ΑΝΟΗΣΙΕΣ ή, σκόρπια λογάκια κολλημένα στον τοίχο με λίγη μαστίχα.

Ουσιαστικά πρόκειται για μίαν εξομολόγηση. Δέχτηκα ξάφνου τις προάλλες μίαν επίσκεψη. 'Ηταν αναπάντεχο. Μεις, που μόνοι αλωνίζουμε στις θίνες τα στάχυα, πάλι και πάλι τα ίδια από τον περασμένο Ιούνη, και κεί που έκλαψε το μωρό, ξάφνου γευθήκαμε την χαρά. Σχετικοί ύμνοι εγράφησαν κάτι παραπάνω από χίλια χρόνια τώρα. 'Αρα υπάρχουν. Μπορεί κανείς να αναζητήσει και να δεί και μόνος του. Μα πρώτα θα γευθεί και μετά θα δεί. 'Ετσι γίνεται, αλλιώς δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 'Ηρθε έτσι ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά έφυγε και δεν γύρισε πίσω. Με πυγμή έπηξα το δικράνι στη γή. Σκόρπισα. 'Ενιωσα την ψυχή που χυμούσε απάνω μου. Είχ’ αρπάξει φωτιά. Η ψυχή χυμούσε απάνω μου. Με τράνταζε έτσι όπως χυμούσε στα κάγκελα. Και λυγμούς άκουσα. Γρύλιζε. Χτυπιόταν όπως ο σκύλος, μανικά, όταν γυρνά όλο γυρνά ουρλιάζοντας γύρω από το σώμα του και –επιμένω- χτυπιέται στα κάγκελα της οξώπορτας. Σάλια του μού ήρθαν κατά πρόσωπον. Λίγη μόνο και παράξενη ζεστασιά ένιωσα. 'Υστερα τίποτα. Πάει καιρός πιά. Γύρισα κι αναπαύθηκα στην ερημιά.



(σιτεμένο είναι καί λίγο μοσχοκάρφι βάνω. 'Ηταν να το δημοσιεύσω την 31η τ’ Αυγούστου, όταν τό 'γραψα δηλαδή. ΄Ομως, τ’ άφησα. Σήμερα ταιριάζει καλύτερα –με όσα έχουν προηγηθεί. Απαράλλαχτο. Πρόσθεσα μόνο κείνο το: στον τοίχο ανάμεσα στις λέξεις του τίτλου. Σωρεύει κάποιαν επιπλέον ποσότητα άγχους. Διαβάστε το και με την προσθήκη αυτή και χωρίς αυτήν και πάρτε το όπως σάς αρέσει).