Η ομορφιά της μορφής υπάρχει, βεβαίως, αλλά δεν περιλαμβάνει ασφαλώς όλη την πραγματικότητα της ομορφιάς. Αυτή εξαρτάται κυρίως από το Όν, το οποίο εμφορείται από την επιτακτική επιθυμία της ομορφιάς. Η αληθινή ομορφιά δεν ενδημεί μόνο σε αυτό που έχει δοθεί ήδη ως ομορφιά. Βρίσκεται προπάντων μέσα στην επιθυμία και την ορμή. Είναι ένα γίγνεσθαι, και η διάσταση του πνεύματος ή της ψυχής είναι ζωτική γι' αυτήν. Ως εκ τούτου, διέπεται από την αρχή της ζωής.
Συνεπώς, πάνω από όλα τα πιθανά κριτήρια, μόνο ένα μπορεί να εγγυηθεί την αυθεντικότητά της: η αληθινή ομορφιά είναι αυτή που πορεύεται στην κατεύθυνση του Δρόμου, δεδομένου ότι ο Δρόμος δεν είναι τίποτε άλλο από την ακαταμάχητη πορεία προς την ανοιχτή ζωή, άλλως ειπείν μια αρχή ζωής που κρατάει ανοιχτές όλες τις υποσχέσεις της.
Αυτό το κριτήριο, βασισμένο στην αρχή της ζωής -αν και δεν με κάνει να ξεχνώ το ζήτημα του θανάτου, το οποίο επίσης πρόκειται να προσεγγίσουμε– αποκλείει κάθε χρήση της ομορφιάς ως εργαλείου απάτης ή εξουσίας. Μια τέτοια χρήση της ομορφιάς είναι η ίδια η ασχήμια, η οποία συνιστά πάντοτε ένα δρόμο καταστροφής. Όντως, θα πρέπει πάντα να αποφεύγουμε να συγχέουμε την ουσία ενός πράγματος και την ενδεχόμενη χρήση του. Πόσο αληθινό είναι αυτό στην περίπτωση της ομορφιάς!
Για να προσδώσω ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια στο λόγο μου θα ήθελα να προσθέσω το εξής: η ομορφιά είναι κάτι εν δυνάμει παρόν, ανέκαθεν παρόν, μια επιθυμία που αναβλύζει από το εσωτερικό των όντων, ή του Όντος, σαν μια αστείρευτη πηγή η οποία δεν είναι απλώς μια μορφή ανώνυμη και απομονωμένη, αλλά μια παρουσία ακτινοβολούσα και θελκτική, μια παρότρυνση για συναίνεση, διάδραση, μεταμόρφωση.
François Cheng, Πέντε στοχασμοί για την ομορφιά (μτφρ. Μ. Παπαδήμα-Μ. Λεοντάρη, έκδ. Εξάντας, Αθήνα 2011, σ. 33).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου