(η φωνή βαθαίνει
(η φωνή βαθαίνει
χάνεται σε νέον ρυθμικά
τα φώτα ρυθμικά
μετά αγγίζω το μέσα μετά
στα δάχτυλά μου είναι
όλη η ηδονή
είναι τώρα μια ηδονή
στα χέρια μου
υποταγμένη
κι αδιάλειπτα
το πρόσωπο
αδιάλειπτα γυρίζει
στο σώμα που προσφέρει
ένα χαμόγελο )
ένα χαμόγελο )
Συνέχιζε να μη μιλά
Κι είδε στον εαυτό του τα πρόσωπα των άλλων
Μα ήταν πλέον αντιληπτό
'Αθραυστη η αλληλουχία της διαύγειας
Με όλο το σύμπαν απύθμενο μπροστά του
'Εμενε σιωπηλός και ευτυχισμένος
Η νύχτα διάβηκε αθόρυβη
Οι γωνιές χάθηκαν
Στις απόλυτες γραμμές των πραγμάτων
Σκιές θαμπές ζωγράφισαν
Αμφίβολες μορφές
Το σύμπαν ξεχύθηκε μέσα μου
Μεγάλο σαν τη μοναξιά
Σαν τη σιωπή
Η φυγή χαϊδεύει την ψυχή μου
Και η θλίψη
Τα σύννεφα κρατούν συντροφιά
Αδιαχώριστα με τις προσδοκίες
Και το βλέμμα στραμμένο στη φύση
Ιπτάμενο νερό που θέλω να κρατήσω
Το σώμα μου εξαπλώνω σε καταρράκτη
Υδάτινος και βέβαιος εγώ
Σε συνεχή αναζήτηση
[...]
Θεωρώντας, λοιπόν, το Κάλλος ως την περιοχή μου, η επόμενη ερώτησή μου αφορούσε τον τόνο της υψηλότερης φανέρωσής του. Και ο τόνος αυτός, όπως έχει δείξει όλη η εμπειρία, δεν ήταν άλλος από εκείνον της θλίψης. Το Κάλλος, οποιασδήποτε μορφής, στην ανώτατη εξέλιξή του, πάντοτε προκαλεί στην ευαίσθητη ψυχή τα δάκρυα. Η Μελαγχολία είναι, λοιπόν, ο πιο ενδεδειγμένος από όλους τους ποιητικούς τόνους.
[...]
Εδώ, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως είχε την αρχή του το ποίημα, δηλαδή στο τέλος του,
απ' όπου θα έπρεπε ν' αρχίζουν όλα τα έργα τέχνης -
γιατί ήταν ακριβώς εδώ, στο σημείο αυτό της προεργασίας μου, που πρωτοέβαλα την πένα στο χαρτί και συνέθεσα την ακόλουθη στροφή:
«Προφήτη!» είπα, «πράγμα του κακού! - προφήτη τελικά, πτηνό ή σατανά!
[...]
Πες σε τούτη την ψυχή που ο πόνος τη βαραίνει στην Εδέμ εκεί μακριά
Στην αγκάλη αν θα σφίξει μια κόρη αγιασμένη που Λενόρ καλούν οι αγγέλοι-
Στην αγκάλη αν θα σφίξει μια λαμπρή, μια σπάνια κόρη που Λένορ καλούν οι αγγέλοι».
Είπε ο Κόρακας, «Ποτέ πια!».
«'Οπως όλοι, διάβασα και ξαναδιάβασα τους κλασικούς συγγραφείς τους μήνες ωφέλιμης σκλαβιάς που πέρασα στην Ακαδημία των Βρυξελλών από το 1877 έως το 1880, καθώς και τους Goethe, Cervantès, Dante, Milton, Shakespeare, Leopardi, Hugo.
Επίσης: το ενδιαφέρον μου κινούσε ο εύθυμος Rabelais, σαν να επρόκειτο για παλιούς, λαδωμένους, σκονισμένους, στολισμένους, παρασημοφορημένους φλαμανδούς πίνακες. Ο Ρολάνδος μαινόμενος [Rolando furioso] του Ariosto με διασκέδαζε πολύ. Δάνεισα, αργότερα, αυτό το τρελό βιβλίο στον Èmile Verhaeren και το πιο αστείο απ' όλα ήταν ότι ο πιο μουστακαλής, ο πιο φαρμακερός, ο πιο γραφικός από τους ποιητές μας δεν είχε διαβάσει τον εκρηκτικό Ariosto.
Είχα ήδη καταβροχθίσει και ιδιαίτερα γευθεί τον μεγάλο Balzac, τον εργατικό, οξυδερκή και μεγαλοπρεπή Balzac, τον ένδοξο οραματιστή, που ο πατέρας μου θαύμαζε, η μητέρα μου φύλαγε και εγώ διάβαζα σαν παιδί.
Γοητευμένος από τον τίτλο, είχα την τύχη να διαβάσω τις Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας του Edgar Poe. Διάβασα ακόμη τον Hoffmann, ο οποίος είχε λιγότερο ενδιαφέρον και δε μού άρεσαν τα ατυχή ζευγαρώματα του αληθινού και του φανταστικού. Ο Poe όμως με έκανε να ονειρευτώ και μού άρεσε να συλλογίζομαι, όπως εκείνος, ορισμένα τοπία της πατρίδας μας, γεμάτα τρυφερότητα, και να ονειροπολώ φωτεινές θηλυκότητες γεμάτες ερωτισμό. Απέναντι στον Poe, υπάρχει μονάχα η συμπάθεια ενός Αγγλο-Βέλγου με φαντασία και όχι κάποια επιρροή».
03/06/2014
ο Τα blog είναι συνάρτηση αναρτήσεων.
ο Το παλαιό κτίριο του Ευαγγελισμού, όπως και το Hilton πέρα, έχει μια ομορφιά. Με εσωτερική αυλή και πρόσοψη στη βορεινή σοφίτα κατά το «αρμονίη αφανής φανεράς κρείττων». Η θέα (από τον ένατο όροφο) είναι όντως μαγική, ιώδης τα δειλινά, άλλη από την συνήθη. Βλέπεις όλην την Αθήνα. Κι από τα πίσω σιδηρόφρακτα παράθυρα την Γεννάδειο και τον Λυκαβηττό.
ο Κρώζουν τα χελιδονάκια καθώς ορμούν προς τα φωτισμένα παράθυρα του ενάτου ορόφου του Ευαγγελισμού, όπως ακριβώς στο Lecce κατά την δύση του ηλίου, εκειδά κατά την κεντρική πλατεία.
ο 'Εχω μαγνητιστεί από μια καρικατούρα εικόνας βυζαντινής στον τοίχο. Από κοντά είναι περισσότερο ωραία από όσο είναι. ΜΡ ΘΥ. Την κοιτάζω συνέχεια. Το ίδιο κι η αδελφή που μ' επέτρεψε να την προσεγγίσω. Πότε θα την ξαναϊδώ;
04/06/2014
ο 'Ηρθε να κάνει φίλους στην ψυχιατρική· Χαίρομαι διότι εδώ μπορώ να κάνω νέους φίλους, είπε!
ο Η όντως αναρχία στα κοινόβια των ψυχιατρείων. Μπορείς να αναλάβεις έργο εκεί, μέσα; 'Εργο εθελοντικό; Μπορείς να το ζητήσεις και να το επιτύχεις;
ο Εκακώθην και εταπεινώθην έως σφόδρα· ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας μου (Ψαλμ. λζ΄).
05/06/2014
ο Η νέα κοινωνία η των θεραπευτηρίων είναι όντως αναρχική στον βαθμό που νέοι άνθρωποι συναντώνται και κατεργάζονται την (φευ!) σωτηρία. Εγκάρδιοι! 'Οχι όμως με εξάρχουσα την φραπεδιά. 'Απαγε.-
ο Η νέα σεισάχθεια δεν είναι να βοηθούμε όσους καταχρηστικά δανείστηκαν, αλλά να βοηθούμε ο ένας τον άλλο μεταξύ μας. Ο Σόλων σε νέες περιπέτειες.
ο Οι κατά τόπους ψυχιατρικές κλινικές είναι τα αναρχικά κοινόβια του μέλλοντος στο σήμερα!
ο Είναι δύσκολο πολύ να αποδεχτεί ο ένας τον άλλον. Δεν θα σε δεχτεί ποτέ κανείς τόσο εύκολα.
07/06/2014
ο Τα ψυχιατρεία είναι η κατεξοχήν συνάρτηση ψχ, χψ χωρίς σταθερές. Καμμία σταθερή. Από κει και πέρα βάζεις όσες σταθερές θέλεις για να μελετήσεις είτε τον άγνωστο ψ, είτε τον άγνωστο χ. Δηλαδή την παλίντονον ψυχή.
08/06/2014
ο 'Ολο βρίσκω την ευκαιρία να μυρίσω τα γιασεμάκια au verre d' eau στο γραφείο των αδελφών νοσοκόμων.
11/06/2014
ο Το αναρχικό κοινόβιο των μοναχικών θεραπευτηρίων κείται εις ανάστασιν πολλών.
12/06/2014
ο Ο σταυρός είναι η αντιστροφή του δέντρου που κρεμώμαστε παιδιά. 'Οπως ακριβώς και οι κίονες οι ανάστροφοι στον μινωικό πολιτισμό. Ανάστροφοι για να μην ριζώσει ξανά ο κορμός του δέντρου.
ο Δενδροπάθεια. Δενδροειδής δενδροπάθεια.
ο Χονδροειδές.
[...] κάνω μια στάση στο σπίτι της 'Αννας Σικελιανού (... Στρατιωτικού Συνδέσμου η Σικελιανού). Σαν σήμερα παντρεύτηκαν με τον Σικελιανό. 'Εχει ετοιμάσει κόλλυβα και παγωμένη σπιτική λεμονάδα. [...] Μού μιλάει επίσης για μια γυναίκα που τη λέγανε Παρασκευή και τής ανάβει κάθε χρόνο κερί, ανήμερα της γιορτής της. "'Ηταν ερωτευμένη με τον Σικελιανό αλλά δεν έγινε τίποτα τελικά. Την ευγνωμονώ γιατί τον «έδωσε» σ' εμένα".
