παραβολή
Εκεί που ο Σολωμός μάς παρέδιδε σπαράγματα κι ακρωτηριασμένες συνθέσεις ο Καβάφης ακρωτηρίαζε εσκεμμένα ένα ποίημα για να το συμπληρώσει με τα δικά του υπονοούμενα.
Μένης Κουμανταρέας, «'Ενας Θεός μου» (στο αφιέρωμα της Οδού Πανός για τον Καβάφη, τ. 147 (2010), σ. 10).
-----
Στον τίτλο τέσσερεις λεξούλες από το Κατά Ματθαίον (κ', 18).
5 σχόλια:
Εγώ λέω ν' ανηφορίσω προς Γολγοθά να δω την θέα από ψηλά.
Σιγά σιγά θα φθάσουμε και στον Γολγοθά, ελληνίς μου. Των Βαγιών ξημερώνει!
Υπέρ την πόρνην, αγαθέ, και ο big [π]α[ν]σέληνος απόψε;
[Προσευχή για τους κάμνοντας και τους εν ασθενεία κατακειμένους. Ο ίδιος].
Και έτερόν τι, προς Ιούδαν:
"ει γαρ πλούτον ηγάπας, τί τω περί πτωχείας διδάσκοντι εφοίτας;"
Στίχος εκ του δοξαστικού των ιδιόμελων αποστίχων του όρθρου της Μεγάλης Πέμπτης. Εκ του Κατανυκτικού Τριωδίου. Ο ίδιος.
Για το αρχικό post παράβαλε την φράση του Μάριου Μαρκίδη:
"Εκεί, σ' αυτό το σύμπαν που το σπαθίζει η δικαιοσύνη της ποίησης, μια λιποθυμιά του Σολωμού, ένα ή δυο αποσιωπητικά του Καβάφη είτε του Σεφέρη, αξίζουν όσο δεν αξίζουν όλες οι εξομολογήσεις της ψυχολογιζούσης νεοελληνικής λογοτεχνίας".
Από το δοκίμιο: "Η ποίηση ξέρει πιο πολλά από την ψυχανάλυση", δημοσιευμένο στο περιοδ. Ποίηση (τ. 17, 2001, σ. 69).
Δημοσίευση σχολίου