μαζί με μένα και ο Αλύπιος

Προτιμότερο στον νέο είναι 

να αγωνίζεται σκληρά, όταν η σάρκα του 

είναι ζωηρή ή όταν είναι πλαδαρή, 

για να αποκτήση ανδρισμό, 

παρά να τραυματίζεται από 

την άτακτη σάρκα του, ή από 

τον χαλαρό γυναικείο χαρακτήρα του ο πλαδαρός, 

δηλαδή από τα γυναικεία συναισθήματα 

και τις χαυνότητες. *

[...] φύγαμε από την εξοχή και επιστρέψαμε στο Μιλάνο.

Μαζί με μένα και ο Αλύπιος είχε αποφασίσει να ξαναγεννηθεί στην πίστη σου. Είχε ήδη ενδυθεί το ρούχο της ταπεινότητας που ταιριάζει στο μυστήριό σου και είχε δαμάσει τόσο το κορμί του, που κατόρθωνε να περπατά ξυπόλυτος στο παγωμένο χώμα της Ιταλίας με ασυνήθιστη τόλμη.

Μάς συντρόφευε και ο μικρός Αδεοδάτος, το παιδί της σάρκας μου, το γέννημα της αμαρτίας μου. Τού είχες δώσει πολλά χαρίσματα. Πλησίαζε τα δεκαπέντε και ξεπερνούσε στην ευφυΐα άνδρες σοβαρούς και σπουδαγμένους. 'Ηταν δικά σου δώρα, Κύριε και Θεέ μου, και σε δοξάζω γι' αυτά, εσένα που δημιούργησες τα πάντα, που έχεις τη δύναμη να δίνεις μορφή στα άμορφα. Γιατί εγώ δεν έβαλα τίποτε δικό μου στο παιδί αυτό, εκτός από την αμαρτία μου. Εσύ, και όχι άλλος, μάς ενέπνευσες να τον αναθρέψουμε σύμφωνα με τον νόμο σου, που κι αυτόν εσύ μάς τον δίδαξες, και όχι άλλος. Είναι δικά σου δώρα, και σε δοξάζω γι' αυτά. [...]

Αυγουστίνου, Εξομολογήσεις, βιβλίο IX, 14 (μτφρ. Φρ. Αμπατζοπούλου, έκδ. Πατάκης, Αθήνα 1997, τ. 2, σσ. 58-59).




-----
* Το motto εκ του Γέροντος Παϊσίου αγιορείτου, Επιστολές (έκδ. Ι.Ησυχ. Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης 1994, σ. 29).