η άρνηση της φύσης

Το ζώο ταυτίζεται με το φύλο του γιατί είναι το ίδιο το φύλο του. Η θηλυκή τίγρη είναι θηλυκή τίγρη και τίποτ' αλλο, κι ακόμη είναι όπως μια οποιαδήποτε άλλη θηλυκή τίγρη: οι διαφορές τους είναι ποσοτικές. Ενώ ο άνθρωπος είναι η άρνηση της φύσης, διαχωρίζεται απ' αυτήν και διεκδικεί έναν χώρο πάνω και πέρα: είναι αντιφυσιολογικός.

Ο οργασμός είναι κάτι ξένο προς το πνεύμα. Αυτό είναι το θεμελιώδες. Το εγώ ανακαλύπτει τον οργασμό όπως ανακαλύπτει το χαλάζι, τα μυρμήγκια και τη θάλασσα: ανακαλύπτει τη φύση.

Ο νέος που ερωτεύεται και πολιορκείται από τη φὐση είναι σίγουρος για την «ελευθερία» του, θεωρεί την ερωτική τάση Τάση Του και παραδίνεται σ' αυτή τη φορά που τον συνεπαίρνει συνολικά προς τον βυθό της φύσης. Δεν υποψιάζεται ότι επωμίζεται ένα μέρος της φύσης, νιώθει αυτόνομος ενώ είναι ετερόνομος.

Αυτή η βαθιά αντἰφαση, η συμπιεσμένη ετερονομία που συστέλλει φύλο και πρόσωπο είναι που τού διαφεύγει. Από τη στιγμή που θ' αρχίσει να νιώθει (απλός) φορέας κι όχι αυτόνομος, τὀτε ίσως αρχίσει να ανακαλύπτει τη μυστική υφή της ερωτικής έλξης.

*

Ωστόσο, γιατἰ αυτή η επιμονή στην προβολή του οργασμού τη στιγμή που υπάρχει ο απέραντος έρωτας της ψυχής; Κανείς δεν σκέφτεται να αναιρέσει τον τελευταίο, πρέπει να τονιστεί όμως κάτι ουσιώδες: ο κόσμος του συναισθήματος, της λέξης και της σκέψης (ψυχή) είναι ετερογενής προς τον κόσμο της θωπείας, της έλξης και του οργασμού (φύση), αλληλοαναιρούνται αντί να αλληλοσυμπληρώνονται.

Έτσι, καθώς το συναίσθημα τείνει να αποκτήσει τη σφαιρικότητά του κατακτώντας τον άλλον, καλεί σε βοήθεια τον οργασμό (η σκέψη γεννά τη θωπεία κι η θωπεία τη σκέψη),

ο οποίος όμως διαλύει ό,τι ακριβώς κλήθηκε να ολοκληρώσει διεκδικὠντας τη σφαιρικότητα για τον εαυτό του.

Η φύση πετυχαίνει πάντα, η ψυχή σπάνια. Αυτή η διαφορά επιπέδων, η αντιθετική φορά, είναι που κάνει διστακτικό τον προσεχτικό εραστή (τη στιγμή του οργασμού η μία γυναίκα είναι όλες μαζί οι γυναίκες) και απομυθοποιεί τον έρωτα.

Ενώ στο συναίσθημα ο άλλος δίνεται σαν πρόσωπο, μοναδικό (ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟ), στον οργασμό αφοπλίζεται από τη μοναδικότητά του, γίνεται φύλο (ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΙΜΟ). Ο οργασμός αποπροσωποποιεί ό,τι προσωποποιεί το συναίσθημα, σβήνει τα ίχνη του δεσμού, γεννά την απαίτηση του τρίτου.

Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος στο μέτρο που ξεφεύγει από τη φύση κι όμως για να βυθιστεί στην ερωτική πληρότητα θα πρέπει να υποχωρήσει στη φύση. Δηλαδή: η φύση δεν χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο, τον χρησιμοποιεί. [...]

Κωστής Παπαγιώργης, Ο εαυτός (έκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 2016, σσ. 144-146).