οι πρώτοι και έσχατοι, πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, τρυφούν οι πάντες. Ο οικοδεσπότης λέει: «Εισέλθετε πάντες». Αυτός καλεί και αυτός: «δέχεται τον έσχατο καθάπερ και τον πρώτον... Και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν, εισέλθετε πάντες».
δια χειρός Χρ. Γιανν. (δημοσιεύτηκε στη: Ρουμελιώτικη Εστία (αρ.φυλ.74, Μάρτιος-Απρίλιος 2007) με τίτλο: Τρυφή των πάντων). Απόσπασματα από το ίδιο άρθρο Ι και ΙΙ.
χαρισμένο
σε κείνους που διακρίνουν τo ζητούμενο αλλά και σ' όλους όσους επιμένουν στην λειτουργική πράξη της εκκλησίας.
-----
Οι λέξεις στον τίτλο του παρόντος προφέρονται "Κρίστι ουνγκιάλ". Δηλαδή Χριστός Ανέστη στα αλβανικά. Σήμερα, της αποδόσεως, το λέμε για τελευταία φορά. (Από το βιβλίο του Αναστασίου, Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, έκδ. Μαΐστρος, Αθήνα 2007).
9 σχόλια:
"Τάδε λέγει Κύριος· 'Εσται εν ταις εσχάταις ημέραις εμφανές το όρος του Κυρίου, και ο οίκος του Θεού απ' άκρων των ορέων· και υψωθήσεται υπεράνω των βουνών· και ήξουσιν επ' αυτώ πάντα τα έθνη· και πορεύσονται λαοί πολλοί, και ερούσι· Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού Ιακώβ· και αναγγελεί ημίν την οδόν αυτού και πορευσόμεθα εν αυτή".
Προφητεία Ησαΐου (β'2) του σημερινού (Τετάρτη) μεγάλου εσπερινού (της Αναλήψεως) που θα αναγνωσθεί σε λίγο στις κατά τόπους συνάξεις. Εκ του Πεντηκοσταρίου. Ο ίδιος.
Σήμερα το πρωΐ όμως, στον όρθρο της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ακούστηκε ξανά το εξαποστειλάριο του Τυφλού που είχε ακουστεί και την Κυριακή. Είναι πάνυ κατανυκτικό και μετέχει της ησυχαστικής παραδόσεως:
"Τους νοερούς μου οφθαλμούς, πεπηρωμένους Κύριε, εκ ζοφεράς αμαρτίας, συ φωταγώγησον ενθείς, οικτίρμον την ταπείνωσιν, και τοις της μετανοίας, καθάρας με δάκρυσιν"!
Το οποίο φωτίζεται επαρκώς από το κοντάκιον του Τυφλού που προηγήθηκε (διαβάζεται μετά την έκτη ωδή την Κυριακή, αλλά μετά την τρίτη ωδή του όρθρου σήμερα Τετάρτη, δίκην υπακοής):
"Της ψυχής τα όμματα πεπηρωμένος, σοι Χριστέ προσέρχομαι, ως ο Τυφλός εκ γενετής, εν μετανοία κραυγάζων σοι· Συ των εν σκότει, το φως το υπέρλαμπρον"!
Εκ του Πεντηκοσταρίου και πάλι. Ο ίδιος.
"Ανελθών εις ουρανούς, όθεν και κατήλθες, μη εάσης ημάς ορφανούς Κύριε· ελθέτω σου το Πνεύμα, φέρον ειρήνην τω κόσμω· δείξον τοις υιοίς των ανθρώπων, έργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε".
Στιχηρό ιδιόμελο της Λιτής από τον σημερινό (Τετάρτη) εσπερινό της Αναλήψεως.
Από τα τροπάρια εις τον στίχον πάλι του ίδιου εσπερινού συγκρατώ το εξής στιχηρό ιδιόμελο:
"Ετέχθης, ως αυτός ηθέλησας·
εφάνης, ως αυτός ηβουλήθης·
έπαθες σαρκί, ο Θεός ημών·
εκ νεκρών ανέστης, πατήσας τον θάνατον·
ανελήφθης εν δόξη, ο τα σύμπαντα πληρών,
και απέστειλας ημίν Πνεύμα θείον,
του ανυμνείν και δοξάζειν σου την θεότητα".
Εκ του Πεντηκοσταρίου. Ο ίδιος.
Μάης για τα καλά πια και το πρωΐ είδα τα πρώτα ανθισμένα τσίκορυ στα κράσπεδα κάτω στην άκρη της πόλης. Δες σχετικά τα χαρακτηριστικά σχόλια προ τετραετίας εδωδά! Κιχώριον και πάλι ανθίζεις. Εύχαρις! Ο ίδιος.
Κατέβα όμως στο κέντρο και δές ανθισμένη την κάτω Αθηνάς μες στα μπλε... της μελικοκκιάς, εδωδά [σε link] καρπισμένης!
Μήπως πηγαίνουν στην Ανάσταση όχι από πίστη αλλά από συνήθεια; Η γιά κοινωνικούς σκοπούς; Αυτό βλέπω γύρω μου.
Εγώ δεν πηγαίνω διότι
1.Αυτή η φιέστα δεν νομίζω ότι έχει άλλο νόημα πλην του χαβαλέ
2.Εσκασαν πάνω μου δυναμιτάκια κάποτε και όχι μόνο με τραυμάτισαν αλλά κάηκαν και τα ρούχα μου.
3.Μ'ενοχλούν οι κρότοι.
4.Αν είναι να εκνευρίζομαι κάθομαι στο μπαλκονάκι μου και βλέπω την Ανάσταση και τα ωραία βεγγαλικά από μακριά.
Σε χαίρομαι που πιστεύεις και προσπαθείς να δεις την ωραιότητα στο βάθος των ανθρώπων, όμως πολύ φοβάμαι πως τα κίνητρα είναι εντελώς ρηχά.
Σου αφήνω κάτι πολύ ξεχωριστό γιά να στοχαστείς.
http://www.cappucciniviaveneto.it/Cripta.htm
Ασφαλώς [και δυστυχώς] παίζει και αυτό που λες εσύ, αγαπητή ελληνίδα. Τους κρότους φοβάμαι κι εγώ. Κάποιοι επιμένουν πως χρειάζονται για να δηλωθεί η ανάσταση [στα αυτάκια μας]. Για μένα περιττεύουν αφού ο Χριστός εν κρυπτώ ανέστη! Παρεμπιμπτόντως εκεί που κρύφτηκα φέτος την ανάσταση [στο κέντρο της Αθήνας] δεν είχε βεγγαλικά! Κλείνω την παράγραφω με το γνωστό του απ. Παύλου: "ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών"...
Πολύ ενδιαφέρον το link [και μάλλον ήξερες πως θα μ' αρέσει ;-)]. Δύο πολυήμερα ταξίδια έχω κάνει στη Ρώμη, αλλά την συγκεκριμένη κρύπτη δεν επισκέφτηκα, ούτε ήξερα ότι υπάρχει!
Εύχομαι από καρδιάς όλα αυτά που σε απασχολούν τον τελευταίο καιρό να πηγαίνουν επιτέλους καλύτερα. Με αληθινή χαρά. Ο ίδιος.
Ιδού σε άλλο blog η κάτω Αθηνάς στα μωβ. 'Οπως σού έλεγα πιο πάνω. Κι εδωδά ονομάζεται Τζακαράντα και υπομνηματίζεται με το σχετικό ποίημα του Γ. Σεφέρη. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου