[...] ο ερωτικός λόγος δεν μπορεί να τελεστεί χωρίς τη γλώσσα της πνευματικής ένωσης του ανθρώπου με τον Θεό, όπως δεν μπορεί και να κάνει την οικονομία των δύο άλλων λεξιλογίων – του άσεμνου και του παιδικού.
[...]
Θα μπορούσαμε να πάμε και παραπέρα: όχι μόνο τα τρία αυτά λεξιλόγια δεν είναι αντίθετα, αλλά αρθρώνονται κατ' αναλογία προς τις τρεις οδούς της μυστικής θεολογίας. Το άσεμνο λεξιλόγιο θα αντιστοιχούσε έτσι στην καταφατική οδό – όπου αποδίδω στον άλλο ό,τι μπορώ να του πω πιο καθαρό, πιο θετικό, πιο απότομο με κίνδυνο να τον αφήσω άναυδο. Το παιδικό λεξιλόγιο θα αντιστοιχούσε ενδεχομένως στην αρνητική οδό – όπου διαγράφω από τον άλλο κάθε σταθερό χαρακτηριστικό, που θα μπορούσε να οριστεί και να δοθεί, με κίνδυνο να τον διαλύσω. Και το θεολογικό λεξιλόγιο θα αντιστοιχούσε σχεδόν στην οδό της υπερβολής όπου δεν στοχεύω τον άλλο παρά με τη διαδικασία της υπερβολής που ξαναρχίζει πάντα και της χωρίς ολοκλήρωση ολοκλήρωσης, με κίνδυνο να μην τον καταλάβω ποτέ, εκτός κι αν καταλάβω ότι η ακαταληψία αυτή είναι η μόνη αρμόζουσα.
Jean-Luc Marion, Το ερωτικό φαινόμενο (μτφρ. Χρ. Μαρσελλος, έκδ. Πόλις, Αθήνα 2008, σσ. 283, 284).
------
Πρόκειται για το τελευταίο απόσπασμα που αναρτώ στο άωρον τετράδιό μου από αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του σύγχρονου γάλλου φιλοσόφου. Αποδεικνύεται με αυτήν την ανάρτηση πως παρά τα όσα τού καταμαρτύρησαν σχολιαστές σε παλαιότερες ήδη από του Νοεμβρίου εδώ αναρτήσεις ο συγγραφέας γνωρίζει θεολογία και την γνώση αυτή λαμβάνει υπ' όψη του στις αναλύσεις του για το ερωτικό φαινόμενο. Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου