Η κινεζική κοσμολογική θεώρηση βασίζεται στην ιδέα της Πνοής, ύλη και ταυτόχρονα πνεύμα. Ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα της Πνοής, οι πρώτοι στοχαστές διατύπωσαν μια ενωτική και οργανική αντίληψη του ζωντανού σύμπαντος όπου όλα συνδέονται και αλληλοστηρίζονται. Η αρχέγονη Πνοή, διασφαλίζοντας την πρωταρχική ενότητα, εξακολουθεί να εμψυχώνει όλα τα όντα, ενώνοντάς τα σε ένα γιγαντιαίο δίκτυο διασταυρώσεων και γεννήσεων που ονομάζεται Τάο, ο Δρόμος.
Στο Δρόμο η φύση της πνοής και ο ρυθμός της είναι τριαδικά, υπό την έννοια ότι η αρχέγονη Πνοή διαιρείται σε τρία είδη πνοών που δρούν από κοινού: η πνοή Γιν, η πνοή Γιανγκ και η πνοή του Ενδιάμεσου Κενού. Μεταξύ του Γιανγκ, ενεργούς δύναμης, και του Γιν, γλυκύτητας της αποδοχής, η πνοή του Ενδιάμεσου Κενού –που αντλεί τη δύναμή της από το αρχέγονο κενό- έχει το χάρισμα να τις οδηγεί σε μια θετική διάδραση, εν όψει μιας αμοιβαίας μεταμόρφωσης, επωφελούς και για τη μία και για την άλλη πνοή.
*
[…] τρεις βασικές έννοιες: το γιν-γιουν «ενοποιητική διάδραση», το τσι-γιουν, «ρυθμική πνοή», και το σεν-γιουν, «θεία συνήχηση». Οι τρεις αυτές έννοιες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο οργανικό και ιεραρχημένο, συνιστούν τα τρία επίπεδα, ή τους τρεις βαθμούς, ενός κριτηρίου που η κινεζική παράδοση χρησιμοποιεί για να κρίνει την αξία ενός έργου και, κατ' επέκταση, την αλήθεια του ωραίου εν γένει.
François Cheng, Πέντε στοχασμοί για την ομορφιά (μτφρ. Μ. Παπαδήμα-Μ. Λεοντάρη, έκδ. Εξάντας, Αθήνα 2011, σσ. 80-81, 117-118).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου