[...]
Πήγαινε κάμποσος καιρός, που η κ. Φρεστέλν χρειάστηκε να υποταχθεί στην επιμονή που έβαζε ο Σέργιος λέγοντας μικρή κουζίνα την τραπεζαρία και μεγάλη κουζίνα το συνεχόμενο δωμάτιο όπου κομματιάζονταν οι πουλάδες κι όπου τακτοποιούνταν τα κρύσταλλα πάνω στα πιάτα. Μα, όσο για κείνη την ίδια, πάντα περίμενε παραλογισμούς, γιατί τον θεωρούσε ιδιόρρυθμο, μ' όλο που δεν καταλάβαινε ούτε τα μισά από τ' αστεία του.
[...]
Αυτός ένιωθε να κατακλύζεται από τον εσωτερικό πυρετό ενός γυαλιού λάμπας. Κ' εκείνη τον έβλεπε τότε ν' αγωνίζεται ενάντια στη φλογερή και μαύρη πρόσκληση του καπνού που θα μπορούσε να τον εισπνέει κ' η ίδια. Κοιτάζονταν σιωπηλά, καταπρόσωπα, κ' ύστερα ξέσκιζαν, οδυνηρά, σα νά 'ταν κάτι το οργανικό και το ζωντανό αυτό το χαμόγελο με τις δύο όψεις, που το παραμόρφωνε μια ικεσία συγγνώμης.
[...]
Ο διάδρομος του βαγονιού σάλευε από τα δεξιά προς τ' αριστερά. Φαινόταν ατέλειωτος. Από την άλλη μεριά της λουστραρισμένης σειράς των καλοκλεισμένων θυρών, οι ταξιδιώτες κοιμούνταν. Οι ελαστικές σούστες ξακούφαιναν το βαγόνι. 'Εμοιαζε με πούπουλο θαυμαστά φουσκωμένο.
[...]
Μπόρις Πάστερνακ, Αφήγησις (έκδ. Αλκυών, χ.χ., σσ. 50-51, 54, 102).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου