στο έρημο σπίτι

Ο άνθρωπος στο έρημο σπίτι
μαγειρεύει για έναν
τα ψώνια που ψώνισε μόνος
περνώντας μέσα από κόσμο πολύ

ο άνθρωπος στο έρημο σπίτι
κοιμάται μοναχός
κι όταν ξυπνάει τρομαγμένος
υπάρχει μόνο το σκοτάδι

στο μπαλκόνι του έρημου σπιτιού
βρωμίζουν καρέκλες πλαστικές
που συντροφιά ποτέ δεν είδαν

ο άνθρωπος στο έρημο σπίτι
είναι ο Χριστός
λίγο πιο πάνω, στην πλατεία, πριν σαρανταοχτώ χρόνια
συνετελέσθη η Δευτέρα Παρουσία
σιωπηλά

από τότε
κοντά μισόν αιώνα
ένας δεν αξιώθηκε να τον γνωρίσει
να τού κάνει παρέα

Αύγ. Κορτώ, Ο ταξιτζής των ουρανών (έκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2012, σ. 22).

μα τι λες τώρα

Θραύω 

μέσα στα χέρια μου 

την ανέκφραση του λόγου

Μα τι λες τώρα

Ο Απόλλων πλέον

κυκλοφορεί με αεροπλάνο

διαπλανητικός

ταξιδευτής

ξεπεζεύει

εγκαταλείπει τον Πήγασο στη λαχαναγορά

Η Περσεφόνη φτάνει

με υποβρύχιο

στο κέντρο της γης

σε εννέα ημέρες

Μα τι λες τώρα

Ζωή Σαμαρά, Και είναι πολύ μακρυά η Δύση (έκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2012, σ. 49).

το αίνιγμα της ομορφιάς

[...] Είδαν οι 'Ελληνες το αίνιγμα

της ομορφιάς.

Βλέπω –μια τρύπα- και το βδέλυγμα

της ερημιάς.

Σε οίνοπα πόντον οι Αχαιοί

με την Ελένη.

Στα χείλη μου μόνο η πικρή

αλμύρα μένει. [...]

Οσίπ Μαντελστάμ, «Sherry brandy», στο Δ.Καψάλης-Γ.Κοροπούλης, D.J. tracks 1-45 Σύντομη ιστορία του λυρισμού (μτφρ. Γ.Κοροπούλης, έκδ. Sestina, Αθήνα 2014, σ.48). 

η Μις Διανοούμενη Πόρνη του 1948

[...] Κι όταν, επιτέλους, την κάλεσε η τηλεφωνήτρια, ήταν καθισμένη στον καναπέ του λιακωτού και κόντευε να τελειώσει με το βάψιμο των νυχιών του αριστερού της χεριού.

'Ήταν απ' αυτές τις κοπέλες που δεν τσακίζονται να σηκώσουν το τηλέφωνο. Θα 'λεγες πως το τηλέφωνό της δεν είχε σταματήσει να κουδουνίζει από τη μέρα που μπήκε στην εφηβεία της.

Με το βουρτσάκι της, κι ενώ το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπάει τελείωσε και με το μικρό της δάχτυλο, περνώντας άλλη μια φορά με το βερνίκι το μηνίσκο του νυχιού. 'Ύστερα, έκλεισε το μπουκάλι με το καπάκι του, σηκώθηκε κι έπιασε να κουνάει πέρα-δώθε το αριστερό της χέρι για να στεγνώσει. Με το στεγνό της χέρι -το δεξί- πήρε ένα γεμάτο σταχτοδοχείο από τον καναπέ και το πήγε στο κομοδίνο, εκεί όπου ήταν το τηλέφωνο. Κάθισε σ' ένα απ' τα δυο στρωμένα κρεβάτια και -θα 'ταν το πέμπτο ή έκτο χτύπημα- σήκωσε το ακουστικό. [...]

Τζ. Ντ. Σάλιντζερ [j.d. Salinger], «Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα» στο: Εννέα Ιστορίες (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Καστανιώτη. Αθήνα 2010, σσ. 13-14).


----- 
* Ο τίτλος από την σ. 15 σε διαφορετική όμως απόδοση.

η μοναχική ένοικος του Παραδείσου

[...] μα υπάρχει μία ένοικος του Παραδείσου

μόνη κατάμονη

η Παναγία, η μανούλα του Θεού

κι όλο την σκέφτομαι περίλυπη

να περιμένει

πότε θα' ρθει ο γιος της να την δεί

πότε ο άντρας της από ψηλά θα γνέψει

πότε θα γεμίσουν οι ουρανοί που ηχούνε κούφιοι

και μες στη μοναξιά να συλλογιέται

αχ δεν έκανα κι ένα κοριτσάκι

να μ' έπαιρνε τώρα ένα τηλέφωνο

Αύγ. Κορτώ, Ο ταξιτζής των ουρανών (έκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2012, σ. 28).

έπαψαν να φωτίζονται πια

Μόνο που οι ψυχές των ανθρώπων έπαψαν να φωτίζονται πια,

γιατί δεν έχουν ανάγκη πλέον τον φωτισμό,

που ξεκινάει από το λιτό, το ταπεινό το λαδοκάντηλο

και στη συνέχεια μεταφέρεται στο μελισσοκέρι,

που καίνε,

ως άλλη θυσία και προσφορά

στα ιερά τα εικονίσματα.

π. Κων. Καλλιανός, «Εισοδικό στις Μεγάλες 'Ωρες των Χριστουγέννων» στο: Ισορροπώντας. Κείμενα ποιμαντικής μέριμνας και βιοτής (έκδ. Ι. Καλύβης Αγ. Ακακίου, 'Αγιον 'Ορος 2008, σ.51).

της θεότητος αυτού τα υψηλά

πάντες αν ομολογήσαιεν ότι φύσεως εστίν ακολουθία, 

το ύδωρ υπέρ της γης φέρεσθαι 

και ου την γην υπέρ των υδάτων·

η μεν γαρ γη, πυκνή τις ούσα και σκληρά και αντίτυπος και συνεχής, 

δύναται στέγειν των υδάτων την φύσιν· 

το δε ύδωρ, 

ρυτόν όν και χαύνον, 

μαλακόν τε και διαρρέον και τοις εμπίπτουσιν είκον άπασι, 

ουδέν αν δυνηθή σώμα στέγειν, κάν σφόδρα κουφότατον *

Ομολογώ τον Χριστόν, Θεόν τέλειον

και άνθρωπον τέλειον τον αυτόν·

κηρύττω της θεότητος αυτού τα υψηλά,

και ουκ επαισχύνομαι

της ανθρωπότητος αυτού τα χαμηλά.

αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις τον Ευαγγελισμόν 62, 768.79-769.2 (εκ της συλλογής Θηκαρά, Λόγοι περι πίστεως, ΙΕ΄. Έκδ. Ι.Μ. Παντοκράτορος, 'Αγιον 'Ορος 2008, σ. 60).

-----

* Και το motto είναι του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, εκ της συλλογής Θηκαρά και δη Θεοδούλου Μοναχού, Ανθολόγιον περί των 'Υμνων (ό.π., σσ. 525-526).

Οδός Ασκληπιού, 2008

Ας υποθέσουμε πως ζείς για λίγο ακόμη∙

πως σε χρειάζονται, πως κάποιος σ' αγαπάει.

Ας υποθέσουμε πως έλαβες συγνώμη

απ' όλους, κι απ' Αυτόν που πια δεν σού μιλάει,

 

και πως ο άνεμος – κι αυτός αλλάζει γνώμη

και για χατίρι σου τα σύννεφα σκορπάει.

Ας υποθέσουμε πως βάρυναν σαν τόμοι

σε μετακόμιση τα χρόνια –μα ρωτάει

 

έξαφνα κάποιος πώς κοιμάσαι, πώς δουλεύεις

κι εσύ δεν δείχνεις το ποτήρι, άδειο ξανά.

Ας υποθέσουμε εν ολίγοις πως πιστεύεις 

όπως η σύζυγος του Λωτ σε μια ματιά:

την έξοδο του λαβυρίνθου ίσως θυμόταν

έτσι ο Θησέας, γέρος πια –κι αποκοιμιόταν.

Γ. Κοροπούλης, «Οδός Ασκληπιού, 2008», στο Δ.Καψάλης-Γ.Κοροπούλης, D.J. tracks 1-45 Σύντομη ιστορία του λυρισμού (έκδ. Sestina, Αθήνα 2014, στο αυτί του οπισθοφύλλου γραμμένο).

*

εκεί αναθυμούμαι τον διακριτικόν κυρ' Αλέξανδρον

ότι τον σφαγιαζόμενον υπό των εφημέρων αιπόλον

μύροις αναγνωρίζει άγιον

Β.Ν. Μπόνος, “άλλαλως” [απόσπασμα], συλλογή περιεχόμενη και κατακλείδα στα: αυτόμελα (Ταμύναι ΒΔ', σ. 204).