εκμυστήρευση

De profundis

'Ετσι ξεμετρώ τις νύχτες μου που
φεύγουν. Γέρνοντας με λαχτάρα
πάνω στο τηλέφωνο προσδοκώντας
πάντα το χτύπημά του, είτε για θάνατο,
είτε για ζωή∙ μα μήπως και ξεδιαλύνονται
ποτέ αυτά τα δύο;
Ποιός θα μπορούσε να μού πεί
τί 'ναι ζωή και τί θάνατος;
Αν έλειωνα εκστατικός στο
βωμό της όποιας αλήθειας που κάθε φορά
δικαιώνει, μόνο για μένα,
τον πόνο και τη δίψα της καρδιάς
ήταν γιατί πίστευα πως τίποτε
το ανθρώπινο δεν είναι κάτι ξέχωρο,
(από μένα, απ' τον κόσμο, απ' τους άλλους)
και πώς μερικές φορές, τίποτε δεν είναι
πιο αληθινό απ' αυτό που φαντάζει
ψεύτικο, στα μάτια αυτών που έχουν
πια ξεχάσει
να ονειρεύονται.

Χρίστος Γ. Καρανικόλας (1945-), Ρωγμές στον πέτρινο χρόνο (Αθήνα 1996, σ. 41).


-----
Συλλογή ειλημμένη από τα ερμάρια του ιδρύματος.